НЕ помнім, як вечар
ШчацініСћся бурим мядзведзем ...
Наогул, рання лірика Язепа Пушчи цікавая найперш експериментальним Поиск нових слоСћна-вияСћленчих сродкаСћ. У 1925 вийшаСћ зборнік паезіі Я. Пушчи В«Раніца рику В».
В іншої палового 1920-х рр.. убачилі світло такія паетичния кнігі Я. Пушчи, як В«VitaВ» и В«Дні Вясна В». Аднако у канц 20-х гадоСћ творчия пошукі Паета Сћскладніліся Сћ сувязі з нездаровай грамадскай атмасферай у краіне, штучним распальваннем падазронасці, агульнага недаверу, варожасці Сћ адносінах паміж людзьмі, навешваннем ярликоСћ. Критикі-вульгаризатари вишуквалі песімістична-Сћпадніцкія настроі, трагедийнасць у зборніку Я. Пушчи В«Песні на руінахВ» (1929), асабліва Жорсткий критикаваліся яго В«Лісти да сабакіВ». У віну Паету ставіСћся сум па рідних мясцінах; яго распіналі на Крижі за тоє, што адарваСћся пекло вескі, альо и НЕ прижиСћся да гарадскіх муроСћ. Лепшимі вершамі Я. Пушчи інший палового 1920-х рр.. можна лічиць В«Вечар асенні, вечар маСћклівиВ» (1926), В«Душа людська халадзее ...В» (1926), В«СтаяСћ ен нагім на дарозеВ» (1926), В«Вечнае Ранньо - Месія ...В» (1926), В«Лісти да сабакі В»(1927),В« Асеннія лісти В»(1927),В« Слово травні, словом - песні агнявия В» (1927) i інш. У 1930 билі здадзени Сћ друк, альо Сћ сувязі з ариштам НЕ Сћбачилі світло зборнікі Я. Пушчи В«Мій МаніфестВ» и В«Грешная кнігаВ». Яни да сенняшняга годині НЕ адшукани. Хутчей за Сћсе, загінулі. Некатория рукапіси билі спалені сям'ей у Каралішчавічах з-за боязі нашкодзіць сабе, а таксамо ссильнаму Паету. p> Цікавай акалічнасцю Сћ творчай біяграфіі Я. Пушчи з'яСћляецца тое, што ен спрабаваСћ пісаць и Сћ ссилци (на гета, даречи, адважваліся нямногія). Так, да нас дайшлі такія яго вершили, як В«ДзекабристамВ» (1933), В«Шумі, уральська тайгаВ» (1935).
У 1958 пачаСћся нови перияд у творчай біяграфіі Я. Пушчи. Ен вяртаецца на Білорусь. Паета Нанава примаюць у САЮЗ пісьменнікаСћ, видаюць яго кнігі В«На БабринциВ», В«вершив и паеми В»(абедзве - 1960),В« Пачатак легенди В»(1963). Многія з вершаСћ таго годині з'яСћляюцца гімнамі, песнямі, заздраСћнимі тостамі Сћ гонар вяртання на Радзіму, сустречи з сябрамі. Так сапраСћднай, больш високай у мастацкіх адносінах паезіі В«ПозніВ» Пушча прариваСћся Сћ вершили аб роднаВ природзе, та якой ен дакрануСћся пасли вяртання Сћ рідний край и якую можа цяпер параСћнаць з рускай и Надав екзатичнай паСћдневай и сібірскай. У вершили падобнага тематичнага зместу - В«КіпарисиВ» (1955), В«СалаваВ», В«ВосениВ» (абодва - 1956), В«ЛітаВ» (1957) - шмат яркіх мастацкіх деталей. Асаблівасці природаапісальних твораСћ Пушчи натуральна вимагалі санетнай форми: іх у Паета некалькі дзесяткаСћ. Санет НЕ толькі аб пригажосці природи, а і аб вернасці роднаму краю, неСћміручасці Праця і Мастацтва. Високі санетни лад спатребіСћся Паету, як сам ен піша Сћ вершили В«Буду жиць В»(1957), дзеля таго, кабВ« виткаць родния візерунки В», упригожицьВ« чало Радзіми В» и тою самим абяссмерціць яе імя. Риси гарманічнага Стила надзвичай виразна вияСћляюцца Сћ вершили В«ЛітаВ», напісаним таксамо Сћ формі Санет. З гетага твора так и патихае нейкай першазданнай свежасцю, светласцю. У ім аживаюць у рамантичним стилі навальніци, пярун, бліскавіци, паСћстае з загарелимі на Сонца шчокамі, як дзяСћчина, літа - усьо Живе, рухаецца, падобна Чалавек, пераліваецца фарбамі:
Люблю я радасць дерло навальніц,
Калі пярун гартуе, востриць стрели
I сиплю з горна іскри бліскавіц,
Каб ми и Наші серци НЕ старелі.
... такогого літа, як на Беларусі,
З такою ласкавай, цеплаю душею
Нястомна я Сћ жицці шукаСћ и НЕ знайшоСћ.
Лірика падобнага характар ​​легка клали на музику. Таму песні на вершив Я. Пушчи напісалі шераг білоруських кампазітараСћ, у приватнасці I. БараноСћская, П. ПадкавираСћ, Ю. Семяняка и некат. інш. Я. Пушча - аСћтар некалькіх паем. p> У паеме В«Пісня Вайни В»(1928) разгортваецца сюжет Кахане пригажуні Мариі и параненага на Вайне афіцера Іскриніча, якога тая даглядала Сћ шпіталі. Хоць твор и НЕ СћдаСћся, у целим яго можна лічиць слабаватим, аднако тут есць и неблагія моманти. Так, паему характаризуе вострое антиваенни пафас, антимілітарисцкі настрій, якім яна прасякнута. Твор виклікае глибокае спачуванне да ні Сћ чим НЕ вінаватих ахвяр Вайни - паранених у Акопов салдат, бежанцаСћ, якіх налічваліся десяткі и сотні тисяч. Голас Паета гучиць даверліва, шчира, пранікліва и адначасова гучно, па-аратарску приСћзнята и публіцистична.
Самай вядомай І, відаць, самай лепшай паемай Я. Пушчи з'яСћляецца В«Цень консулаВ» (1928), прасякнутая Моцним антидиктатарскім пафасам. Яна вельмі Складання и цяжкая для інтерпретациі. Хоць дзеянне Сћ паеме и НЕ разгортваецца Сћ СРСР (наогул яно там як би травні прицягненне да часоСћ Старажитнага риму, хоць поСћнасцю "Пришпіліць" яго да гетага годині таксамо немагчима), твор праецируецца на даваенную речаіснасць перияду па...
