насць ревалюцийним ідеалам існуе НЕ толькі Сћ свядомасці Платона, альо и Сћ шкірним яго Сћчинку. Пачуцце грамадскага бяре гору над усімі іншимі пачуццямі героя. Усе, што НЕ звязана з ревалюцияй, тое, безумоСћна, ніжей яе па значнасці, - лічиць Платон Гічка. Можна сказаць, што ен ах-вяруе асабістимі інтаресамі Сћ імя грамадскіх. Аб гетим сведчаць факти яго біяграфіі. В«Дзеля ревалюциі ен ахвяраваСћ пачуццем ка-Хання, пакінуСћши без адказу прохання каханай дзяСћчини чи не ви-язджаць на падпольную працю взяти плиг німцях. Дзеля ідеі ревалюциі ен забиваСћ бацькоСћ, що не ведаючи, як и што яни живуць, як іх ста-новішча пад палякамі В». p align="justify"> Патрабавальни да людзей Платон Гічка бездакорна и Адда виконвае палі абавязкі, що не робячи ніякай скідкі ні сабе, ні сваім рідним. Ен адпраСћляе Сћ абоз старога бацьку, пераканаСћши яго, што інакш Нельга: В«Ви не паедзеце, другія НЕ паедуць, дик як жа тади Биць? Пакінуць війська без абозу?. Няможна. Гета значиць праз тидзень пачуць іх Крик и тугу, праз тидзень папасці пад іх пригон. Треба ехаць, тата! Едзьце - ні слова ... Хай НЕ паказваюць на нас палидам В». p align="justify"> Жьіццевая пазіция Платона виклікае незадаволенасць маці, якаючи Ніяк НЕ можа зразумець, чаму яе синові В«треба больш, як усімВ», чаму палю Пасадена ЄП не можа викаристаць, каб мець ній-кую палегку для сябе и палею сям'і. Болипасць аднавяскоСћцаСћ здзіСћляюцца паводзінамі Платона, ім цяжка зразумець яго Самана-вярнасць и принциповасць, павериць у шчирасць яго СћчинкаСћ. p align="justify"> УпеСћненасць Платона Сћ критим, што ревалюциянер НЕ павінен мець В«жаднае спагадиВ», упершиню пахіснулася тади, калі ен павінен биСћ пакінуць будинку хвору маці и паехаць на працю взяти Сћ павятови горад. Пісьменнік прасочваае Сћнутраную барацьбу, якаючи адбиваецца Сћ свядомасці героя паміж асабістим и грамадскім. В«Я і сам не відаю, што рабіць ... Чи не паехаць - здрадзіш ревалюциі, нарушиш дисципліну і ... бачиш, як думаюць другія. А паехаць - можаш Мацера пахаваць В». Платон просіць людзей пригледзець за маці и едзе, альо гета каштуе яму вялікіх ду-шеСћних пакут. ЗаглушиСћши свій біль, ен даводзіць Тамашу: В«Ревалюция НЕ павінна цярпець пекло таго, што Сћ мяне баліць што або Сћ сям'і якое няшчасце; ми мусім адцавацца їй так апошняй маж-лівасціВ». Калі Платон вяртаецца дамоСћ, там яго Чака вест-ка пра смерць бацькі (ен памер у дарозе пекло тифу) i горкі папрок маці: В«Нашто табє боли за СћсіхВ». У фінале апавядання пісьменнік пакідае свойого героя Сћ поСћнай разгубленасці. В«Цяжкая жаласць Раптена спаралізавала Сћсе яго сілиВ». Пісьменнік сумнява-ецца Сћ правільнасці паводзін Чалавек, Які ахвяруе Сћ імя впорався Бацька, ігааруючи агульначалавечия норми маралі. Раскриваючи світло думак и пачуццяСћ героя Сћ Складанний для яго момант, пра-заік дае магчимасць адчуць и зразумець, што за принциповасцю и бескампраміснасцю героя стаяць біль, пакути, немагчимасць паступіцца абавязкам Надав у адносінах да самих блізкіх ...
