ўчатамі сплятае веснавия вянкі и пускають іх плиць уніз па раце, а ў ноч на Івана Купалу паліць у пракаветнай пушчи Кастро ди шукае чарадзейную Папараці-Кветко.
У творах А. Пісьмянкова НЕ толькі ярка и вобразна намалявани білоруси, но и створани незабиўния малюнкі роднай природи, якія вихоўваюць у читачоў патриятичния и естетичния пачуцці.
вострое сучасности думка присутнічае ў вершити, дзе гаворка ідзе пра дзвін, Які «закла ісці на« ви », нібита Голас чалавечи». У білоруський паезіі дзвін увогуле атаясамліваўся з живим чалавекам и гавариў ўголас пра тое, пра што думаў арати и сейбіт, тієї сами «пан сахі», аб якім пісаў Купала. Дик вось, гети дзвін кліча Білорусь на віча, «каб адстаяць палі праві». Безумоўна, тут гаворицца пра Наші сягонняшнія праблєми и питанні ў нейкай Ступені алегарична. Бо іх усьо и не пералічиць, калі б гета и НАДТО хацеў зрабіць Пает. Зрешти, вершити пішуцца не для таго, каб згадваць еканамічния ЦІ нейкага іншага кшталту питанні и праблєми. Альо зусім нечакана гучиць інша страфа:
... били павеялі вякі,
I пригадалася наново:
Каб у народу вирваць мову,
Ў званоў ірвалі язикі [6, с. 192].
Як ми памятаю, Нехта з цароў загадаў вирваць язикі ў званоў з іншай причини, чим гета сцвярджаецца ў вершити. I критим НЕ Менш ми не знаходзім нейкай вялікай крамоли, неадпаведнасці. Наша душа зусім НЕ супраціўляецца и не пратестуе гета «недакладнасці». Наадварот, ми чамусці радіємо, што Пает знайшоў вось таку ўдалую паетичную метафару І, дзякуючи гетаму, здолеў вміла и далікатна абиграць гістарични факт, гістаричную Падзу, што мелі месца ў далёкім мінулим. Гаворачи пра карані, витокі ўсяго таго, што звязана з Беларуссия и рідним кутком, дзе нарадзіўся и вирас сам Алесь Пісьмянкоў, ен вміла ўплятае ў канву свойого паетичнага аповеду и пазначае абсягамі паетичнай зацікаўленасці и тое, што не міг абмінуць, - свій радавод. Канечна, каб павесці адпаведную гаворку пра ўсё гета, патребен и адпаведни паетични жанр. Так, пеўна, узнікла «Балада роду». Чи не кожнаму Паету пад сілу працаваць у баладнай формі верша. Як жа пачувае сябе на гета дзялянци Алесь Пісьмянкоў? ЦІ атрималася ў яго балада? Зрешти, ен пачинае гети твор аригінальна: «Дзьодо, раскажи Баладу роду, што ні кажи, ти - старажил ...» Каго НЕ заінтригуе вось Такі живи и непасредни пачатак? I, безумоўна, ми Чака, што адкажа Дзьодо Паету. I ен, як и треба було чакаць, пачинае як би криху здалёк: «3 Дняпра наш продак пологам, з зямлі Машек, з зямлі Вашчил». I далей ідзе ўжо ўдакладненне: адкуль усьо-Такі паходзіць рід, та якога належиць и Алесь Пісьмянкоў. Вядома, Пает НЕ можа дазволіць таго, каб Дзьодо, Які ўвесь годину Живе ў вёсци, бачиў-перабачиў столькі, што іншаму на два жицці хапіла б, гавариў нейкай сухий и казённай мова. Таму ми верим Дзьодо, якога Малю Пает праз яго маналог и Які гавориць:
Любіў жиццё ен больш, чим Бога,
Як мед, піў Вусни маладзіц.
Яго жиццёвия дарогі.
Працялі стрели навальніц [6, с. 176].
Магчима, у сцвярдженне, што продак іх любіў жиццё больш, чим Бога, умяшалася рука самогу Паета, бо любіць и шанаваць у даўніну Бога - гета азначала любіць и шанаваць жиццё, а вось захапленне старога Дзьодо критим, што іх прашчур «як мед, піў Вусни маладзіц», гучиць натуральна. Ди и ЦІ толькі падкупляе гета шчирасць! Яна яшче и здзіўляе, паказваючи, што и сам Дзьодо вунь Які зух, бо не так сабе ен згадаў гету, не таку ўжо и дробязную, рису свойого прашчура. Відаць, гета згадка приносіць Нейко аднаму яму вядомую асалоду, маўляў, знай, унучак, з якога ми роду, якога ми ладу ди складу! I далей гаворка ідзе ў чиста баладності речишчи, у баладнай формі:
Хоць плугів тризнілі далоні,
Ди НЕ ржавеў ягони меч, -
ліхім іржаннем неслі коні
Яго праз вогнішчи и смерць [8, с. 92].
Казачна-рамантични и ўзнёсли тон тут, як кажуць, та месца и даречи. Альо ми ўвесь годину Чака чагосьці большага, що не тое што каб незвичайнага и фантастичнага, бо гаворка ідзе ўсё-Такі пра битави пліч жицця прадзеда, но цікавага и значнага. Праўда, у Паета яно стриманае, без залішняй експресіўнасці и емациянальнага ўсплёску:
пяром и граматай у згодзе
Ен жиў. I незнарок,
Казалі, князь плиг ўсім Народзе
Яму імя даў - Пісьмянок [8, с. 197].
Нельга НЕ заўважиць, што паетичнае слова Алеся Пісьмянкова НЕ любіць раскацістага грому и трибуннага гулу, яно ціхае и ўдумлівае, мяккае и пяшчотнае, ласкавае и цёплае, глибокае и засяроджанае.
