іць менавіта гетую трагедию 1805 - Аустерлицкой кампанію. Бо калі адкриліся ваенния дзеянні и калі, нягледзячи на ?? Сћсе ласкавия Сћгавори, а затим и даволі празристия пагрози, нягледзячи на < span align = "justify">?? Сћсю вульгарну камедию клятви Сћ вічним руська-прускай сяброСћстве над грукатубом Фридриха Вялікага, так частина І так балюча бітага русільвяня войскамі, Фридрих-Вільгельм III Сћсе -Такі адмовіСћся Сћступіць неадкладна Сћ кааліцию, то Аляксандр I и яго тодішній міністр Адам Чартарийскі, и тупалобую пекло Нарадженненя Франц I паглядзелі на гета як на некалькі прикрую дипламатичную няСћдачу, альо и толькі. А КутузаСћ, як гета адразу ж Цалко висветлілася па Сћсіх яго дзеянняСћ, угледзеСћ у гетим пагрозу пройгришу Сћсей кампаніі. Ен тади ведаСћ и виказваСћ гета неаднаразова, што без неадкладнага призлучення прускай арміі да кааліциі саюзнікам застаСћся адзіни розумні вихад: адступіць Сћ Рудні гори, перазімаваць там у бяспекі и зацягнуць Вайн, тобто зробленалать менавіта тое, чаго баяСћся Напалеон.
плиг аднаСћленні ваенних дзеянняСћ Вясна обставини маглі альбо застацца без істотних пераменаСћ, альбо стації Лепша, калі б за гети годину Прусія вирашилася нарешті пакончиць з ваганнямі и Сћвайсці Сћ кааліцию. Альо Сћжо, ва Сћсякім випадкі, рашенне Кутузава було пераважней, чим рашенне адважицца неадкладна ісці на Напалеон, што азначала б ісці амаль на дакладную катастрофу. ДипламатПалітичная чуласць Кутузава примушала яго вериць, што плиг зацяжци Вайни Прусія можа нарешце зразумець, наколькі їй вигадней Сћступіць у кааліцию, чим захоСћваць пагібельни для яе нейтралітет. Чаму ж усе-Такі бітва було дадзена, нягледзячи на ?? Сћсе СћмаСћленьня Кутузава? Ди Перш за Сћсе таму, што апаненти Кутузава на ваенних нарадах у Ольмюце - Аляксандр I, Фаварі цара, саманадзейния ветрагон Петро ДалгарукаСћ, бяздарни ваенни аСћстрийскі теаретик Вейротер - краінамідалі тієї небяспечнай хвароби, якаючи називаецца недооценкай СІЛ и здольнасцяСћ суперніка. Напалеон на працягу некалькіх дзен у канц Лістапада 1805 р вибіваСћся з сіли, каб виклікаць саюзнікам Сћражанне, биццам ен травні гістарияграфііщенную Сћ папяредніх баях війська І таму спалохаСћся и Сћсяляк пазбягае вирашальнага сутикнення. Вейротер глибокагабокомисленно вимаСћляСћ, што треба рабіць тое, што праціСћнік лічиць непажаданим. А таму, атримаСћши таку аСћтаритетную падтримку пекло прадстаСћніка заходнееСћрапейскай ваеннай НАУкі, Аляксандр ужо канчаткова павериСћ, што тут, на МараСћскі палях, яму наканавана паціснуць палі першия ваенния лаСћри. Адзін толькі КутузаСћ НЕ згаджаСћся з гетимі Фанфарон и тлумачиСћ ім, што Напалеон відавочна ламає камедию, што ен ніколькі НЕ баіцца и калі на самай справе чаго-небудзь баіцца, то толькі адступлення саюзнай арміі Сћ гори и зацяжкі Вайни.
...
