. Альо потим став нешта незразумелае. Хлопчик не міг уцяміць, чаму, калі Ганулька вирасла на сталь ўжо дзяўчину ??raquo ;, яе заробкі неяк зразу ўрваліся raquo ;. Сітуацию патлумачиць дворнічиха. Яна гавориць, што такіх ганаристих, як Ганулька, пани НЕ любяць. Аднако дзіця не розум Сенсит сказанага.
Праз усприняцце падлетка падаецца и тієї момант, калі Ганулька праз ваганні и роспач ( Ганулька кідалася ўсюди, шукаючи ПРАЦІ, и змораная прибягала позна Вечар дахати, Лама палі ручкі и плакала, плакала. raquo ;, прьшае рашенне ахвяраваць свае дзявочай годнасцю дзеля таго, каб здабиць сродкі для існавання. Сястра паведамляе Адамко, што яни разам ідуць на службу, дзе ім дадуць апраткі, Кватера и есці, колькі захочу [3, с.90]. Адам успамінае сваю реакцию на паведамленне сястри и яе настрій: Я цешиўся, аж скакаў, и дзівіўся, што Ганулька була вельмі маркотная: амаль НЕ ўсю ноч пракленчила яна плиг маміним ложку - малілася и плакала, плакала и малілася [3, с.96 ].
Драматичная розв'язка настає ў апавяданні тади, калі герой пачинае ўсведамляць, на што згадзілася сястра.3 таго дня, як пайшлі яни на службу ў рестаран, то мелі вопратку и страву. Адам стаў Лека, а Ганульку адзелі, як кралю якую, но роботи НЕ назначилі ніякай и такіх, як Ганулька, ёсць апроч яе вки и усьо яни нічога НЕ робяць: ходзяць пекло стала да стала, госці іх адни Перад другімі просяць да сябе, кормяць, пояць ди яшче гасцінци даюць .
травень служба вельмі цяжкая raquo ;, - гаворьціь Адам. I тлумачиць, чим жа яна цяжкая: Найгорш, калі Ганулька - травень рідна, Кахане сястричка, седзячи плиг адним стале з панамі, - крикне: Адам! Яшче бутельку віна! Laquo ;. Ляту, нясу, адпячативаю, неяк ногі и рукі травні трасуцца, І місце у шклянкі лію віно на білі, чисти Абрус, бо не так на віно гляджу; гляджу, як зачаравани, у сінія-сінія вочи свае Ганулькі, и хочацца мені крикнуць на ўвесь гети рестаран, що не - не так на рестаран, а крикнуць так, каб увесь світ пачуў: Кідай, сястра, безробітну службу! Кідай, дарагая травня!" [3, с.105].
Для параўнання згадаєм: у апавяданнях Якуба Коласа абавязкова присутнічае краєвид, як своеасабліви фон, на якім адбіваюцца пачуцці герояў. У апавяданні ж Ядвігіна Ш. Зарабляюць краєвид адсутнічае. Дзеянне твора адбиваецца ў замкнёнай прастори (будинок, дзе жилі дзеці, и рестаран, куди яни пайшлі працаваць). Адсутнасць пейзажу можна витлумачиць, з аднаго боці, своеасаблівай будовай твора (апавяданне-маналог), якаючи НЕ прадугледжвае наяўнасці пейзажнай замалёўкі; з другог боці, гета можна витлумачиць пеўнай нявопитнасцю аўтара ў викаристанні пейзажу як мастацкага сродку, Які паглибляе раскриццё ўнутранага світлу герояў.
Ліризм у гетим апавяданні Ядвігіна Ш. вияўляецца НЕ ў знешніх прикметах, а праз псіхалагічную деталь, якаючи ў абранай аўтарам формі перадачи зместу вуснамі хлопчика падлетка набивае асаблівую емациянальную афарбоўку.
Адзначаючи своеасаблівасць ліризму ў прозі Ядвігіна Ш., Зверни увагу на тое, што гети мастацкі сродак амаль НЕ травні мажорнай афарбоўкі и викаристоўваецца пісьменнікам найчасцей плиг апісанні драматичних и трагічних сітуаций у жицці сваіх герояў.
Такім чинам, ліризм у реалістична-псіхалагічних апавяданнях Ядвігіна Ш. афарбавани цяжарам перажитага яго героямі, бязрадасним існаваннем, горам и стратамі. Наприклад, у апавяданні Гаротная (1909), дзе раскриваецца трагічни лёс жанчини Тамашихі, якаючи рана застали сіратой, зведала ў Юнацтва шчасце Кахане, а потим застали Адна з дзіцем на руках, бо Каха загінуў. Ганьба примусіла вийсці заміж за п яніцу Тамаша, пекло якога ўсе гади, Пакуль ен жиў, цярпела здзекі. Альо найстрашнішим випрабаваннем для жанчини з явілася смерць яе дзяцей: Васілька, Яначкі, Петруся. Дзеянне твора адбиваецца ў тієї момант, калі гераіня імкнецца виратаваць пекло цяжкай хвароби апошняга свойого сина. Знахарка Караліха параіла беднай жанчине пакінуць у пракуранай Зеллом хаце з закритай Юшка и дзвярамі хворающих дзіця. I вось Тамашиха праз Некатор годину заходзіць у хату, садзіцца каля сина и ўспамінае ўсё свае жиццё, що не ўсведамляючи яшче, што син яе задихнуўся.
Пісьменнік перадае псіхалагічни стан жанчини, ахопленай роспаччу и горам. Ліризмам прасякнути радкі, дзе раскриваецца любоў жанчини да апошняга з яе дзяцей, хворага Сцяпанкі: Там - з нацягнутай на галоўку грубої посцілкай ляжаў Сцяпанка - пацеха и ўся Надзея Тамашихі. Ляжаў ціханька, и толькі худзенькая маленька ручка звесілася з палиця. Тамашиха асцярожна падняла и палажила гетую малу ручку на грудзі сина, а сама ціханька, каб НЕ разбудзіць хворага, адишла, сіла на лаву I задумане. I, ЦІ то пекло диму, ЦІ то пекло гетих думак, слязіна за слязінай капалі и капалі з вачей беднай кабеціни. Raquo; [3, с.177].
Асабліва кранае читача и тієї е...
