абставін каштоўнасць Кахане и кулемету застаецца непазнанай або дискредитаванай, - гераіні твораў 1990-х рр. У. Рубанава Распусная (1991), І. Жарнасек Мона Літа (1991), Я. Хвалея «Принцеса Жалезная Дзева» (1991), Г. Багданавай Супер - 8 (1990), Народжания поўзаць (1991), Салодкія арешкі (1991), Мамін вальс, або Як ми развітваліся з рамантикай (1991), Тармазнутая (1996) i інш.
Асаблівае гучанне набивае вобразе адзінокай, пакінутай сам-насам з частка жанчини ў неспакойним Свецє. Праблєми жаночай адзіноти адлюстравана ў прозі У. Рубанава (Буслов на снезе, 1981), Алеся Наварича (Гепардава літа, 1992), І. Шамякіна (Адна на падмостках, 1994; Палеская мадонна, 1996), Г. Багданавай (Смерць настаўніци, 1997) i інш.
Пачуццёвия, емациянальния, естетичния аценкі знешняму хараству жанчини дае т.зв. ератичная проза. Та гета плині В. Старичонак и А. Бельскі адносяць творити Г. Далідовіча са зборніка апавяданняў пра жанчин Жар Кахане (1994), прозу Адама Глобуса - Дамавікамерон (1996), Ератичная проза (1998), Інтимнае (1999), Тексти (2000) , А. Казлова - Графіня з Ружа (1993).
Нечаканим для літаратури канца стагоддзя, но вядомим па прозі 1900-х, стаў вобразе жанчини-жабрачкі, или бамжа, зека. Так, у Аповесці В. Бикава Ваўчиная яма (1999) ми сустракаем викрасленую з грамадскага жицця жанчину, колишню праститутку Жаржету, та якой поўнасцю можна аднесці словами самогу аўтара пра адрезаную Луста, сказания ў дачиненні да іншага героя (Хведара Роўби): як НЕ ссохне , то з ядуць. Така ж бяздольная адпушчаная з турм Нінка ў апавяданні А. Асташонка Супер (1989).
Такім чинам, нягледзячи на пеўную навізну інтерпретаций, у літаратури інший Палов ХХ ст. прадстаўлени традицийния іпастасі жанчини, якія билі створани папяреднімі пакаленнямі творцаў. Проза канца мінулага и пачатку нашага стагоддзя травні падабенства ў критим, што цяпер літаратури повернутися традицийни вобразе жанчини, Які биў заяўлени дакастричніцкімі аўтарамі, Якуба Коласа, Змітраком Бядуля, М. Гарецкім.
Істотная роля ў яго аднаўленні и развіцці належиць І. Мележа і В. Бикаву - празаікам, творчасць якіх стала вяршиняй літаратурнага працесу інший Палов ХХ ст. З гета причини жаночия характар ??и типи ў творах гетих аўтараў ми разгледзім больш падрабязна ў асобних раздзелах.
1.2 Жаночи характар ??у творчасці І.Мележа
1.2.1 вобразе білоруський жанчини ў апавяданнях и аповесцях І. Мележа
ТВОРЧА індивідуальнасць Івана Паўлавіча Мележа адметная НЕ толькі для айчиннай, но и для сусветнай літаратури. Унікальнасць Талент пісьменніка адзначаюць шматлікія даследчикі яго творчасці - Ф. Куляшоў (Іван Мележа: Літаратурная біяграфія, 1968), В. Смикоўская (творч канцепция пісьменніка: Задума и яе мастацкае ўвасабленне ў Палескай хроніци І. Мележа, 1976), Дз. Бугаёў (Вернасць призванню: ТВОРЧА індивідуальнасць І.Мележа, 1977), У. Гніламёдаў (Іван Мележа: Нарис жицця и творчасці, 1984). Аналітичния артикули, присвечания мележаўскай прозі, належаць А. Адамовічу, С. Андраюку, П. Дзюбайлу, В. Каваленку, В. Жураўлёву, У. Юревічу и інш.
У сучасности літаратуразнаўстве за майстром тривала замацавалася звання майстра псіхалагічнай прози, и згаданая якасць яго твораў Найбільший ярка виявілася ў раманнай трилогіі Палеская хроніка. Пісьменнік ішоў да вялікай прози праз пошукі свойого героя, праз адточванне пяра ў малих жанрах. Раннія апавяданні и Аповесці І. Мележа - гета тієї пласт творчасці пісьменніка, што вияўляе найперш асаблівасці творчага сталення аўтара, пошукі ім уласнай сюжетнай прастори, Падзу, герояў, сярод якіх значнае месца аддадзена жаночим вобразе.
У гетим Сенсит заўважим, што ў дараманнай прозі аўтара асаблівае месца займаюць творити, дзе жанчини з яўляюцца галоўнимі гераінямі. Варта, наприклад, пригадаць апавяданні Ноччу (1945), Адна (1946), На раце (1953), На скрижаванні (1954), Спатканне за горадо (1955). У цикл Гарач жнівень (Перад навальніцай, 1947; Павло приехаў, 1947; Гарач жнівень, 1946) адной з галоўних гераінь з яўляецца бригадзір Алена Гаркуша.
Жаночия персанажи другог плану - памочніца машиніста Валя (Канец размови, 1943), медсястра Оля (Сустреча, 1944), Ліда (Такі кароткі водпуск, 1945), маці (Незнаёми, 1947), жонка пагранічніка Галіна Сасноўская (Што ен за чалавек, 1955), Женя Крушинская (аповесць Блізкае и няблізкае, 1954) - пераважна нясуць Моцний сенсавую навантаження, яни цікавия змястоўнасцю и неадриўнай повяззю з ідеяй твора.
Чи не Менш цікава створани и многія епізадичния, но запамінальния вобразе - такія, як стара Таквіля и гаспадиня з ранніх апавяданняў Апошняя аперация (1943) i У завіруху (1944). Даречи, падзел мележаўскіх герояў на галоўних и негалоўних у дадзеним випадкі дастаткова ўмоўни. Як згадвае А....
