усь берагам білих буслоў. Паўстае гетая краіна ў виглядзе живога чалавека, таму што ў паеме акцентуецца ўвага на васільках яе воч. Білорусь спазнала цяжкі лёс, ди ніколі не плакала. Святлела пекло святла,//Пекло ворага не бігати,//ти білого була,//Альо НЕ плямай Бела [7, с.24]. Білорусь будь-якою парою була надзейнаю сястрой, сяброўкай. Аўтар йой и Надаль Жадан цвісці пяцікутнаю зоркай, зича таксамо, каб шчодрилася яе сяўба адборнимі зярнятамі. У творити пастаўлена робувань: колькі рік Беларусі? І тут жа даецца адказ: Колькі дочкам, синам,//Колькі радасці, скрусе,//Колькі снам, курганах,//Колькі зорци дасвецця,//Што ўзишла для вякоў,//Колькі шумнаму Вецца//Бараве бальшакоў.// Колькі креўнаму слову,//Што вяшчуе святло,//Небу, што крутаброва//Маладзік узняло [7, с.26]. Аўтар звяртаецца да кожнага з нас займеннікам ти и нагадвае, што Ти спрадвечни Радзімай raquo ;. Альо тут жа Дада: І Радзіма табой [7, с.26]. Апраўдана Радзіма називаецца Адзінай. Причим гети приметнік напісани з вялікай літари, што падкреслівае незвичайна паважлівае стаўленне да Радзіми.
У вершити Памяць босих ніг аўтар сцвярджае, што ў босих ніг ёсць памяць, якаючи НЕ забиваецца на сцяжинкі, па якіх хадзіла, на лугі, дзе РАСЛІТ Атава, на трипутнік, Які можа загаіць рану. Аўтар спадзяецца, што памяць босих ніг нідзе НЕ страціцца и не привядзе да чужога парог:" Хай памяць босих ніг//Чи не страціцца нідзе//І на чужи парог//цябе НЕ завядзе [7, с.27].
У вершити Треба будинку биваць часцей акцентуецца ўвага на рідним будинку. А пад рідних домівках маецца на ўвазе мала радзіма, дзе кожнаму треба часта биваць, що не забивацца на яе и клапаціцца пра яе. А калі лёс распарадзіўся так, што чалавек апинуўся па-за межамі Радзіми, то захоўваць яе ў свае памяці и наведваць абавязкова, каб душою НЕ ачарсцвець,//Каб НЕ страціць святе штосьці [8, с.19]. Тая сцежка, якаючи виводзіла з дому ў вялікую дарогу, даражейшая за ўсе. Памятаць пра сям ю, якаючи весела збіраецца за вялікім сталом, и пра суседі ... Треба дзякаваць лёсу, што паспелі пачуць блаславенне самаго святога чалавека ў жицці - маці. Треба будинку биваць рідним чалавекам, а не чужим гостем, Які ўжо даўно забиўся на рідну хату и лад у йой. Толькі светламу и добраму вучиць нас гети верш.
У вершити Мален за Білорусь аўтар моліцца за палю краіну, просіць Бога, каб ен паслаў ласку, злітаваўся. Гета Мален сведчиць пра неабсяжную и неабдимную любоў Паета да роднай краіни. Барадулін просіць, каб Бог не даў знікнуць Беларусі, каб вярнуў людзей з вигнання. Хай Пану ў людзей любоў адно да аднаго, и Боскан святасцю поўняцца Наші хати: Божа, на ўсіх раздарожжах//Нас пекло напасцяў варожих//Твій збераже напамін.// Амін
Зямля бацькоў дала Барадуліну права Биць чалавекам на зямлі. Ен зрабіў усьо тое, што дае права лічиць сябе білорусам: З рек піў,//Еў хліб без асцюкоў,//He даланіў меч,//Лашчиў рала [1, с.222]. Пает любіць Зямля, и причим любіць нязмушана. Яна дзіўная: дала и забрала ў яго бацькоў, но и, нягледзячи на гета, ен любіць яе: Зямля бацькоў//Я так люблю,//Што ненавідзець//Маю права! Raquo; [4, с.84] На травню мнение, у гетих мастацкіх Радка спляліся приёми антитези и аксюмарана - спалучення неспалучальнага. Злучана неспалучальнае: плиг моцнай кулемету магу ненавідзець. Такі приём яшче з большай МЗЦАО падкрелівае любоў Паета да роднай Беларусі.
Віцебшчина ў творах Паета - старажитная и легендарна, адкритая и гераічная. Прицягненне Віцебскай зямлі//Ми адчуем пад зямлёй сирою .
З суседзямі падзелішся скаринкаю,//адно НЕ ўмееш - з торбан прасіць.// Як ластаўка, з падстрешша рук Скаринавих//Тваё криляла слова па Русі
Тема роднай мови и яе лёсу, бадан, сама хвалюючая на працягу ўсёй творчасці Барадуліна. Мова - найсвяцейши духоўни скарб, Які ми травнем у жицці. І гета разумеў сапраўдни білорус Ригор Барадулін.
Верш Неруш - Адзін з многіх вершаў Барадуліна аб непаўторнай пригажосці и невичерпним багацці Наша мови. Пает називає рідною мову Неруш, таму што яна світла, чистая, некранутая, незаплямленая, свята. Лірични герой и Пает разам вельмі любяць рідну мову. Пекло роднага слова на небі світае raquo ;, ясніше ў вачах [2, с.101]. На прикладзе ліричнага героя паказана, што шкірних з нас павінен бараніць рідну мову, заблитваць шлях пекло наслання, що не даваць яе зневажаць и криўдзіць, що не дазваляць, каб яна пакутавала, бо яна ЖИВАЯ: Пекло абразив, пекло позірку злого,//Шлях заблитаўши пекло наслання//Неруш ранішні - матчина слова//Мені, як бору, цябе засланяць [2, с.101].
У вершити Мова сцвярджаецца, што мова-маці ліричнага героя ніколі НЕ адживе. Ен да яе адчувае неверагодную роднасць и еднасць з йой: Што мені, як імя ўласнае, блізкая и знаёмая,//Што па жилах маіх цяче и сонним Сажом и Німану [4,...
