чи. Пасли сам лізнуў яго, Джукі, у ніс и заплакаў ». Палічилі, што сабакі ў забруджанай зоні нібита разносяць радияцию, таму іх адстрельваюць. З гетих живих стваренняў лезе поўсць, яни становяцца падобнимі на львоў. Джукі паўстае ў розчини як істота з адкритай и відушчай душею, якой вельмі цяжка, балюча, тривожна [2, с. 79-78].
Раман І. Шамякіна «Зла Зоркий» (1991) - дерти празаічни твор пра чарнобильскую бяду ў білоруський літаратури. Дзеянне ў Рамані адбиваецца ў адним з раенаў Гомельскай вобласці. Увесь цяжар чарнобильскай авариі абрушваецца на плечі старшині райвиканкама Пильчанкі, якому приходзіцца висяляць людзей з атручанай зони. Критична аўтар паказвае кіруючую сістему Республікі, на сумленні работнікаў якой перакресления чалавечия жицці, пакалечания леси, страчания надзеі.
Трагедия Чарнобиля ў Рамані Шамякіна розкрита на прикладзе лесаў сямей Пустаходаў и Пильчанкаў. Вяселле ў першия паслячарнобильскія Дні, якое гуляюць абедзве сям «і, нагадвае свята ў годину чуми. Альо няма ў критим віни людзей, бо Ніхто тади ў краіне НЕ біў у дзвін тривогі, Жорсткий праўда пра ядзерную катастрофу замоўчвалася. Пісьменнік паказвае, што Чарнобиль пачаўся са страти грамадствам духоўнасці, чалавечнасці, адказнасці за жицце и ліс Чалавек. Першай ахвярай чарнобильскай навали стала жанчина - Ліза Пустаход. У калгасе, куди вимушани билі перасяліцца Пустаходи, старшиня НЕ даў жанчине каня, давеў яе да нервовага зриву. Ахвяраю Чарнобиля стаў Гліб Пильчанка, Які на атамнай станциі атримаў Моцний дозу радияциі. Ягони бацька Уладзімір Паўлавіч Пильчанка з »яўляецца адним з кіраўнікоў раена, хвалюецца за ліс людзей, якіх висяляюць з забруджанай зони, и НЕ можа мірицца з критим, што партийния начальнікі ў Такі Згубна для людзей годину паводзяць сябе як перастрахоўшчикі, безадказна, що не здольни рашуча дзейнічаць. Пильчанку напаткала и яшче адна вялікая бяда - у Афганістане загінуў другі ягони син Барис. Чарнобиль и вайна ў Афганістане ўварваліся ў ліс білоруський сям'і, зруйнавалі чалавечае шчасце. Пісьменнік дае нам магчимасць пераканацца, што Чалавек зрабіўся заложнікам амаральнай палітикі грамадства [20, с. 123-125].
Вялікую ролю ў раскрицці трагедиі адигривае пейзаж. Природа спиніла свае жицце: сонца перастала випраменьваць святло, паўсюдна ляжиць туман ... Глибіней пераживання галоўнага героя Пильчанкі кранаюць апошнія радкі твора: «Сцямнела. Ні горада, ні станциі не було відаць. Але на саркафагу и дзеючих блоках гарелі яркія чирвония сігнали. Як сігнали тривогі! Стоп-сігнали: спиніся, чалавецтва! Уладзімір Паўлавіч узняў над сабою сціснутия кулакі.- Стаіш? Свеціш? Паміж людзей? Спалі мяне! Чи не можаш? .. - И павольна апусціўся на калені, удариў кулаком у Зямля, крикнуў їй:-А ти чаму анямела, сціхла? Уздриганіся! Чалавек кричаў - зямля маўчала »[20, с. 143].
Зямля маўчала, бо ЦІ яе віна, што над планетай усей, над сусветам узишла зла Зорка - Зорка палиновая, сімвал гора и няшчасця .. Шамякін як пісьменнік-гуманіст пратестуе супраць сляпога технічнага прагресу ў ядзерна-атамному повік, античалавечих експериментаў над народам, на якія яго асудзілі гора-вучония и бяздумния кіраўнікі. Ен заглибляецца ў трагедийния адчуванні Чалавек, каб раскриць усю тую бяду, якую принес вибухая на атамнай електрастанциі. Раман пісьменніка напоўнени пранікненим льно-публіцистичним пафасам, вялікай душеўнай тривогай за ліс жицця. ...
