падзеямі мінулага и з'явамі сучаснага жицця (раман В. Карамазава «Бежанци», апавяданні. Навуменкі «Гасцініца над Припяццю» и інш.). Прикметна паширилася асенсаванне винікаў атамнай катастрофи І звязанай з їй праблєми чалавечага виживання ў Мастацкай дакументалістици («Запіскі аб радияциі» Барис Сачанкі, Аповесці «Сталі води горкія» Васіля Гігевіча и Алега Чарново, «вибухая над Припяццю» Алеся Кригі и іншия) [5, с. 234-237].
У Аповесці Віктар Казько «Виратуй и памілуй нас, Чорней Бусел» апошнія надзеі ўскладае на Буслов, толькі не так на Белага, Які заўседи гняздзіцца каля Чалавек, а чорнага, што спакон століттю селіцца?? глухіх кутках Палесся.У мастацкіх абагульненняў. В. Казько ў стварае карціну размитага, неакресленага бицця, якое ніби мяжуе з небиццем, страчваюцца НЕ толькі каштоўнасці жицця, альо и сами звиклия яго реаліі. Чалавек НЕ помніць свае імя. Як насмішка - мянушка, мо таму и Живе ў душах «адчуванне привіднасці свойого жицця на зямлі» [4, с. 227].
У творах пра Чарнобиль біблейскія мативи и стилістика наогул здаюцца вельмі арганічнимі І, Бадай непазбежнимі. Асабліва часта сами розния пісьменнікі звяртаюцца да євангельського прароцтва пра Зорка Палин, пекло падзення якой на Зямля трецяя Частка водаў таборі Горкан и принясе многім людзям смерць. Гета прароцтва цяпер непасредна звязваецца з чарнобильскай катастрофай - з-за яе глабальнасці и з-за таго, што адзін з відаў палину завецца чарнобилем. Есць упамінанне пра тую Зорка Палин и ў Аповесці В. Казько. I яно тут даречи, як даречи и стилізаваная пад біблейскую швидше гістория пра дванаццаць дзікоў, якія знайшлі сабе смерць у меліярацийнай канаві, ніби ў брацкай магіле.
Структурна будова антиутопіі В.Казько ўзбагацілася важливим устаўним елементам? казкай пра чорнага Буслов (тема ўсялюдскага Грахов), притчавай па палею сутнасці, витриманай у гутарковай традициі. Пісьменнік стварае сучасности казку пра краіну дурняў, з «едлівую сатиру на савєцкую таталітарную сістему. Ва ўсей трагедийнай сімвалічнасці паўстае сцена сяўби ў ??чарнобильскай зоні, на якой самазабиўна шчируюць нябожчикі. Яна - пік вар »яцтва, сімвал катастрафічнасці народнаго бицця. Празаік Востров адчувае жахлівасць, непрадказальнасць фізічнага и духоўнага Чарнобиля, інакш Кажучи, пагрозу екалагічнай смерці, масавага чалавечага вирадження, разбурення мудраго зямнога светаўладкавання. У Аповесці гучаць сумния прароцтви, тут уражваюць пісьменніцкія сімвали и метафари, сцени абсурду, якія звязана з побитом вескі, лісам и будучиняй беларусаў. Есць и Надзея, што нас виратуюць празаренне, чалавечая памяць, разважлівасць, здарова Сенсит бицця.
У апавяданні I. Пташнікава «Леви» (1987) Глибока випісани пакути пекло радияциі и яе наступстваў сабакі Джукі. Аўтар тут виступаю як пісьменнік, Які ўмее Чуйний, пранікліва ўяўляць и перадаваць пераживанні живога стварення. I гета збліжае яго з такімі таленавітимі сучаснимі празаікамі-анімалістамі, як англічанін Ричард Едамс, Які напісаў раман «Чумния сабакі», рускія пісьменнікі Гаўриіл Траяпольскі, пяру якога належиць вядомая аповесць «Бели Бім Чорнае Вуха», Васіль Бялоў, аўтар цікавага зборніка «Апавяданні пра ўсякую жиўнасць ». Чарнобиль змусіў людзей пакінуць радзіму. Увесь трагізм гетага вимушанага розлучимося розкриті ў сцене, калі Малади гаспадар развітваецца з Джукі: «Перад критим гаспадар пусціў яго ў хату и доўга гладзіў па галавіт, гледзячи ў во...
