ручасць, то, па меншай заходи, магчимасць трансфармациі. Ритуали, якія датичацца смерці, адначасова и виказваюць траСћму, викліканае ідеяй знішчення, и змякчаюць, и заклінаюць яе. Пахаванне - ва Сћсіх вядомих нам грамадствах sapiensiv - адлюстроСћвае адначасова и сам кризіс, и пераадоленне гетага кризісу І з аднаго боці мукі адчаю, з другог - радасць надзеі. Усе, такім чинам, падказвае што смерць спасцігае homo sapiens'a як непапраСћная катастрофа, што з гетага годині ен будз насіць у сабе асаблівую Турбота, страх жиццевай праблемай, якаючи абцяжарвае жицце. У роСћнай Ступені Сћсе падказвае, што Чалавек гети не просто не проста адмаСћляецца ад смерці, яна абвяргае яе пераадольвае, вирашае Сћ міфе и Сћ магіі.
Альо сапраСћди глибокім и фундаментальних аказваецца НЕ Простан суіснаванне двох свядомасці, а іх тривожнай жицця Сћ адзінай дваістай свядомасці: хоць дзве гетия свядомасці вельмі па-рознаму камбінуюцца паміж сабой у різни індивідаСћ, у різни грамадствах (як и жицце рознай Ступені насичани смерцю), адну з іх НЕ ліквідуе да канца іншая, и Сћсе адбиваецца так, биццам Чалавек шчира спрабуе сам сябе падмануць, биццам яна - істерик, па старажитним клінічним визначеннем, якое ператварае Сћ аб'ектиСћния сімптоми таго , што ідзе пекло яго суб'ектиСћних тривог.
Такім чинам, паміж суб'ектиСћним и аб'ектиСћним Бача існуе разриСћ, Які смерць ператварае Сћ сапраСћдную прірву, запаСћняльнасць міфамі, ритуаламі іншага жицця, што Сћ решце решт ажиццяСћляюць інтеграцию смерці. Sapiens, такім чинам кладзе пачАТОК дуалізму суб'єкт и аб'екта, іх непариСћнай сувязі, а за разам - іх непераадольни разриСћ, Які пазней у тисяч спосабаСћ спрабаваць пераадолець усьо релігіі и філасофіі. Чалавек ужо, фактична, якаючи адлучае палю частку пекло натуральнага фатум, пераконваючи сябе, што падаСћженне жицця падуладна натуральним законам падваенне и метамарфози. Атримліваецца, што Сћ їй узбагачаная аб'ектиСћнасць інтерферує з узбагачанай суб'ектиСћнасць, паколькі абедзве яни адпавядаюць прагресу індивідуальнасці.
Як піша Марен: "СапраСћди, патребна Моцний асобасная присутнасць, каб індивідуальнасць памерлага працягвала жиць сярод живих, треба, каб афектиСћния інтерсуб'ектиСћнасці сувязі билі занадта інтенсіСћнимі, каб захоСћвацца Надав пасли смерці, треба, каб випрацавалася и развілося, як нови епіцентр, усведамленне смяротнага розриву - кропка відразу аб'ектиСћнага пацверджання смерці и суб'ектиСћнага зацвярдження індивідуальнага бяссмерця. "(14; 112)
Так, Сћварванне смерці аказваецца sapiens'a уварваннем адначасова праСћди и ілюзіі, тривогі и СћпеСћненасці, аб'ектиСћнага веди и Нова суб'ектиСћнасці, а Перш за Сћсе - іх амбівалентнае сувязі. Яно сприяе далейшаму развіццю індивідуальнасці и Сћтвориць нови антрапалагічни разриСћ. <...
