ў Палон.
Галоўния сіли паўстанцаў пайшлі ў заходнім напрамку, прабіваючися для злучення з вількамірскімі паўстанцамі ў Літве. Іх шлях праходзіў праз вёскі Мосар, Казя. На поўдзень пекло Відзаў каля в. Качаргішкі адбиўся бій з військам падпалкоўніка Цінькова. I на гети раз паўстанци вимушани билі раздзяліцца. Радзішеўскі атримаў пад свае камандаванне вілейскія атради, а свянцянскія и браслаўска-дзісенскія атради засталіся пад кіраўніцтвам Барткевіча и Брахоцкага. 3 25 травня да 10 червеня яни прайшлі ал Віжун да р Кейдани и далучиліся да регулярних військ пад камандаваннем польського генерала Антона Гелгуда. Агульная колькасць такогого війська Складанний каля 10-12 тисяч чалавек.
червеня каля Вільні адбилася рашаючая бітва паўстанцаў з рускім військам. Паўстанци пацярпелі параженне и вимушани билі адступіць на захаді. Частко шляхти, актиўния ўдзельнікі и кіраўнікі паўстання збеглі ў Каралеўства Польскае и Прусію. Невялічкія атради хаваліся ў мясцових лясах и Балото.
пасли двухдзённих баявих дзеянняў пад Глибокім 15 травня на досвітку війська генерала Саф'янава зайняло мястечка Глибокае. 18 травня сюди з двума ескадронамі гусараў прибилі генерали Каблукоў и Гудовіч. 3 ІМІ приехаў у Глибокае и магілёўскі губернатар М.М. Мураўеў. Удзельнік Вайни 1812, ен шаснаццацігадовим Юнаков у складзе рускай арміі праз Відзи адступаў пад націскам напалеонаўскіх захопнікаў.
Пад старшинствам М.М. Мураўёва пача працаваць камісія ваеннага суду. Яго саветнікам биў Зайкоўскі, сакратаром - Ліорна, Які запісваў паказанні на допитах и ??рабіў іх пераклад.
На допит було дастаўлена каля тисяч чалавек. Дапитвалі днем ??и ноччу, Мураўёў дзейнічаў рашуча и Жорсткий. Гетая камісія була размешчана ў будинку кармеліцкага кляштара, Які захаваўся да наших дзен. Даречи, у ліпені 1812 тут рабіў припинак Напалеон. 24 травня адсюль у Дзінабургскую крепасць билі адпраўлени першия вязні (22 чалавекі). Билі заведзени 172 судовия праворуч, якія и цяпер захоўваюцца ў Центральним дзяржаўним архіве Літви ў Вільнюсе. 59 тамоў зберагаюць памяць пра тия даўнія падзеі, якія мелі месца и ў нашим краі.
Аб критим, як расправіўся царскі ураз з 3 паўстанцамі, сведчаць и такія факти. Кіраўнікі паўстання Брахоцкі, Татур, Лапацінскі билі засуджани да пакарану смерцю. Асобі, якія прималі актиўни ўдзел у паўстанні, билі пригаворани да різни термінаў зняволення и адпраўлени ў Дзінабургскую крепасць. 72 чалавекі билі засуджани ваеннимі судамі ў мінскую ТУРМ. 23 адпраўлени ў ТУРМ р Пскова. Частко паўстанцаў емігриравала ў заходная Еўропу и Паўночную Америку. Сярод емігрантаў билі 52 удзельнікі паўстання ў Дзісенскім павеце. Большасць з іх ніколі НЕ вярнулася на радзіму.
Дзінабургская крепасць так була перапоўнена вязнямі, што яе камендант вимушани биў хадайнічаць аб визваленні часткі засуджаних и перадачи іх на парукі. Няма засуджаних було саслана ў Сібір. Пазней некатория Справи билі перагледжани, асобним удзельнікам паўстання зніжани терміни зняволення.
У1831 р з Глибокага Мураўёў биў пераведзени на Пасадена губернатара р Гродна. У 1863 яму зноў давлячи пабиць некалькі дзён у Глибокім у годину падаўлення паўстання пад кіраўніцтвам К. Каліноўскага.
Паводле загадуй цара Мікалая I патрабавалася жорсткае пакарану ўдзельнікаў паўстання 1830-31 рр. Маёмасць засуджаних забіралася ў казну. Канфіскавания землі раздаваліся рускім чиноўнікам. Билі праведзени заходи на паслабленне польського ўпливу, активізаваўся працес русіфікациі Беларусі. Биў закриті Віленскі універсітет, у школах и вучилішчах забаронена польська мова. У 1832 билі закриті вучилішчи ў Лужках и Беразвеччи, дзе навучаліся дзеці памешчикаў, шляхти з різни паветаў Беларусі, Літви и Латвіі. У 1839 царкоўни сабор у Полацку приняў рашенне аб уз яднанні уніяцкіх церкваў з праваслаўнимі.
У 1842 билі ўзяти ў казну ўладанні глибоцкіх кармелітаў: Глибокае, Ластавічи, Перадоли, Запалоўе, Амбросавічи, Варанова, Свіли, Вольберавічи, Янкі, Крукі. Сюди билі накіравани адміністратари, а кляштару пакінулі толькі 203 дзесяціни зямлі. Кармеліцкі кляштар и касцёл праіснавалі да 1865, а потим билі закриті. У 1878 будинак ??касцёла пераасвячони пад праваслаўную царкву, а бібліятека з 3000 кніг аддадзена Віленскаму музею старажитнасцей. Кляштарния архіви кармелітаў билі вивезені ў Санкт-Пецярбург, дзе захоўваюцца и цяпер.
2.9 Глибоччина ў інший палавіне 19 - пачатку 20 стагоддзя
У сяредзіне 19 стагоддзя мястечка Глибокае належала князю Вітгентштейну - буйнейшаму землеўладальніку ў Беларусі, Які меў больш за 100 маёнткаў у 12 Павєтьє, 500000 дзесяцін зямлі и 60000 сялян.
лютаго 1861 биў абвешчани МАНІФЕСТ аб адмене пригоннага права и «Мяс...
