яна и паезія, бо яе призначенне - вияўляць сами глибокія, інтимния, патаемния пачуцці.
Ми відаємо пра iмкненне паезii Багдановiча паяднаць неба з Зямля. У весци уяўляе сабой паетични трактат на гету класiчную тему мастацтва. Пачнаецца яна з узнеслай песнi на адични лад:
Хвалююць серца нам дзявочия пастацi, души мацярей на могуць чаравацi;
Вишейшая краса - у iх злiтнасцi живой!
Артисти-малярі схiлялiся Прад їй,
Жадаючи з'явiць цераза свае халсцiни
Пачуццi Мацера ў воблiку дзяўчини.
Краси Тей сiмвалам, Маць-Дзевіо, стала ти,-глянулi твае з-пад пендзаляў черти.
З таемним трепетам на iх я пазiраю,
А серца ўсе iмкне да бацькоўскага краю .... [3, 94]
У Аснова сюжетна-апавядальнай часткi твора - живи ўражаннi ракуцеўшчинскага літа 1911 року. Даречи, гета - адна з Лепша у Наша лiтаратура паетичних замалевак традицийнай вескi. Аднойчи Летняни парою iшоў Пает праз вагомі i спудзiў хлопчика:
Ен, бедненькi, папоўз па траўци ля сцяжинкi,
Так нянькi траплячи-так рік васьмi дзяўчинкi.
I вось, дабраўшися, у падолак разам до їй
З тривожним голасо утнуўся ен хучей;
I, як схiляецца пекло вітрі верх бярозкi,
Дзяўчинка до хлопчику нагнулася i, слезкi
Сцiраючи яму, штось пача казаць,
Каб заспакоiць плач - зусiм як биццам маць,
I салiвалiся ў живи підви ядини
Тієї виглядають Мацера ди з воблiкам дзяўчини,
Дзiцячим, цененькiм; I ў гети годину яна,
здавай, була аж да краеў паўна
Якойсь широкаю вродою, радзiмаю красою,
I, пам'ятаю, я на мiг пахарашеў душею ... [3, 95]
У гета дзяўчинци ўпецканай, i хiлай, i худий Пает ўбачиў Нешта вишейшае за красу, што Рафаель вялiкi стараўся виявiць праз Мацi Божан лiкi. У М.Багдановіча двайной краси - дзявочай и мацяринскай аблік ядини перанесени з біяграфічнай, приватнай сфери ў сферу сялянскага, народнаго жицця.
Ідеальна рафаелеўскае ўзнікае ў Багдановіча як натуральнае вияўленне схаваних у народним побице традициях пачатку пригожага. Ди и адносіни Багдановіча да Рафаеля маюць Нейко нову и реалістичную па палею сутнасці якасць.Твори вялікага італьянскага Мастак для Багдановіча - увасабленне не тієї краси, што існуе самастойна и незалежна, а тієї, якая ўмее стації вишей и ширей за саму сябе, умее няспинна ўзбагачацца за кошт зямних льно каштоўнасцей. На Крива i вузкай вясковай вулачци, сярод вясковай нуди Пает робiцца сведкам таго хвалюючага, високага пачуцця, тієї пригажосцi душеўнай, пекло якой i сам харашее душею. I не так важлива, што яго Мадонна - так рік васьмi дзяўчинка, а яе дзiценак - замурзаний вяскови хлопчик, можа брацiк тієї дзяўчинкi, якой мацi, iдучи ў поле, строга покарала Биць нянькалась. Важлива не гета, а вось што:
Дзяўчинка до хлопчику нагнулася i, слезкi
Сцiраючи яму, штось пача казаць,
Каб заспакоiць плач - зусiм...
