лі и спявалі, викрадалі сабе жонак, якіх мелі па дзве-вки. Летапісец, відаць, згусціСћ ФАРБА, супрацьпастаСћляючи "дзікунскі" побит радзімічаСћ и інших жихароСћ лясной паласи побиту кіеСћскіх Палян. Цікавия звесткі паведаміСћ летапісец пра пахавальния звичаі: "А калі хто паміраСћ, тварилі тризну над ім. спальвалі мерцвяка, а потим, сабраСћши косці, укладвалі Сћ малі сасуд и ставілі на Слупя плиг дарога, што робяць вяцічи и цяпер. Гетага ж звичаю трималіся кривічи и іншия пагания, што НЕ ведаюць законом Божага, а Самі сабе СћстанаСћляюць закон. "
З летапіснага паведамлення, датаванага 885 р., ми даведваемся, што Сћ канц IX ст. радзімічи плацілі даніну спачатку хозарам (Хазарскаму каганату), а потим кіеСћскаму князю Алеген. У радзімічаСћ існавала паля племян вярхушка и ваенная арганізация. У 907 р. яни Сћдзельнічалі Сћ паходзе на грекаСћ у складзе рознаплемяннога війська князя Алега. Пасли смерці Алега радзімічи, мабиць, адмовіліся падпарадкоСћвацца кіеСћскаму князю. Літах 984 р. ваявода кіеСћскага князя Уладзіміра, якога празвалі ВоСћчи Хвіст, на р.. Пяшчань перамог війська радзімічаСћ и яни билі канчаткова Сћключани Сћ склад КіеСћскай дзяржави. p align="justify"> Летапісец лакалізаваСћ радзімічаСћ на р. Сож . Больш дакладна територию іх размяшчення можна акресліць з дапамогаю археалагічних материялаСћ. Вивученне старажитнасцей радзімічаСћ пача Сћ XIX ст. Альо дерло абагульняючая Працюю па іх гісториі була апублікавана Б. Рибаковим у пачатку 30-х гадоСћ XX ст. и НЕ страціла значення да нашага годині.
У пасляваенния гади вивученне радзімічаСћ було працягнута археолагамі. Накопичені археалагічни материял даСћ магчимасць удакладніць територию іх рассялення. Радзімічи займалі прастору Сћ міжреччи Дняпра и Дзясни па берагах Сожа и яго притокаСћ. На поСћначи граніца іх рассялення праходзіла на поСћдзень пекло Гарадка, Мсціслава, Чавус, новаго Бихава. Тут іх межи шчильна сутикаліся з межамі кривічоСћ. На паСћдневи Сћсход пекло радзімічаСћ жилі севяране. На захадзе граніца заходзіла на праві бераг Дняпра и сутикалася з межамі дригавічоСћ. Граніца паміж радзімічамі и вяцічамі праходзіла на ЗАХІД пекло р. Судасць. p align="justify"> Кургани радзімічаСћ маюць паСћсферичную форму, сяреднюю вишиню 1-1,5 м, дияметр 6-10 м. Могільнікі налічваюць звичайна некалькі дзесяткаСћ насипаСћ, зредку некалькі соцень курганоСћ. Кургані могільнік каля в. Гадзілавічи налічваСћ да 400 насипаСћ. Яго лічаць некропалем старажитнага Рагачова. p align="justify"> курганів могільнік каля в. Дзям'янкі Добрушскага раена Пакуль адзіни на териториі радзімічаСћ некропаль, Які існаваСћ на працягу некалькіх соцень гадоСћ (VII-XII стст.). Раннія пахаванні Зроблено па абрадзе трупаспалення на месцев насипання кургану або непадалеку пекло яго. Зредку нябожчика спальвалі Сћ зрубавай дамавіне. p> З XI ст. у радзімічаСћ пахавальни абрад трупаспалення ...
