Жигараў расказваў:
Так ужо Здаров, што калі ва ўсіх Гарад и вёсках Наша Радзіми людзі радаваліся з випадкі капітуляциі гітлераўскай Германіі, наша дивізія павінна була яшче змагацца супраць решткаў фашисцкіх Вонскій. Було гета ў Аўстриі, у Горадзе Зеебарн. Загад камандавання ми виканалі ўдала. I толькі тади з палёгкай уздихнулі. Адчулі, што сапраўди прийшла доўгачаканая Перамога.
Аляксандр Сцяпанавіч биў двойчи Парані. Узнагароджани орденам Чирвонага Сцяга, двума орденамі Чирвонай Зоркі и 13 медалямі, у критим ліку за визваленне Бялграда, Прагі, Відня, Будапешта.
Акулёнак Софя Данілаўна, колишня партизанка 1-й мінскай партизанскай бригади.
били начальнік штабу 1-ї Мжскай партизанскай бригади М. М. Джагараў даў таку характаристику Соф'і Данілаўне: «виконвала партизанскія дарученні разведвальнага характар, хадзіла ў розвідку, уважліва сачила, як арганізавана Ахова мастоў, калі и колькі праходзіць паяздоў, як ахоўваюцца дарогі, ЦІ можна да іх падисці партизанам. Інши раз праводзіла партизан па Балото, лясах. У розвідку хадзіла Адна, расклейвала лістоўкі. расказвала жихарам вёсак зводкі Саўінфармбюро. Дастаўляла ў партизанскі атрад сіль, медикаменти, паперу для падпольнай газети «Червеньскі партизан». Колькі треба було мець адвагі, мужнасці 18-гадовай дзяўчине, каб адной ісці цёмним лісам, балотамі, уцякаць пекло фашисцкіх куль.
Уся сям я Соф и Данілаўни з першага дня Вайни була звязана з партизанамі, дапамагала ім, чим магли. Соф я була сувязной. Аднойчи суседі-здраднік видаў сям ю фашистам. Соф'і цудам удалося виратавацца. А бацька, маці, сестри, Надав стриечния, загінулі ў канцентрацийним лагери Трасцянец.
пасли Вайни Соф'я Данілаўна Сконч Беларускі дзяржаўни універсітет імя У I. Женіна, доўгі годину працавала настаўніцай у Глибокім.
Акулёнак Міхаіл Аляксеевіч, били стар-ши сяржант 2-й паветранай Арміі. Міхаіл Аляксеевіч праходзіў терміновую службу ў радах Чирвонай Арміі, калі пача Вялікая Айчине вайну. Адразу ж з сябрамі-аднапалчанамі трапіў на 1 -и Украінскі фронт. Усю Вайн з першага да апошняга дня биў ен на Фронц. Служиў технікам на ваенним аерадроме. Праз яго рукі прайшлі тисяч самалётаў, якія ен рихтаваў да бою.
Працавалі суткамі, без адпачинку. Шкірні рабіў усьо, каб наблізіць світлі дзень Перамогі. Для Акулёнка шлях да гетага дня праходзіў праз Варонеж, Стари Асколі, Перамишль, Житомір, Суми ... ратні подзвіг воіна адзначани баявимі ўзнагародамі.
Плюсковой Лідзія Данілаўна, колишня медицинская сястра, начальнік санчасці атрада імя М. I. Кутузава партизанскай бригади імя Г. К. Жукава. Вайна так нечакана ўварвалася ў Білої палати бальніци горада Невеля, дзе працавала Ліда медицинскай сястрой, што и апамятацца дзяўчина НЕ паспела, як апинулася ў натоўпе бежанцаў. А куди бегчи? Німці топчуць рідну Расоншчину. У Вялікія Лукі, куди евакуіравалася бальніца, дарогі няма. Бачачи на шкірним Кроку смерць, спаления вёскі, разбурания Гарад, Ліда вирашила вярнуцца назад дадому и змагацца. Яна ўжо відала, чула, што там дзейнічаюць партизани. Так дзяўчина зрабіла свій вибар.
Приход медицинскай сястри партизани сустрелі з радасцю. Дзяўчину призначилі начальнікам санчасці.
Ні інструментаў, ні медикаментаў, Надав бінтоў не було спачатку, - успамінае Лідзія Данілаўна.ўсё ж, як магли, дапамагала параненим. Самимі простимі спосабамі спиняла кривацёкі, рабіла перавязкі. Потим партизани пачалі даставаць медикаменти, інструменти и працаваць стала лягчей.
Многім параненим Лідзія Данілаўна виратавала жицце, аблегчила пакути.
Плюскоў Віктар Нічипаравіч, маёр у запасі, били камандзір партизанскага атрада імя М. I. Кутузава бригади імя Г. К. Жукава.
Як сама дарагая реліквія захоўваецца ў будинку Плюсковой орден Чирвонага сцяти. Узнагароду гету Віктар Нічипаравіч атримаў у 1949 Толькі праз 5 гадоў орден знайшоў свойого героя. Гета ўзнагарода нагадвае яму адну з найпам'ятніших Падзу суворих ваенних гадоў.
Було гета ў 1944 Чирвоная Армія гнала фашистаў на захаді.
Атраду імя Кутузава, Які дислацираваўся на Браслаўшчине, пад камандаваннем Віктара Нічипаравіча, було загадане разграміць варожи гарнізон у пасёлку Опса.
Аперация була з лёгкіх. Паводле даних партизанскай разведкі, гарнізон биў вельмі ўмацавани. Стала вядома и іншае. Некалькі месяцаў умацаванні будавалі тут савецкія ваеннапалонния. Вось іх партизани и вирашилі викаристаць. Партизани наладзілі з ІМІ сувязь, дамовіліся пра сумесния дзеянні и ў адну ноч гарнізон биў розгромлені. У Палон було захоплена Няма гітлераўцаў, у критим ліку и камендант гарнізона лейтенант Дикман. Разграміўши фашисцкі гарні...
