жихароў гетага краю. Палешукі Сталі героямі многіх твораў пісьменніка, у критим ліку и ранніх апавяданняў Паляшук, Калядная рапсодия.
Аснова гісторика-детектиўнай Аповесці Дзікае паляванне Караль Стаха складаюць легенди и паданні, маляўнічия апісанні народних звичаяў и побиту палескай шляхти наприканци 80-х рр.. 19 ст. Палессе паказанае ўтвори як запаветни край, дзе привідаў и зданяў, як живих людзей. Гета царства павінна Биць шчаслівим! ? сцвярджаў аўтар. За гета героі Аповесці и змагаюцца з таямнічимі злимі сіламі и перамагаюць іх.
Пра старажитнае и сучаснае Палессе апавядаецца ў нарисе звань ў прадоннях Азер. Праблєми захавання непаўторнасці гетага краю надзвичай хвалявала У. Караткевіча. Ляси, паплави, раскідзістия древи, няяркае палескае неба, на яго мнение, павінни застацца для нашчадкаў такімі, якімі яни билі шмат стагоддзяў таму, у годинник князя Уладзіміра.
Апавяданне Древа вечнасці пісьменнік присвяціў тисячагадоваму дубу на Палессі. У Народзе гета древа називаюіь дубам кіраўніка сялянскага паўстання 17 ст. Кривашапкі. Гучиць запавет У. Караткевіча нашчадкам: У гета діброві НЕ павінна стукаць сякера. Уся з шасцісот-сямісотгадових дубоў яна павінна зрабіцца запаведнікам велічи, сведчаннем таго, што можа Даць наша зямля.
Без твораў Е. Акуліна пра природу немагчима ўявіць любога сучаснага вершатворцу. Паетичная кніга природи за апошнія дзесяцігоддзі ўзбагацілася творамі и гетага пісьменніка ... Природаапісальная лірика названага аўтара - гета паетизация краси рідних краявідаў, Глибока естетичнае стаўленне да навакольнага світлу. Праз краєвид тієї ЦІ інши Пает здольни виказаць многае: і свій настрій, и хвалюючую мнение-пачуцце, и Надав канцепцию бицця.
ТЕМи Радзіми, Маці, Кахане и Паезіі (акіян святла - як заўважиў ен у адним з твораў) - у тій ЦІ іншай Ступені служаць деталізацияй прадметаў даследаванняў души ліричнага героя, колераваю Гама, танамі и паўтанамі, якімі аўтар Малю гети світло. Плиг дастатковим іх багацці, яни критим не менше ствараюць карціну, дзе ўсе ж пераважаюць Фарби несвяточния, нярадасния, дзе знаходзіць свае адлюстраванне ўвесь драматизм нашага бицця. У гетим Сенсит паезія Е. Акуліна пераклікаецца НЕ толькі з паезіяй свойого пакалення, альо и паезіяй пачатку 20 стагоддзя, асноўнае кола праблем якой акреслена купалаўскім намагаєтеся: А хто там ідзе? Хоць духоўним (і НЕ толькі) ариенцірам для Е. Акуліна заўседи биў и застаецца Максім Багдановіч, пра што Пает и сам неаднойчи признаваўся, у критим ліку и ў сваіх вершить:
Хтосьці вип е із нас
келіх поўни,
хтось - палового,
як дасць Гасподзь ...
Пад нябеса узнеслим Словам
НЕ жагнаюцца мімаходзь [11, с. 57].
Тоє слова було ў МАКСІМА - як заклейте, як святі зарок. Каб ми ў серцах сваіх насілі, б ружанец - яго Вянок.
Ди и Самі вершить Е. Акуліна, хоць и НЕ Сабран ў зборніку ў тематичния нізкі, альо досиць легка збіраюцца, перагукваючися з багдановічаўскімі Думамі, Мадонна, а ягони раздзел перакладаў 3 чужога неба адразу примушае згадаць пераклади Багдановіча , сабрания ў нізку 3 чуже Гліб.
Специфіка функциянавання традицийних, вічних сюжетаў и вобразаў у літаратури 20 ст. ...
