Беларускія земли Сћ складзе Вялікага княства ЛітоСћскага
Змест
В
1. Сацияльна-еканамічния и палітичния перадумови фарміравання ВКЛ
2. Роля Сћсходнеславянскіх зямель у працесе дзяржаСћнага будаСћніцтва ВКЛ
3. Сацияльна-еканамічнае развіцце білоруських зямель
4. Централізатарская палітика и Сћмацаванне Сћлади вялікіх князеСћ. КреСћская Сћнія
5. Евалюция центральнай залагодить ВКЛ: ад адзінаСћладдзя да саслоСћна-прадстаСћнічай манархіі
6. Барацьба з крижацкай агресіяй, набегамі ардинцаСћ и суперніцтва з МаскоСћскай дзяржавай
Спіс викаристаних криніц
В
1. Сацияльна-еканамічния и палітичния перадумови фарміравання ВКЛ
Зх розпадів КіеСћскай Русі працес феадальнай раздробленасці ахапіСћ усьо земли В«імпериі РурикавічаСћВ», якія таксамо Сталі драбіцца на Сћдзели. Так пачатку ХIII cтагоддзя на беларускiх землях існавала каля 20 самастойних дзяржаСћних утваренняСћ. Дамінуючае становішча По-Лацко стала слабець, калі Сћ 1201 з дазволу князя Валодши нямецкія місіянери-крижакі Ордена мечаносцаСћ заснавалі Сћ вусці Дзвіни Кре-Пасце Ригу и неСћзабаве пад виглядають хришчення балцкіх пляменаСћ па-ширилі експансію на іх земли. У виніку Полацк страціСћ васальния княстви Герцик и Кукенойс, а Сћслед за ІМІ и важливу стратегічни пункт - вихад у Балтийскае мору.
Зх узнікненнем яшче аднаго нямецкага ТеСћтонскага ордена пагроза Полацкаму и іншим паСћночна-заходнім рускім княствам яшче больш узрасла. Інший пагрозай існаванню Сћсходнеславянскіх княстваСћ з'яСћ-лялася нашесце Мангол-татараСћ, якім з 1237 па 1240 рр.. удалося заваяваць велику частко Русі разам з Кіевам. Полацкае княства Сћжо НЕ маглів виконваць Функцій кансалiдуючага центра. У нових умів ен перамясцiСћся Сћ Навагародак - сталiцу Сћдзельнага княства, якое Сћзнікла Сћ верхнiм i сяреднiм Панямоннi. Таму пасприяла яго еканамічнае раз-віцце, заснаванае на перадавим на тій годину земляробстве, дасканалим рамястве и гандлі, а таксамо зручнае геаграфічнае становішча, адсут-насць пагрози з боці крижакоСћ и Мангол-татар.
2. Роля Сћсходнеславянскіх зямель у працесе дзяржаСћнага будаСћніцтва ВКЛ
пасли засялення славянамі териториі Беларусі НЕ Сћсе балцкія Пляма билі ІМІ асімілявани. У ліку апошніх - яцвягі, жамойти, аСћкштайти, якія Надав пасли розпаду КіеСћскай Русі захавалі палю адметнасць. Слов'янська супольнасць, аб'яднаная Сћ Навагародскім княстве, межавала з літвой, якаючи Займаюсь міжречча Німану и Віліі. Територия яе праживання (Старажитная Літва) размяшчалася паміж Менський и Наваградкам и паміж Маладзечнам и Слонімам. p> Па СћзроСћнi Сацияльна-палітичнай арганізациі, еканомікі и культу-ри літва адставала пекло слов'ян и яшче Сћ ХІІ ст. жилі племян ладам. ЛітоСћци НЕ мелі гарадскіх паселішчаСћ, развітай сельскай гаспадаркі, НЕ ведалі пісьменнасці и пакланяліся язичніцкім Багам. У тієї сами годину плем'я визначалася палею ваяСћнiчасцю. У 1248-1249 рр.. літоСћскі князь МіндоСћг (1195-1263) у виніку заключанага дагавора са славянскімі феадаламі падпарадкаваСћ Навагародскаму княству палі земли и Сћзна-чаліСћ усю дзяржаву. Каб припиніць пагрозу нападу я з боці крижакоСћ, ен усталяваСћ кантакте з Римам и Сћ 1251 приняСћ каталіцтва, а літах 1253 у Новагародку адбилася яго Сћрачистая каранация. СтанаСћлен-ню ЛітоСћскага княства перашкаджалі інтригі балцкай знаці, Галіцка-Валинскае княства, а таксамо Мангол-татари и тия ж крижакі.
значний Сћклад у яго Сћмацаванне пасли смерці МіндоСћга (1363) забрав яго син Войшалк, Які Сћ 1364-1367 рр.. пашириСћ межи дзяржави за кошт пiнскіх, нальшчанскіх, дзяволтваСћскіх, полацкіх, вiцебскіх зя-мель. Паспяховую барацьбу з крижакамі и Мангол татарамі за Заха-ванні дзяржави веСћ князь Трайдзень (1270-1282). Нови теритари-яльния здабиткі княству здзейсніСћ вялікі князь Вiцень (1293-1315), Які Сћ 1307 вигнаСћ каталіцкіх місіянераСћ и крижакоСћ з Полацка и далучиСћ яго да дзяржави. У 1315 Віцень адваяваСћ у Галіцка-Валинскага кня-ства Берасцейскую зямля. Паводле ІпацьеСћскага летапісу, ен В«ізми-слі собі герб і всьому князівству друк: рицер збройно на коні з ме-ніж, еже нині нарічут гонитва В».
Княжанне Гедимiна (1316-1341) характаризуецца далейшим павеліченнем териториi дзяржави. У 1323 ен перанес сталiцу Сћ Вiль-ню. У сяредзiне 1320-х рр.. яго Сћладу призналi князi Менська, Друцка, Лукомля, Турава-Пiнскай зямлi. ШЛЮБ Альгерд з віцебскай и Лю-Барта - з валинскай князеСћнамі таксамо Сћзмацнілі дзяржаву. За Сћсе гади яго княжання Сћ склад дзяржави Сћвайшла асноСћная Частка сучас-най Беларусі, а таксамо Сћсходнія рускія земли. Сама дзяржава стала звацца В«Вялікае княства ЛітоСћскае и РускаеВ».
СПРОБА Сћсталявання поСћнай гегемоніі на минулих землях КіеСћскай Русі прадприняСћ пасли смерці Гедиміна яго син Альгерд (1345-1377). Так, у сяредзіне ХІV ст. да княства було далучана біло...
