днасці и дакладнасці душеўна-псіхалагічнага пераживання. Яни з яўляліся носьбітамі засяроджанага філасофскага Роздуми аўтара, іранічнага висмейвання, ліра-сатиричнага викрицця ім апанентаў и неприяцеляў, критична-з едлівай іскраметнасці и палемічнага пафасу.М. Танк распрацоўваў кананічни, Сабран и разняволени верш, верлібр , викаристоўваў традицийния, добра апрацавания шматлікімі папяреднікамі и наватарскія, індивідуальна-аўтарскія сродкі Мастацкай виразнасці. Разам з критим у целим вядучай у яго творчасці, несумненна, з яўлялася ўзнесла-рамантичная стилявая плинь, якая дазваляла яму Глибока и пераканаўча раскриць свій духоўна-естетични патенциял , виявіць ідейна-льно змест заходнебеларускай речаіснасці, асаблівасці яе Вострих праблем и супяречнасцей.
Пает здабиваў свае «вясняния песні з живатворних криніц роднай зямлі, скаваў іх з кужалю міготкіх вяселак и зарніц, лавіў Невада» з рек нашага краю. «Вицягнуў сітку цяжкую и чую,? казаў ен у вершить »Зноў загареліся сосни. :? Пісня живая трапечацца ў ціне [4, с.348]. Якраз Бацькаўшчина-Білорусь, Нарачанскі край, мілая и дарагая души и серцу Краса і веліч рідних абшараў и краявідаў, жицце згараванага, альо НЕ скоранага працоўнага люду билі криніцай паетичнай уражлівасці М. Танка, високага емациянальна-пачуццевага ладу яго вершаў, іх узрушана-пранікненага ліричнага пафасу, бадзера-ўздимнай енергетикі. Яни ўпливалі на характар ??светаўспримання мастак, абумоўлівалі ўзнесла-рамантични, ідеалізавани ракурс вияўлення працесаў речаіснасці, раскрицця духоўна-естетичнага зместу природнага світлу.
Натуральна, М. Танк звяртаўся да вобразаў Вясна, сонца, навальніци, Пажар, тривала ўгнездаваних у Мастацкай практици паетаў-рамантикаў. Яго ўмоўна-рамантичния, сімволіка-алегаричния вобразе и малюнкі неслі Сацияльна праўду жицця, насичаліся цяжкімі пластамі заходнебеларускай речаіснасці, фактамі падпольніцкай дзейнасці ліричнага героя, грунтаваліся на ідеі неприняцця стрибне и несправядлівасці. Яни падпарадкоўваліся високаму духоўна-маральнаму ідеалу Паета, асаблівасцям яго вострага асациятиўна-метафаричнага светабачання, раскаванасці мастацкага подумки, разняволенасці и нязмушанасці вершаванага Радка: «Цягнуцца думи барознамі, / / ??Чорна змиваючи піт» («Палавічнік) [4, с.57]; »Будуць ваши дзеці / / Араць бяду з пракляццем на шнурах [4, с.63]; «НЕХТІЙ з песняй ЗАЛАТА скрабі нарогам / / Грудзі чорния, ўраджайния зямлі» [4, с.93]; «Змоўкла пісня, / / ??толькі звоняць недзе сльози / / На палетка за скрипучаю сахой» («Сказ пра Вяля) [4, с.37]; »Думи, як пояс сівих журавоў« (»Ноччу) [4, с.107]; у батрацкага сина багацця: «душа пад кашуляй, / / ??Сіли поўная буйнай (» Ой, калишацца вецер) [4, с.81]; «Принясем саломи / / I падпалім неба, / /? Хай расчеша Хмари / / Пеўня али гребень. (»Скіну з плечей широкіх) [4, с.92]; «Колас, горам налівани (» Каб хутчей) [4, с.31]; «І сутаренняў бяду / / зможите грудзьмі маладимі [4, с.103]; »Толькі пекло песні ў Грудзь / / Биццам прачнулася сонца« (»На задвірках) [4, с.45]; «Даўно ў Шаленний карнавалі / / Зямля тривожная гучиць.// Хутчей давайце, скрипача, / / ??Чирвони грім сваім Цимбалом! (»Така люта зіма!.) [4, с.69] и інш.
Лірични герой Паета ўяўляў сабою НЕ звичайнага Чалавек, а ўсемагутнага чарадзея, биліннага Волат, пад перазвон сміху якога, паводле яго слоў, «Надав цяжка смяяцца, скакаць, / / ??Толькі сипацца шибам АКОН / / I Слупя ліхтари калихаць. [4, с.79], ...
