беральних пазіций, з пазіций тієї часткі шляхецтва (дваранства), якаючи імкнулася палепшиць жиццё пригоннага селяніна шляхам класавай салідаризациі памешчикаў и мужикоў.
Носьбітам касмапалітичних ідей у ??Сялянци виступає Малади памешчик Лятальскі. У пачатку п еси ен паказани як типови прадстаўнік тієї часткі аристакратиі, якаючи па сутнасці адраклася пекло радзіми, пекло свойого народу. Живучи ўвесь годину за граніцай, у Парижи, Лятальскі пераўтвариўся ў заўзятага паклонніка и абаронцу французкага ладу жицця и стаў ненавідзець ўсё роднай. Кіраванне маёнткам на радзіме ен перадавериў камісару Банавантуру Викрутачу [Усікаў, 1979. - с. 28], канстатуе даследчик білоруський камедиі Я. Усікаў.
Лятальскі - зусім НЕ ідеальни пан. Ен, што називаецца, пригнятальнік, тип пригонніка, тира и самадура. Для яго сялянства - толькі бидла, толькі робоча скаціна. Гета вядома ўсім жихарам вёскі. Ди и сам Лятальскі НЕ ўтойвае гетага.
Пагардлівия адносіни Лятальскага да роднай краіни, та білоруського народу, та звичаяў и традиций бацькаўшчини вельмі ярка падаюцца пісьменнікам ў диялогу паміж Лятальскім и яго слугою Янам, калі яни вяртаюцца ў Білорусь:
Кароль. Вось ми и ў канц Наша падарожи. Запраўди, калі ўспомню, што гета тое месца, дзе треба будз пражиць канец свойого жицця, то аж серца сціскаецца. О, чаму край наш дагетуль яшче НЕ можа набраць тає цивілізациі, якоюадзначаецца Франция? Тут усьо так панура! Так глуха !..
Ян. І ми тут пане, пане, пригожия дні наша маладосці змарнаваць травнем? Від лепей Прадаю, пане, палю фартуну, а далей уцякайма да нашага неба, та ўлюбёнага нашага Парижа!
Кароль. О, калі б можна було гета зрабіць! Калі б мені акалічнасці дазволілі! А критим годинах буду старацца: бо гета праўда, паміж наших мядзведзяў НЕ виживу! І што за приемнасць, прошу пана, з мужикамі? Гета ж бидла, и нічога болів.
Ян. А дзяўчати, пане, чистия кати: падсядзь да якой, то табе зараз без циримоніі вочи гатова видрапаць.
Кароль. Праўду кажаш. Няма нідзе, як у Франциі !.. Там шкірна, хоць б найпрасцейшая сялянка далека асвячнейшая за тутейшую паненку. Про Франция! Франция! [Дунін-Марцінкевіч 2007, с. 109-110].
Прадстаўніку дваранства Лятальскаму супрацьпастаўляецца дзяўчина Юлія, дачка билога апекуна Лятальскага - Дабровіча, якаючи з яўляецца ў п есе галоўнай гераіняй. Іменна дзякуючи яе намаганням Лятальскі становіцца зусім іншим чалавекам - дабрадзейним и гуманним у адносінах да сваіх пригонних сялян.
Ідеал В. Дуніна-Марцінкевіча ўвасоблени ў вобразе Юліі. Пісьменнік Малю палю гераіню як вельмі пригожую знешне и надзвичай привабную характар ??дзяўчину, яна визначаецца природним Розума, ветлівасцю, прастатой и непасреднасцю. Нездарма Кароль зачароўваецца яе пригажосцю:
ЦІ то чари, ЦІ з яўленне!
Вельмі ж мілае стваренне!
Вочи, тварик - глянуць Міла!
Мені душу ўсю захапіла
[Дунін-Марцінкевіч 2007, с. 112].
Юлія павінна сваімі бездакорнимі паводзінамі, високімі маральнимі якасцямі, характар ??сваіх думак зрабіць рашаючи ўплиў на паніча-франкамана з Мета - дабіцца, каб ен адмовіўся ад ранейшага жицця, пекло Загай звичак, пекло несправядлівага Подивившись на пригоннага білоруського мужик.
Ствараючи вобразе Юліі, пісьменнік імкнуўся ўвасобіць у ім лепшия маральния якасці дзяўчини, якаючи вирасла сярод сялян, на ўлонні природи. Перш за ўсё Юлія визначаецца маральнай чисцінёй, сціпласцю, непасреднасцю сваіх пачуццяў, душеўним висакародствам и праўдзівасцю. Йой НЕ ўласцівия кривадушнасць свецкіх паненак, іх егаізм и фанаберистасць.
Юлія виступає у п есе сапраўднай патриёткай свае радзіми - Беларусі, и ў гетим Сенсит яна супрацьпастаўляецца аўтарам Караль Лятальскаму. Вуснамі Юліі пісьменнік виказвае палі патриятичния пачуцці, палю Гарач любоў да білоруський зямлі:
Про край мій любі, моя рідна!
Ти знаеш думак причини.
Тут, як у РАІ, аздобна,
Ціснуцца дзецтва ўспаміни.
Сваймі вось гета рукамі
Кусточак ружи Саджан,
А тут павяўши з слязамі
тульпани я палівала ...
[Дунін-Марцінкевіч 2007, с. 103].
Мастацкая пераканаўчасць у раскрицці вобразе Юліі зніжаецца критим, што Юлія толькі іграе вобразе сялянскай дзяўчини Югасі, на самай жа справе яна дваранка. Таму, безумоўна, Такі вобразе Нельга лічиць типовим вобразе сялянскай дзяўчини.
