апаганьваннем Лепша пачуццяў и традиций. Спрадвечни працаўнік на зямлі, Які ЦІ НЕ пекло яе самої пераняў приклад самаахвярнасці и винослівасці, вимушани биў аддаць усьо нажитае ўласним Мазалов. Ди и сам ен становіцца ахвярай Нова ідеалогіі.
Драматизм и напружанасць Падзу у «Палескай хроніци» наростають з твора ў твор. У дерло Рамані ми назіраем усталяванае жицце невялікай вескі. Усе клопати куранеўцаў неаддзельния пекло зямлі и гаспадаркі. I хоць для чужога Чалавек таке жицце ў сціснутай у балати весачкі и яе жихароў, што неяк умудраліся виживаць на сваіх бідних надзелах, здал б немагчимим, Самі ж куранеўци іншага жицця для сябе НЕ ўяўлялі.
Спачатку праз чуткі, а затим уладна и напориста ўваходзіла ў епічнае апавяданне трагічная падзея годині - калективізация. А з їй и непакой, тривога, невядомасць, страх Перад будучи.
У «Подих навальніци» ужо першия старонкі ствараюць живапісни вобразе грознай з Яви природи - навальніци. Яна припиніла зладжани, привични хід жицця, недаречна ўмяшалася и перакресліла ўсе плани куранеўцаў, нарабіла шкоди. У Кураньї спаліла маланкай вки тік, биў разбіти старі дуб, и Надав криж, што спрадвеку стаяў на развілци дарога, абвугліўся, абгареў. Подих навальніци адаб ецца на лісах Ганни, Васіля, Апейкі, усіх персанажаў твора. Можна сказаць, што шкірного з герояў І. Мележа, у сілу акалічнасцей, уступіць у палю паласу навальніци, у палю жиццевую буру.
У накідах да Рамана «Завеі, Сніжані» Мележа пісаў: «Драматизаваць падзеі як мага. Драматични годину. Поўнае драматизму жицце »[7, 5, с. 245]. Пісьменнік імкнецца викриць зло як з яву шматбаковую, намагаецца аб ектиўна разабрацца ў «псіхозе часу», калі Нейко Сіла падпарадкоўвае сабе людзей, штурхае іх наперакор свядомасці и здаровага Сенсит да пагібельних рашенняў и абавязацельстваў, да ўпартага, фанатичнага змагання за гістарична бесперспектиўную, утапічную антигуманную ідею.
Паспрабум разгледзець уплиў такіх абставін у Палескай хроніци І. Мележа на леси палешукоў.
2. Асаблівасці характар ??палешукоў
Паставіўши задачу витлумачиць нейкае складанае вань, ми звичайна спадзяемся на гісторию, разлічваем, што сам годину ў яго няспинним руху можа ўцягнуць ў палю арбіту Наші інтареси, тривогі, балючия праблєми и дапаможа іх вирашиць и витлумачиць. Такія мари и спадзяванні, вядома, що не беспадстаўния, як и Надзея шукаць и знаходзіць ісціну ў больш поўним и гуманістичним яе вияўленні, абапіраючися на вопит гістаричнай памяці.
аднако саме паняцце «гістория» часта ўспримаецца намі як Нейко абстрактна-абагульненая и незалежна ад чалавечай існасці Сіла. Чи не заўседи ўлічваецца тое, што еканамічную, палітичную, духоўную сітуацию годині фармуюць як евалюцийния працеси жицця, так и ўдзел у стваренні гета маделі літаральна кожнага Чалавек.
Тоє, пра што ідзе гаворка, з яўляецца нібита агульнавядомай ісцінай. Альо, на жаль, аксіяматичния ісціни ў канкретна-практичним суаднясенні з реальнасцю ў шерагу випадкаў виступаюць у праявах шматграннай складанасці. Пашираць права на першасную ролю ў будаўніцтве, калі можна так сказаць, гістаричнай маделі годині «дапамагаюць» розния теориі. Так, марксісцка-ленінская теория занадта ўжо Широкий и падкреслена адназначна генералізавала и ўніверсалізавала ў ревалюцийна-перабудовачним працесе ...
