с.42]. Аўтар відають, што калі Надав мова яго замаўчиць и на яе ўсе забудуцца, то спатребіцца вивучиць яе наново, каб даведацца пра гістаричнае мінулае краіни, пра яе гераічни лёс. Лірични герой вериць, што мова травня ўліецца ў агульни людскі акіян -//Пацяче ў ім, стриманая,//Цёплим Гальфстримам.// І Будз мені серца грець//шкірних ашчаджаним словами,//Бо, як жита, спрадвечная//Беларуская мова! Raquo; [4, с.43] У гетим вершити ліричнага героя можна поўнасцю атаясамліваць з аўтарам, бо Ригор Барадулін таксамо чалавек вельмі улюбёни ў рідну мову.
У паезіі Барадуліна Широкий прадстаўлена тема Кахане. Глибока павага и замілаванне дзяўчинай, стваренне яе таямнічага, недасягальнага вобразе нараджаюць у души Паета моцнае Кахане.
У гетим речишчи ен Надав паспрабаваў ствариць акраверш на імя Ала: Ален здзіўлення аб скелі адчаю разбіцца ў запалі.// Ледзь Вашая ўсмешка ўзидзе - ухвал загриміць абвал.// Альо, асмялеўши пекло страху, виводжу світальнае Альо [10, с.213]. Атримаўся цудоўни акраверш на імя жанчини.
У Рамансе лірични герой Барадуліна Чака палю Кахане ж Вясна да сівізни raquo ;. Вясна паўстае ў творити Маладосць. Параўноўвае сябе з вічним грузнемо, Які Чака раніцу. Лірични герой настолькі па-трапяткому адносіцца да свае абранніци, што яна Надав бачицца яму ў снах. Моцнае Кахане прасочваецца праз шкірних Радока раманса. Герой яе Гука, но Голас мій змаўкаў//Перад красою, нябачанай вякамі [11, с.84]. Яна була настолькі пригожая, што Перад яе гожасцю Надав змаўкаў Голас. Толькі Пает, якія адчуў сапраўднае Кахане, можа ствариць такогого прачулага ліричнага героя, шчира закаханага ў сваю музу. Надав на проста Кахане, а музу, таму што толькі тієї, якаючи так Моцний можа натхніць на Кахане, магчима присвяціць такія радкі: Я Вас шукаў як не так на ўсёй зямлі,//I ў кожнай маладой неразгаданай.// Ви, ўзнёслая, билі и не билі,//Плилі ракой, разводдзем разгайданай [11, с.84]. І лірични герой Надав и зімой - у сталі узросце - Живе Чака и надзеяй приемнай сустречи з ёю: Я жиў Чака и цяпер живу//Надзеяй, што сустрену хоць зімою.// Хілю заснежаную Головата//I дзякую за веснавую мрою [11, с.84] ...
У вершити Ви зблиталі мяне са мною жанчина або дзяўчина Абрау ліричнага героя ў якасці таго, каго яна ранєй Кахала. I нагадаў я сам сабе//Таго, каго ви не кахалі [12, с.31]. Журба ўвасоблена ў живи вобразе, таму што герой йой нагадвае пра ашуканне: Я ваша нагадаў Журба,//Што хвалі човен ашукалі [12, с.31]. Альо ў вершити греецца Надзея пра тое, што дзяўчина и яе абраннік пазнаёмяць шкірних са свае Журбою: У кожнага паля журба.// Ми іх и пазнаёмім, можа [12, с.31]. У вершити адзначаецца, што світло примае ўсіх з варожасцю, но калі абраннік и дзяўчина (так назавём таямнічую незаёмку) падзеляцца адно з адним свае Журба, гета дасць надзо на тое, што яни, магчима, паяднаюць палі лёси, пакахаюць адно аднаго и будуць жиць ва ўнісон з гармоніяй и гетим приемним пачуццём Кахане. Лірични герой да свае каханай дзяўчини адносіцца з вялікай павагай. Гета можна сцвярджаць, зиходзячи з різни акалічнасцей. Ен палю абранніцу називають на Ви Ви мені жиццём и забиццём билі raquo ;, Што незабитна помніць толькі Вас raquo ;, Успомніце хоць раз свойого няпершага,//Якому першай засталіся Ви [12, с.26]. Ен уживае ў свае творчасці такія радкі, якія сведчаць пра неаспречную паслухмянасць и падпарадкаванасць дзяўчине: Княгіня хараства, я вірні Ваш халоп //Капризаў Ваших неадступни Лека [12, с.10]. Лірични герой параўноўвае сябе з грузнемо, Які без каханай знаходзіцца ў зняволенні и залежнасці ад яе: Чака Вас, Пакуль адчай НЕ згаса,//Чака вязень так свойого присуду,//Каб волю ўбачиць хоць апошні раз laquo ;, Я Вас чакаў з Вясна да сівізни,//Як вічні вязень раніцу Чака [12, с.15]. І гетая непахісная пакорнасць, павага да дзяўчини, яе абагаўленне чуецца паўсюль: у шкірним мастацкім стежці, якімі гарманічна насичани вершити. Параўнанні, метафари, епітети - вось тое духоўнае и Сама вялікае багацце, якім надзяліў Пает Кахане дзяўчину, святу, некранутую, цнатлівую, нябесную, та якой імкнецца и париваецца душа. Лірични герой и аўтар, мяркую, у адной асобі Надав НЕ ведаюць, ЦІ ёсць гети незямни вобразе на Свецє. Таму паўстае робувань: ЦІ да реальнага вобразе дзяўчини ідзе зварот у вершити: Я видумаў цябе, ЦІ ёсць//Ти сапраўди на гетим Свецє,//Як ёсць адчай, як ёсць?? ілосць,//Як ёсць спякота ў шкірним леце" [12, с.24]. Заўважаем, як тонка падабрани параўнанні. Адчай, мілосць, спякота - тонкія адчуванні, абстрактния, якія таксамо НЕ маюць канкретних абрисаў у реальним Свецє, но ўсё-ткі існуюць.
У вершити прашу спагади ваша рукі лірични герой уяўляе вяселле ў природзе: Вяселле ми згуляем Бараве.// Заручаць нас у небі жаўрукі//сребни ложак нам засцелюць хвоі [1, с.414]. Природа узвишае, паетизуе, узмацняе Кахане, Надал яму натуральнасць, непадробнасць, шчирасц...
