лавою царкви Сћ вань віри;
- уніяти примаюць некатория дагмати каталіцкай царкви (сімвал віри и інш.).
пасли приняцця Сћніі НЕ павінна було Биць ломкі звичаяСћ и традиций - знешне нічога НЕ змянілася. На гета вельмі спадзяваліся ініциятари аб'яднання церкваСћ. 23 сніжно 1595 І.Пацей и К.Тарлецкі сустреліся Сћ Риме з Кліментам VIII, Які згадзіСћся з усімі Сћмовамі и падпісаСћ папську буллу аб уніі. 6-9 кастричніка 1596 Сћ Бяресце на царкоСћним Сабор, куди з'ехаліся прихільнікі Сћніі, уніяцтва було канчаткова аформлена як релігійни накірунак. Адначасова Сћ Бяресці на свій Сабор сабраліся прихільнікі захавання чисціні праваслаСћя, лідерам іх биСћ епіскап львоСћскі. НаклаСћши Сћзаемния праклени, іерархі раз'ехаліся па епархіям, сеючи зерні варожасці и напружанасці Сћ грамадстве. 15 кастричніка 1596 каралеСћскім універсалам акт уніі биСћ зацверджани на дзяржаСћним узроСћне. Афіцийна праваслаСћная царква Сћ князівства Литовського перастала існаваць, була створана грека-уніяцкая царква.
Грамадства Сћсприняла Сћвядзенне Сћніі па-рознаму. Частка насельніцтва рашуча яе падтримала асабліва Сћ епархіях, што Сћзначальвалі прихільнікі Сћніі, Частка насельніцтва рашуча адмовіліся ад реформи. Традиция праваслаСћя НЕ дапускала аніякіх змен - так не магла захавацца чисціня "першапачатковасці" хрисціянства. Увядзенне Сћніі прималася як асабістая трагедия. Іншия праваслаСћния дзеячи виступалі НЕ супраць уніі, а супраць падпарадкавання татові, супраць регіянальнага характар вЂ‹вЂ‹Сћніі. Таке моцнае супраціСћленне було непрадбачаним, канфрантация наростала. Адбиваліся сутичкі, барацьба за храми и епіскапскія катедри, некатория падзеі прималі жудасния форми. Жорсткий дзейнасць уніяцкага архіепіскапа Іасафата Кунцевіча Сћ Полацку и Віцебску виклікала вибухая народнаго гніву - Кунцевіч биСћ забіти и викінути Сћ Дзвіну. Такія паСћстанні Жорсткий падаСћляліся Сћладамі, якія спачатку падтрималі нову царкву. p> Уніяцтва праз падтримку дзяржави и культурна-асветніцкую дзейнасць паступова паширалася сярод сельскага насельніцтва и Гараджаєв, дробнай шляхти. Так пачатку XVIII ст. яно стала сама масавай релігіяй у княстве, дапамагло захаваць нациянальния адметнасці білоруського народу, стримала апалячванне білоруських зямель. Гета азначае, што тия надзеі, якія Сћсклалі на Сћніяцтва Сћ Ватикане и Кракаве, що не збиліся. Больш вилучати Ватикан и КракаСћ дзейнічалі Сћ асяроддзі сяредніх и буйних феадалаСћ князівства Литовського. Пад годину контррефармациі яни амаль Сћсе перайшлі Сћ каталіцтва, што пасприяла іх апалячванню, зліццю з феадальним саслоСћем Польшчи Сћ адзінае феадальнае саслоСће Речи Паспалітай. Беларускія феадали страчвалі сувязь з гістаричнай традицияй дзяржави князівства Литовського, са сваім народам.
Прихільнікі праваслаСћя НЕ зніклі з гістаричнай сцени. У 1620 яни таємниця пасвяцілі нову іерархію Сћ Кіева-Пячорскай ЛаСћри, якаючи кантралявалася праваслаСћнимі. Так канчаткова адбиСћся розкол колишніх праваслаСћних княства на дзве царкви. У Сћсходніх РАПН княства праваслаСћния каристаліся значнай падтримкай, асабліва Сћ буйних Гарад. Таму кіраСћнікі дзяржави з цягам годині вимушани билі афіцийна признаць адрадженне праваслаСћя Сћ княстве. У 1632 и 1633 гг. УладзіслаСћ IV Ваза признаСћ існаванне праваслаСћних церкваСћ и надаСћ ім некатория привілеі, у 1650 р. гетия привілеі падцвердзіСћ Ян Казімір. br/>
СПІС ВИКАРИСТАНИХ КРИНІЦ
1. Лич Л., Навіцкі У. Гістория культури Беларусі. Мн.: Екаперспектива, 1996. 453 с. p> 2. ДоСћнар-Запольскі М.В. Гістория Беларусі/ДоСћнар-Запольскі М.В. - Мінск, 1994. p> 3. С. Ф. Шимуковіч Еканамічная гістория Беларусі/С. Ф. Шимуковіч - Мн, 2001.
4. Енциклапедия гісториі Беларусі: У 6 т. Т. 1-5; Т. 6. Кн. 1-2. Мн.: БелЕн, 1993-2003. p> 5. Мисліцелі и асветнікі Беларусі: Енциклапедични даведнік. Мн.: БелЕн, 1995. 672 с. br/>
