Паняцце краси закранае ўсе аспекти творчасці М. Багдановіча, яе змест и форму. Пает звяртаўся да вчених узораў сусветнага мастацтва. Асабліва цаніў ен ренесансавае ўвасабленне ідеалу краси ў славутай карціне Рафаеля Сіксцінская Мадонна. Многія мастакі и Пает па-рознаму ўвасаблялі вобразе Рафаелевай Мадонни. Зиходзячи з ренесансавай традициі, М. Багдановіч адкриў свій ідеал жаночай краси. Гераіні яго твораў У весци и Вераніка - гета мадонни з народу. Васьмігадовая дзяўчинка з вясковай вуліци, якая, ніби маці, суцяшае маленькага хлопчика - свойого браціка, и Вераніка, што з постаццю дзяўчини злівае Мацера чарти, увасабляюць високі ідеал Народнай краси Дзевіо-маці: двайной краси аблік ядини, што Рафаель вялікі / Стараўся виявіць праз маці Божан лікі. [3, 95]
Мадонна для Багдановiча - гета на проста ўвасабленне жаночай пригажосцi. Жаночая пригажосць набивае для Паета Сенсит i знаходзiць сабе апраўданне тади, калi яна ўвисакароджана святим призначеннем жанчини-мацi. Менавiта вось так читаюцца вершавания апавяданнi У весци i Веранiка з Багдановiчавага циклу, на якiх усюд светла ляжиць цiхамiрни водблiск далекага iтальянскага Адрадження, у якiх праз Риси вясковай дзяўчинкi i паненкi Веранiкi праступае несмяротни вобразе Рафаелевай мадонни, тієї мадонни, што натхняла Пушкiна i Дастаеўскага (ди i цi адних толькi iх!), пра якую старейши сучаснiк Пушкiна i яго настаўнiк Жукоўскi пiсаў так: Расказваюць, што Рафаель, нацягнуўши Палатний палі для гета карцiни, доўга НЕ ведаў, што на iм Будз: Натхнення НЕ приходзiла. Аднойчи ен заснуў з думкай пра Мадонну, i, мусiць, нейкi Анел разбудзiў яго. Ен прахапiўся: яна тут, закричаў ен, паказаўши на Палатний, i накреслiў дерло малюнак ... На яе тварі нiчого не виказав, гета значиць, на iм няма висловила зразумелага, якi б меў пеўнае iмя; альо ў iм знаходзiш, у нейкiм таямнiчим спалученнi, усьо: Спак, чисцiню, велiч i Надав пачуцце, альо пачуцце, якое перайшло ўжо за мяжу зямнога, значицца, мiрнае, пастаяннае - яно НЕ ў таборі ўжо замуцiць яснасцi душеўнай ... Яна не падтримлiвае Дзiценка , альо рукi яе пакорлiва i свабодна служаць яму прастолам ... I ен, як цар зямлi i неба, сядзiць на гетим прастоле. [5, 76]
У гримотни 1915 Пает ніби развітваецца з любоўнимі ілюзіямі, викладзенимі ў Мадоннах и некатора інших циклів вершаў. Адиходзяць на задні план мативи жаночай нявернасці, здради. Вайна ніби прасвятліла зрок Паета. Асабістае, інтимнае як би драбнее Перад тварі кривавай бойні, бесчалавечнай, антигуманнай, страшнай. Літах 1915 з'явіліся цудоўния вершить Маладия гади ..., Вийшаў з хати, Ціха спіць надворак. Яни ніби вяртаюць нас да паласи інтимнай лірикі Багдановіча 1910-1912 гадоў. Уздим любоўнага пачуцця, відаць, звязана з Каха Паета да канкретнай жанчини, пра якую, аднако, відаємо вельмі мала (Шмат зазнаў я Горичів з нудою, Што шчаміла, мучила, пякла ... Усе ўжо прайшло, загуло вадою, - Маладосць НЕ знікла, що не прайшла!).
Магутни па Мастацкай сіле, альо ў тій жа годину прицішаним, улагодненим пачуццем прасякнути верш Ужо пара мені дадому збірацца. Няшмат слоў, вобразаў, пасажаў у Верше. Чуємо ми ў ім притоеную Скаргу на адзіноту и яшче, здаецца, на тое, што НЕ трапілася на шляху Паета жанчина, якая б яго зразумела, спасцігла душею. Пісня адзіноти геніяльнага Паета. Таке було ў еўрапейскай и сусветнай паезіі, що не абмінула и білоруську, якая толькі станавілася наногі. Але на тое ...
