му нумар «дивізіёнкі», у якім расказвала ся пра іодзвіг Мурзіча, яю ўcтупіўу паядинак ??з танкам iвийшаў пераможцам.Салдацкі лёс доўга бярог Мікалая. Альо вось аднойчи накрила Акоп варожая міна. Потим Байцим адкапалі непритомнага Мікалая iяго мёртвага напарніка. Цяжкае поранення ў Головата. 3 місяці i 14 дзён праляжаў ен у шпіталі блакаднага горада. Тут пазнаў Мікалай i другі пліч гераічнага жицця Ленінграда. Ен сам бачиў, як людзі паміралі на хаду пекло голаду, биў сведкай таго, як у ix палаці медицинская сястра, зpабіўши ўкол Байцу, uixa войкнула i апусцілася на падлогу. Праз некалькі мінут яе ўжо мертву винеслі санітари.Потим була доўгая, стамляючая паездка праз Ладагу па «Дарозе жицця». Була камісія, якаючи признала Мікалая Часова небаяздольним з-за цяжкага поранення, була Менш напружаная i небяспечная робота ў Архангельскім порції. I зноў ваенния дарогі. На гети раз пачаліся пекло Житоміра i закончиліся ў польскім Горадзе Познань.
Аляксандр Трафімавіч Пінязь у пачатку Вайни таксамо змагаўся на підступах да Ленінграда, биў Парані, лячиўся у шпіталі. Паслися биў накіравани на Карельскі фронт, пад Мурманськ, дзе ў тієї годину вяліся напружания баявия дзеянні. Биў камандзірам аддзялення разведчикаў, часта виконваў са cваімібаявимі сябрамі вельмі важния i небяспечния заданні. Аб критим, як А. Пінязь з iмiспраўляўся, Яскрава гавораць яго ўзнагароди - ордени Слави II i III ступенів.
У Антона Васілевіча Янчиліна з в. Псуя баяви шлях аказаўся надзвичай доўгім. У вepacнi1939 р ен удзельнічаў у визваленчим паходзе Чирвонай Apміiў заходная Білорусь, потим ваяваў на Карельскім перашийку ў годину савєцкую-фінляндскай Вайни 1939-40 рр. Таму Вяліккую Айчине Вайн ен сустреў ужо вопитним, «абстраляним» воінам. Зведаўiцяжкія годинник няўдач, iгорич параженняў, iстрату баявих сяброў, iрадасць пераможнага, хоць iне Менш цяжкага, паходу на захаді. Удзельнічаў у фарсіраванні Віліі i Німану, визваленні Вільнюса, Шаўляя, Каўнаса, у штурмі Кёнігсберга. 3 Усходняй Пpycii артдивізіён, у якім служиў А. Янчилін, пepaкiнyлiна ДалёкіЎсход. У якасці камандзіра гарматнага ўзвода ўдзельшчаў у розгромі японскай Квантунскай apмii. Узнагароджани двума орденамі Чирвонай Зоркі, медалямі «За адвагу» iіншимі.
Іван Пятровіч Свечнікаў добра знаёми многім жихарам Глибокага. Ен доўгі годину працаваў настаўнікам у сяредняй школі №1. А ў годину Вайни капітан I.П. Свечнікаў камандаваў артилерийскім дивізіёнам. Усюд, дзе нiваявалібайци яго дивізіёна, яни паказваліўзори мужнасціiадвагі. Шмат цяжкіх франтавих дарога прайшоў Іван Пятровіч, адзначани мнoгiмiбаявиміўзнагародамі. У баявим жицці дивізіёна биў вельміцікааи епізод, пра Які Надав у франтавой газеце напісалі. А Здаров вось што.
Снігова баба паявілася дні два назад. Німці зрабілі яе за ноч. Стаяла яна непадалёку пекло нашага пяредняга краю, на схіле гари, у некалькіх кроках пекло нядаўна зазўважанага разведчикамі дзоту. Яна була така, якую ў растали зімови дзянёк лепяць са снігу чирванашчокія хлапчукі: біла, тоўстая, з круглай Головата, з дзіркамі на месцев вачей. У яе биў зусім бяскриўдни виглядає. Бачна, німці пекло торбу вирашилі заняцца нявіннай дзіцячай забавай, робячи гетую бабу.
Альо капітан Свечнікаў, Які добра ведаў звичкіixiтpacцiворага, що не НАДТО давяраў яго дабрадушшу.- Чартаўшчина Нейко, - прагавариў ен, адриваючися пекло стереатруби. Ў-Ну, што ж, праверим ... Ноччу па загадзе капітана на пяредні край вицягнулі 76-міліметровую гармату. Байцим расчисцілі прахода сярод глибокіх снігових заносаў, распрегліiадвяліў тил коней, а самі, напружваючи сіли, викацілі цяжкую гармату ў пригатаванае ўкрицце iстаранна замаскіравалі. Свечнікаў вирашиў біць ПРАМ наводкай.
Раніцой, кaлiзусім развіднела, марознае паветра асвятлілася ружовай успишкай iўздригнула пекло гулкага ўдару. Гета снарад за снарадам воіни-смельчакі пачалі пасилаць у варожи дзот. Першия 6 снарадаў далі рикашет. Альо ўслед за разривамі з далечині данесліся крикі: слізгануўши па ледзяной паверхні дзоту, снаради рваліся ззаді ў рове, дзе знаходзіліся нямецкія зямлянкі. Камандзір батареі лейтенант Чакуеў, Які карекціраваў агонь. змяніў прицел. Інфекцій снаради сталідакладна класціся па целі ... 18 снарадаў трапіла ў нямецкі дзот, ураз ператвариўши яго ў хаатичния кучи зямлі, разламаних бярвёнаўiчорнага воблака диму, змяшанага з серабристим пилам.- Па бабі агонь! Яшче 6 снарадаў випусціў наводчик Мазанаў, целячися ў снежнас Чуча. I пасли кожнага пападання разляталўся ў бакі туга набітия мяшкі, хваёвия трескі. Неўзабаве з бабай було пакончана. Чи не са снігу яна аказалася зробленай, а з бярвёнаўiмяшкоў з Пясках, аблітих вадой i абледзянелих на Марозія. Гета биў нямецкі назірал'ни пункт.
Леанід Уладзіміравіч Ткачонак нарадзіўся ў в. Дзмітриеўшчина. У 1940 ...
