align="justify"> Шмат зазнаў я Горичів з нудою,
Што шчаміла, мучила, пякла ... [3, 173]
У канц твора гучиць хвала маладосці з яе аптимізмам, багаццем жаданняў, емациянальним уздимам, віра у самогу сябе - моладасць НЕ знікла, що не прайшла! .
Ўсе ужо прайшло, загуло вадою, -
Моладасць НЕ знікла, що не прайшла! [3, 173]
Ужо пара мені дадому збірацца .... Нажаль, невядома, хто канкретни адрасат гетага верша. З кантексту твора виразна відаць, што характар ??узаемаадносінаў паміж маладимі людзьмі НЕ акреслени.
Ўжо пара мені дадому збірацца, -
Вечар позной, а годину не стаіць.
Ах, калі б ти магла здагадацца,
Як НЕ хочацца мені ухадзіць! [3, 175]
Гета, бясспречна, що не Палкан Кахане, а, хутчей, узаемная сімпатия. Сустречи ліричнага героя з дзяўчинай бароняць яго пекло змрочних думак, уздимаюць настрій. Така виснова падкресліваецца радкамі, якія паўтараюцца двойчи ў Першай и апошняй строфах:
Ах, калі б ти магла здагадацца,
Як НЕ хочацца мені ухадзіць! [3, 175]
Треба думаць, што признання ў каханні паміж маладимі людзьмі яшче не було, а можа, и НЕ будз. Сустречи з нею виклікани НЕ палкасцю пачуццяў, а імкненнем уратавацца пекло адзіноти, спадарожнікам якой з'яўляюцца нудния думкі и біль серца.
Думкі нудния зноў закружацца.
Серца Чула зноў забаліць ... [1, 175]
Набягае яно ... Гети верш напісани ў Ялце, калі Максім Багдановіч даживаў свае апошшя місяці. Твор седчиць пра тое, якім жиццялюбам биў Пает, як прагнуў и да канца сваіх дзен вериў у магчимасць и для яго паўнавартаснага жицця. Яно НЕ ўяўлялася без узаемнага Кахане. У вершить Набягае яно ..., як и ў вершить Маладия гади ..., тієї сами знешні воблік дзяўчини з ЗАЛАТА касою и сіняватимі вачамі.
Серца сніць аб красу -
Аб слядочак дзявочи,
ЗАЛАТА касу,
Сіняватия вочи. [3,179]
Кахане ў вершить Набягае яно ... таемнае и адухоўленае адначасна. Паяўляецца яно вечарамі, начамі, аживае ў канкретним дзявочим абліччи, вабіць и заманьвае, абяцае шчасце и радасць, заглядваючи ў вочи. Чароўная сіняватая ноч, шапаценне кустоў узмацняюць у ліричнага героя Жаданом кахаць и Биць Кахане.
4. Цикл Мадонни
Кнігу вибраних вершаў Вянок у нашаніўскім виданні завяршае цикл Мадонни з Трох твораў - лірика-епічнага верша У весци, паеми Вераніка и заключнага верша-песні Ізноў пабачиў я сяліби .... Пает звярнуўся да санатна-циклічнай трохчасткавай кампазіциі: у їй дерло твор нагадвае пастаральную експазіцию, другі - мадифікаваную распрацоўку асноўнай ТЕМи. А треці - яе ўзнеслую елегічную репризу. Жанравая адметнасць Веранікі акреслена самім аўтарам як вершаванае апавяданне. У якасці епіграфа Пает узяў СЛОВА італьянца Джавані: Яна - вигадка маей галавіт. Такім епіграфам аўтар хацеў схаваць адну з паетичних старонак палею души - гісторию ўзаемаадносінаў з Ганя Какуевай, якая так Востров Займаюсь ўвагу Паета.
...
