Літаратурная навука Сћ ХІХ стагоддзі
Змест
1. Літаратурная навука Сћ ХІХ стагоддзі. СтанаСћленне и развіцце літаратуразнаСћчих метадаСћ, шкіл, напрамкаСћ
1.1 Агульная характаристика развіцця літаратуразнаСћства Сћ ХІХ ст.
1.2 Міфалагічная школа
1.3 Біяграфічни Метад
1.4 Культурна-гістаричная школа
1.5 ПараСћнальна-гістарични Метад
1.6. Псіхалагічная школа
1.7 ДухоСћна-гістаричная школа
1.8 Фармальни Метад
1.9 Сациялагічни Метад
Спіс викаристаних криніц
1. Літаратурная навука Сћ ХІХ стагоддзі. СтанаСћленне и развіцце літаратуразнаСћчих метадаСћ, шкіл, напрамкаСћ
1.1 Агульная характаристика развіцця літаратуразнаСћства Сћ ХІХ ст.
ХІХ стагоддзе - якасна нови перияд у развіцці літаратуразнаСћства, етап станаСћлення самастойнай и паСћнаценнай навукі аб літаратури. Менавіта на дадзеним етапі пачинаюць узнікаць и афармляцца Сћласна літаратуразнаСћчия Метад и накірункі (Міфалагічни, культурна-гістарични, псіхалагічни, біяграфічни, фармальни). Зараджаецца параСћнальна-гістаричнае літаратуразнаСћства.
Теория и критика садзейнічаюць станаСћленню вядучих літаратурних накірункаСћ стагоддзя - рамантизму и реалізму, упливаюць на важнейшия ідеалагічния плині епохі, наогул Моцний Сћздзейнічаюць на грамадска-палітичнае и культурнае жицце ЕСћропи и Сћсяго світлу.
На дерло етапі (1789-1848), и асабліва Сћ першия яго дзесяцігоддзі, літаратурна-Мастацкай жицце ЕСћропи праходзіла пад сцягам рамантизму. У гетим жа руслі развіваліся адпаведна и літаратурная теория з критикай. Важнейшай наватарскай тенденцияй у дадзеним развіцці з'явілася станаСћленне гістаризму Сћ вивученні літаратури. Акрам таго, літаратурная теория и критика гетага (ди и пазнейшага перияду) адчуваюць на сабе Сћсе больш узрастаючи СћплиСћ філасофіі, естетикі, гісториі Мастацтва, палітикі, сациялогіі. Літаратурная критика імкнецца да больш широкай адрасациі, да вялікага читацкага кола, демакратичнай накіраванасці. У епоху рамантизму канчаткова афармляюцца важнейшия жанри літаратурна-критичних робіт, сярод якіх на дерло план Виступав літаратурни партрет. Менавіта ен дае пачатак манаграфічним даследаванням творчасці буйних мастакоСћ слова.
У літаратурнай теориі епоха рамантизму паставіла и па-Новам вирашила шераг важливу праблем Мастацкай творчасці. Гета вученне аб рамантичнай іроніі (Фіхте, Ф. Шлегель), праблєми суадносін реальнага и СћмоСћнага Сћ Мастацтва, Мастацкай фантазіі, гратеску, мастацкага СћяСћлення (А. Шлегель, Т. Кольридж, У. Хезліт, В. Скот, В. Гюго), Нови аспекти розуміння сувязі Мастацтва з речаіснасцю (Г. Гейне, П. Шелі, В. Скот, В. Гюго). p> Малад літаратуразнаСћчая навука Сћ епоху рамантизму стварила, як було Сћжо адзначана вишей, раннія даследчия Метад, якія потим Сталі распаСћсюджанимі метадалагічнимі школамі. У найбольшай Ступені билі распрацавани принциповия палаженні міфалагічнай и біяграфічнай шкіл (Ф. Шлегель, Я. Гримов, Ш. Сент-БеСћ). Альо билі таксамо Зроблено першия СПРОБА псіхалагічнага (А. Шлегель, Т. Кольридж, Ш. Сент-БеСћ), параСћнальна-гістаричнага (Я. Гримов), культурна-гістаричнага (Ж. Де Сталь, В. Гюго) вивучення літаратури. p> У канц першага етапу з'яСћляюцца и першия літаратурна-критичния и теаретичния меркаванні, звязания з разіццем и Сћмацаваннем реалістичних принципаСћ адлюстравання жицця Сћ літаратури. Найбільший актиСћнимі критикамі и теаретикамі літаратури билі Сћ гети годину Самі мастакі слова - Бальзак, Стендаль, Мериме, Дзікенс, Текерей и інш.
На другім етапі (1849-1917) ідзе працес усталявання принципаСћ реалізму Сћ літаратури, и адпаведна гета знаходзіць адлюстраванне Сћ літаратурнай теориі и критици. ЗаСћважим, што дадзени працес ажиццяСћляСћся ва Сћмовах значнага Сћпливу пазітивісцкай філасофіі и естетикі на пригожае пісьменства. Мастацкая літаратура, а Сћслед за їй и літаратурная теория з критикай, імкнуліся да абмежаванай, натуралістичнай навуковасці, нейтралісцкай "аб'ектиСћнасці", што няредка набивала характар вульгарнага материялізму и апалітизму. Па гета причине Сћ літаратурнай критици Сћзнікла шматстайная реакция супраць пазітивісцкай метадалогіі. Яна виявілася Сћ формах імпресіянісцкай, суб'ективісцкай критикі (Ж. Леметр, А. Франс), естетичнай критикі (О. Уайльд), псіхалагічнай критикі (П. Бурже), у літаратурних маніфестах и ​​критичних виступах сімвалістаСћ (П. Верлен, Ж. Мареас). p> Пераадоленне негатиСћних бакоСћ пазітивізму и суб'ективізму Сћ літаратури и літаратурнай теориі, а таксамо Сћ критичнай думці, ажиццяСћлялася з дапамогай звароту на сучаснай гістаричнай Аснова да традиций реалістичнага Мастацтва епохі Асветніцтва и класічнага реалізму Першай палового ХІХ ст. Гета атримала вираженне Сћ літаратурнай и літаратурна-критичнай дзейнасці мастакоС...
