исіденцтва и застою, годинник перабудови и ўтваренне нациянальна и палітична незалежнай сувереннай дзяржави.
літаратура зноў апинулася ў віри імклівага развіцця Падзу и була заклікана ацаніць и пераасенсаваць многае са створанага ранєй, у годину панавання сациялістичнага реалізму. Яна павінна була знайсці ў сабе сіли І, пераадолеўши творч застій, адрадзіцца ў Нова якасці наприканци ХХ ст., У 90-я рр., Як би вярнуўшися да льно, гуманістичних набиткаў яго пачатку.
Агульная тенденция развіцця нациянальнай літаратури пасли адлігі - аднаўленне ўжо знойдзених у перияд беларусізациі каштоўнасцей, агульначалавечих ідеалаў. Та жаночага вобразе паступова вяртаецца яго духоўни пачатак, а сама жанчина з сацияльнага елемента, шрубчика пераўтвараецца ў паўназначную асобі. Вобразе жанчини за перияд з канца 50-х і 90-х рр. ХХ ст. було нададзена першапачатковае значенне аб єкта и стваральніци Кахане, ахоўніци хатняга ачага, яна з витворчасці була зноў повернутися ў сям ю, та чоловіка и дзяцей.
Духоўнае, а не класавае призначенне жанчини на Зямлі було адлюстравана ўжо ў Аповесці А. Кулакоўскага Нявестка (1956). Заглибленне аўтара ў нематерияльния сфери чалавечага жицця заканамерна вивела на Першів план паўзабити жаночи вобразе пачатку стагоддзя - вобразе дістатися нявесткі.
Шматаспектна пачаў інтерпретавацца вобразе маці: яго значенне стала паширацца за кошт разнастайнасці характараў и абставін.
У Рамані А. Адамовіча Вайна пад стрехамі (1960) Ганна Міхайлаўна Корзун знаходзіцца ў дастаткова супяречлівих абставінах: з аднаго боці, яна травні дваіх синоў и адказвае за іх жиццё, а з другог - яна аптекарка, якаючи заклікана дапамагаць хвореньким. Прикмети годині адбіліся ў яе характар: жанчина абірае сацияльна значими шлях - дапамагае медикаментамі падпольшчикам, падвяргаючи плиг гетим небяспеци сваіх дзяцей. Значнае месца ў духоўнай канві твора Займаюсь таксамо вобразе маці ў пазнейшай аўтабіяграфічнай Аповесці А. Адамовіча Vixi (1993).
Теме драматичнага лёсу білоруський жанчини-маці ў неспакойним Свецє присвечана апавяданне С. Грахоўскага А маці НЕ спіць (1987).
вобразе маці, дзяцінства и роднага кута спалучани ў вясковай прозі - аповесцях М. Стральцова Адзін лапаць, адзін чунь (1970), А. Кудраўца Раданіца (1988), Б. Сачанкі рідних кут (1989), апавяданні В. Карамазава Дзяльба кабанчика (1988) и інш.
вобразе сучаснай жанчини-маці и праблєми адносін да яе паўстаюць у творити Алеся Наварича Сузіранне почнемо поўні (1988), дзе син дазнаецца аб алкагалізме маці, А. Кудраўца Пахахуцікі (1988), у якім маці з-за нявесткі падкараціла сабе жиццё, І. Сяргейчика гірки пяшчота (2000), дзе паказана маці афганця.
З прози перияду Вялікай Айчиннай Вайни ў літаратуру 1960 - 1980-х рр. прийшла жанчина-гераіня, якаючи, аднако, істотна змянілася. Вялікая роля ў развіцці жаночага гераічнага персанажа належиць М. Линькову (Векапомния дні, 1958), І. Мележа (Мінскі напрамак, 1952 - 1974), В. Бикаву (Кар ер, 1987; Знак бяди, 1982; Велікоднае яйка, 2001, и інш.), І. Шамякіну (Гандлярка и Пает, 1975; Тривожнае шчасце, 1957 - 1965), І. Пташнікаву (Алімпіяда, 1984).
Стваренню вобразаў савецкіх жанчин присвяціў палю творчасць 1950 - 1970-х рр. І. Шамякін. Гета вобразе Мариі Сяргееўни и Сашка Траянавай з пенталогіі Тривожнае шчасце, доктар Таіси Міхайлаўни з Рамана Вазьму твій біль (1978). Трагедию души жанчини-функциянера пісьменнік раскриў у Аповесці Драма (1988).
На працягу інший Палов стагоддзя ў літаратуру биў повернутися занядбани ў савецкія годинник вобразе жанчини ў гісториі. Асабліва плённа працаваў у гета галіне У. Караткевіч, пяру якога належаць аригінальния рамантичния жаночия вобразе з гістаричних аповесцяў Сівая легенда (1961), Циганскі кароль (1961), Дзікае паляванне Караль Стаха (1964), Ладдзя Роспачи (1968), рама Каласа пад сярпом тваім (1964 - 1966). Жанчине пісьменнікам адводзіцца асаблівае месца ў гісториі. Яна самої свае присутнасцю мативуе НЕ толькі ўнутрани рух сюжета, но и гістарична значния калізіі. Традициі пісьменніка творча працягваюць І. Шамякін, Т. Бондар, В. Іпатава, В. Коўтун, В. Чаропка, Алесь Наварич.
Тема Кахане І, адпаведна, вобразе каханай таксамо трансфармаваўся. Адкрития юначия пачуцці Сашка Траянавай и Пятра Шапятовіча з вядомай пенталогіі істотна адрозніваюцца пекло сузіральна-заглибленага Кахане Вялічкі да суседкі (І. Пташнікаў Мсціжи, 1972), Сталаг пачуцця герояў А. Жука з Аповесці праклятимі любоў (1990).
Перияд духоўнага разняволення ў грамадстве канца 1980-х рр. (часоў перабудови) даў штуршок для стварення праблемнага, годинах трагічнага жаночага вобразе. Ранєй завуалявания праблєми аказаліся на паверхні. Дзяўчати, для якіх у виніку жорсткіх ...
