ўкі ў Плісу, Празарокі и РАПН центр, праводзіла падриўнікоў да чигункі Крулеўшчина-Полацк. Аднойчи ў канц снігових 1943 паездка жанчини ў Глибокае ледзьве не закінчиться трагічна. Ю.Б. Янкоўская павінна була даставіць у атрад медикаменти, сіль, паперу, а таксамо набиць Белага материялу для пашиву маскіровачних халатаў. У старих санях син Юліі Баніфацьеўни Генрі зрабіў падвойнае дно, замаскіраваў яго дошкамі и сенам. Виканаўши и гета няпростае завдань, жанчина вярталася дамоў. Калі виязджала з Глибокага, яе затрималі гітлераўци. Яни груба сцягнулі яе з саней и приставілі да сцяни. Ніякія тлумаченні Ніхто НЕ хацеў слухаль - відаць, за чарнявия валаси и цёмния вочи жанчину принялі за яўрейку. Усьо б закінчити вельмі Хутка, альо, на шчасце, знайшліся знаемия ў нагоўпе, Які пачаў збірацца вакол жанчини. Людзі запеўнілі акупантаў, што Янкоўская з суседняй вёскі ... Так партизанская сувязная пазбегла расстрелу и да визвалення дапамагала партизанам. У мірни годину Ю.Б. Янкоўская працавала свінаркай у саўгасе «Яблинька». Працавала, що не шкадуючи СІЛ, патрабуючи и ад сваіх таваришаў па ПРАЦІ такойже адданасці и сумленвасці.
Сувязной и агентурнай разведчицай 2-й бригади імя Суворава була и Таццяна Ігнацьеўна Лаўриновіч з в. Вуглем. Проста сялянская жанчина расціла траіх маленькіх дзяцен, аднако у цяжкі ваенни годину знаходзіўся кавал ак хліба и месца ў яе будинку для ўцекачоў з лагераў ваеннапалонних. Паслися лячення Таццяна Ігнацьеўна перапраўляла іх у партизанскія атради. Аднойчи да жанчини з явіліся незнаёмия людзі, Сталі прасіць яе дапамагчи ўстанавіць сувязь з партизанамі. Даверлівая жанчина НЕ магли адмовіць людзям, якім неабходна було трапіць да партизан. Вечар таго ж дня на дзвюх Фурманка приехала дзесяць чалавек. Таццяна Ігнацьеўна села на пяреднюю и загадала ехаць у бік ст. Калечполле. Там за лісам на Хутарі Кабилінка размяшчаўся партизанскі атрад. Жанчина праз вірних людзей папяредзіла, што ў атрад прибудуць Нови людзі. Пад язджаючи да Калечполля, жанчина сама ўзяла Лейцюсь и накіравала павозку ў пліч лісі. Аднако яе суседі вихапіў лецди и павярнуў у бік чигуначнага пераезда Хвашчова. Таццяна Ігнацьеўна ўсё зразумела - людзі, якія прасіліся сустрецца з партизанамі, билі правакатарамі.
Жанчину білі Жорсткий и доўга, калі яна траціла притомнасць, адлівалі вадой и зноў білі. Ні месца дислакациі партизан, ні аднавяскоўцаў, якія билі звязана з партизанамі, чоловікова жанчина не видала. Фашисти вирашилі везці яе ў Плісу, каб там працягваць допит. А ў яе імгненна склаўся план уцёкаў. Калі фурманкі крануліся, жанчина Пільна ўглядвалася ў дарогу. Убачиўши кущі, якія блізка падступалі да дарогі, яна кінулася з воза и пабегла ў пліч лісі. Ззаді пачуліся вистрали ... Так загінула Таццяна Ігнацьеўна Лаўриновіч, якаючи да канца Сумленний и чоловікова виканала свій грамадзянскі абавязак. Суседзі и родния прийшлі на дапамогу дзецям патриеткі, вирасцілі іх, вивелі ў людзі. Паслися Вайни астанкі Т.I. Лаўриновіч перапахавани на могілках у в. Псуя.
Наша зямлячка Настасья Браніславаўна Кавалёва (Карпезо) напяредадні Вайни Сконч Лепельскае педвучилішча. Аднако вучиць дзяцей НЕ давлячи. На Наступний дзень пача вайну. Малали дзяўчина разам з сябрамі стала Вернана памочніцай партизан. Даставала прадукти, титунь, сіль, медикаменти, збірала звесткі пра навакольния варожия гарнізони. У красавіку 1943 яе залічилі Байцим бригади імя Кароткіна. Аднако спачатку накіравалі ў партизанскую швейну майстерню. НастаССЯ ледзьве не заплакала тади. Паслися адказних и ризикоўних заданняў, якія яна виконвала, РАПТ рабіць таку будзённую роботу. Альо загад ёсць загад, ди и сама розуміла, што Биць апранутим и абутим для байцоў так жа важлива, як мець добру зброю. Пазней Настассі зноў даручилі виконваць заданні па Збора агентурних даних у плісе, Глибокім, Празароках. У годину блакади Вясна 1944 яна разам з усімі байцамі чоловікова пераносіла ўсе цяжкасці и нягоди. У гети ж нялёгкі ваенни годину Настасья нашли свій лёс. Яна пасябравала з Іванам Кавалёвим. Паслися визвалення яни пажаніліся. Настасья Браніславаўна вярнулася да свае мірнай прафесіі - стала працаваць настаўніцай. Ішлі гади, у сям'і Кавалёвих нарадзілася пяцёра дзяцей. I ўсе яни атрималі дістатися вихаванне, Сталі специялістамі.
У бригадзе «Кастричнік» усьо любілі и ведалі семнаццацігадовую Ніну Райсп. Яна була разведчицай у 3-му атрадзе. Смеласці І знаходлівасці партизанкі маглі пазайздросціць мужчини. «Іскристая наша Маладосць!» - Любіла паўтараць дзяўчина. Мела серца Чула и добратися, за кожнага пераживала. Сміливу и висакародную дзяўчину призначилі начальнікам атраднай разведкі. На Нова пасадзе адзначалі НЕ толькі ініциятиўнасць и аператиўнасць начальніка разведкі Ніни Райсп, а і ўласцівия жанчинам високу дакладнасць и акуратнасць. Шмат слаўних баявих спраў було на Рахунку атрадних разведчикаў. Аднойчи, гета було Вясна 1943...
