етак, у хаце - ні блудодійники, ні скаринкі чорнага хліба (Адну Калиханка забрала раку.//Іншу - високае хмарнае неба.). Так, вайну скалечила лёс Дзьодо Ціши, адабрала ў яго памяць, но паеткамі вериць у гетага чалавека, давярае яму и не памиляецца:
Як вецер хвалі раскалиша,
І з вока вицісне слязу,
Тримайся!- Мені гавориць Ціша, -
Не бійся, - сам цябе в'яза.
Адзінота ў нейкай заходи кампенсуецца блізкасцю да природи. Чи не випадкова ж для бабулькі з Майскай Балад - І син - у садза Салава.
Абагульнени вобразе землякоў створани ў Баладзе вернасці. Паеткамі ўзрушана, захоплена и адначасна здзіўлена іх дабринёй, сардечнимі адносінамі да ўсіх людзей, у критим ліку да сябе:
... А ви адкуль з такою дабринёй
І да мяне, и да Майга малогаб?
Лаўлю ласкавеє поціск ваших рук,
Што загрубелі пекло роботи трошкі.
А ЦІ вядома пачуццё розлук
Вам, нерозлучним, аж да самай дошкі?
Адкуль у вас пагетулькі святла? ...
Ди схамянуся, тут не треба слів.
Ў маім сяле яшче на паўсяла
Живуць з Вайн заручания ўдови.
І па начах яшче ім страшна Спаціо,
Гартаць жицця пражитага старонкі.
І незваротним промніте зіхацяць.
На пальцях скамянелия пярсцёнкі. [13, 13]
Скамянелае з гадоў Вайни зіхаценне пярсцёнкаў - дакладная вобразна-асациятиўная формула гаротнай долі ўдоў, салдатак, чие души, аднако, що не зачарсцвелі пекло адзіноти. Шчодрия на дабрату и спагаду, яни пераживаюць чуже гора, як свае ўласнае.
Глибокае пранікненне ў душу народу, пранізлівае адчуванне яго як сябе, пранікненне ва ўнутранае Я чалавека дазваляе паетесе ствариць шераг псіхалагічна праўдзівих вобразаў людзей вёскі, ім'я Боже свае грамадзянскай пазіцияй, свае високай духоўнасцю, любоўю да бліжняга, та Радзіми , - у шкірним вершити кнігі Ясельда. Чуццём Мастак, сваім багатим паетичним дарам яна розкривала душу чалавека, паказваючи сілу и веліч простага чалавека.
Невялікі па розміром верш Сінін валодае вялікай емациянальнай сілай уздзеяння на душу, ен як биццам папяреджвае: людзі, беражице мір! Беражице тое, што маецца! Гета баладності, можна сказаць, верш, дзе СПАК, Дабрабит жицця вёскі замішані на тривозе паетеси, на яе асабістай перасцярозе, каб ми билі заўсёди пільнимі (ах, як актуальна сёння гета: ... Не привядзі разбіць мені серца аб Нематов тваю, Сінін! [ 13 17]).
Аб ектамі зацікаўленнасці ў знешнім Свецє для Яўгеніі Янішчиц виступаюць чалавек, асобі, людзі. Яе вельмі цікавяць людскія лёси и характар, канкретния сітуациі бицця и праяўленне ў іх привабна-чалавечих рисаў. І на гетим шляху виявілася арганічная адзнака Талент Янішчиц - дакладна, падрабязна, амаль дакументальна, ствараць гісторию жицця вяскоўцаў, рідних и блізкіх йой людзей. Та людзей ідзе паетеса ў хвіліни радасці и адчаю, и менавіта вершити - присвяченні вяскоўцам - виклікаюць сами прасветлена-чистия, сардечния водгукі. Нязломнай сіле чалавечага духу присвечани цикл вершаў у зборніку На Беразі пляча: Марися, Нянечка Міла, Ода кладци, Дзьодо Симон, Сустреча на пераправе и іншия.
Верш Пам'ятаю, пам'ятаю праз гади ... змешчани ў зборніку На Беразі пляча з сімвалічнай, метафаричнай названі: Хіба можи Биць бераг у пляча? Ен жа буває ў речкі, у Возера, у мору. У зборніку на Першів план виходзіць грамадзянская тема. Пра лёс маці, якаючи дихала вольнимі грудзьмі толькі тади, калі вярталася з поля и вучила дачушку НЕ баяцца пожні, зямлі, хадзіць па йой басанож (Мама). Пра Ягадни Хутарі, дзе жиў и за кожнае древа,/Як за ўнукаў, хвареў Дзядзько Арцём. Пра Любоў, неад емную пекло Радзіми. Як у Радка з верша Світло адкрити и босі ...
У гетим вершити ўсё проста, лаканічна, глибінна, як и ў фальклори, як у песні пра висакародни, спрадвеку ўстаноўлени лад жицця.Характаристика роднага краю створана невипадковимі, ??шматзначнимі епітетамі - адкрити и босі, широкі и прасторни, босі - прості, першазданни. Карціна краю дапаўняецца згадваннем песні, яе вобразамі - невисокага Лясков, партретам дзяўчини з паяском - сімвалам будучай дарогі, сцяжинкі з бацькавай хати да дому каханага, та невядомага лёсу.
творити Пам'ятаю, пам'ятаю праз гади ... напісани пад уражаннем пачутай песні, радкі з якой цитуюцца ў ім даслоўна: Випі, золатца, вади,/Серца супакоіцца. Гераіня твора (яна ж аўтарка) згадвае, як некалі яе, Самотня, растривожаную, суцяшалі ге...
