ла Сћ межи Княства и Аблажей Полацак. Вялікі гетьман літоСћскі Мікалай Радзівіл Руди кінуСћся термінова збіраць білоруський війська І закриСћ дарогу на Вільню, альо дапамагчи Полацку аніяк ня змог. У лютим 1563 Полацак биСћ захоплени. Па загидила цара Івана Сћсе, хто НЕ хрисціСћся па-праваслаСћнаму, билі пасечания шаблямі або Сћтопления Сћ Дзвіне, мужчини и жанчини, стария и дзеці. Усіх пазасталих палачанаСћ захопнікі аб'явілі палоннимі и пагналі на Сћсход. У рідного горад з іх Ніхто НЕ вярнуСћся, а сам Полацак биСћ заселені перасяленцамі з-за Масква. Калі праз 16 гадоСћ войскі Стефана Батория визвалілі Полаччину, гетая некалі сама Заселення зямля Сћ Вялікім Княстве СћяСћляла сабою зарості Малад лісам пустелю без людзей и без живели. Так сенняшняга дня гети край сами бязлюдни Сћ Беларусі. p> Таке развіцце падзеяСћ нарадзіла паніку сярод білоруський шляхти. На палявим Соймі пад Віцебскам було принятае рашенне аб далученні Вялікага Княства да Польскага КаралеСћства. Альо гетим планам інтеграциі рашуча супраць стаСћ Мікалай Радзівіл Чорней. На ВаршаСћскім Соймі Сћ студзені 1564, калі польскія делегати и Жигімонт АСћгуст УЗАМ за дапамогу Сћ Вайне патрабавалі ліквідациі Вялікага Княства и Сћваходжання яго Сћ склад Польшчи, віленскі ваявода заняСћ адназначна пазицию Сћ питанні незалежнасці палею краіни, що не згаджаючися ні на якія саступкі. У гети годину Мікалай Радзівіл Руди на раце Ула, маючих 4 тисячі вершнікаСћ, разграміСћ 30-ці тисячнае маскоСћскае війська. Вань пра інтеграцию було закритае. Аднако незалежніцкая пазиция віленскага ваяводи каштавала яму поСћнага розриву адносінаСћ з Караль и вялікім князем Жигімонтам АСћгустам. Некатория сучаснікі гаварилі, што Мікалай Радзівіл Чорней примерваСћ для сябе вялікакняскую Карон, разлічваючи на тое, што Жигімонт АСћгуст ня травні нашчадкаСћ, и таму биСћ Такі неприхільни да Сћсялякіх саюзаСћ. Ми ня відаємо, ці билі Сћ віленскага ваяводи такія пляни, хутчей за Сћсе гета придумкі недабразичліСћцаСћ. У лісце да сина ен пісаСћ: В«Кароль вельмі неахвотна пекло мяне гета приймае, альо Реч Паспалітая для мяне больш значиць, чим прихільнасьць гаспадара, таму мала мяне гета хвалюе В». Віленскі ваявода званий тут Реччу Паспалітаю, гета значиць супольнаю справаю Сћсіх грамадзян краіни, Вялікае Княства ЛітоСћскае. Така зацятасць Мікалая Чорнага НЕ була даремнай. Гісторикі аднадушна сцвярджаюць, што пастава віленскага ваяводи адносна вуніі з Польшчай надавала сілу білоруський делегациі Сћ Любліне Сћ 1569 Годзе, и хоць Мікалай Чорней памер Чатир гади ранєй, бясспречна яго заслуга Сћ критим, што Вялікае Княства ня стала часткаю Польскага КаралеСћства и захавать палю самастойнасць. p> Чорней реформа царква
Вялікія перспективи и вялікія занядбанні
Тривожния падзеі 1563 и наступнага 1564 падарвалі здароСће віленскага ваяводи Мікалая Радзівіла Чорнага. Ен адчуваСћ набліженне смерці, и таму спяшаСћся. Усьо Менш займаСћся палітикай, а Сћвесь свою годину присвячаСћ таму, каб умацаваць евангельскую царкву Сћ краіне. За апошнія дванаццаць гадоСћ ен зрабіСћ шмат, каб укараніць Рефармацию Сћ Вялікім Княстве. Здавай, можна було глядзець у будучиню спакойно, альо тривога НЕ пакідала князя Мікалая. Яго непакоілі весткі з Вайни, адкрита прапольская пазиция вялікага князя. У дадатак да Сћсяго Сћ самім евангельска-рефармаваним Задзіночанні пачиналіся спречкі, якія сеялі нязгоду между братамі. У красавіку 1565 князь Мікалай цяжка захвареСћ. 27 траСћня ен паклікаСћ да сябе свойого старейшага сина, Мікалая Криштафа, и прасіСћ яго цверда тримацца евангельскай віри, клапаціцца пра Збора и прапаведнікаСћ. Пасли паклікаСћ пісара и пачаСћ диктаваць тастамант. У палею апошняй Волі віленскі ваявода зноСћ и зноСћ узгадваСћ пра патреби евангельскіх церкваСћ: В«А на той костел, де тіло моє поховайте буде, и на школу одпісую ВСІ Бібліі, накладом моєму друкованне в Бересті В». На Наступний дзень Мікалай Радзівіл Чорней, патриет и рефарматар, некаранавани кароль Літви, лідар евангельскага руху Сћ Вялікім Княстве ЛітоСћскім, памер. br/>
Заключенне
Смерць Мікалая Чорнага виклікала неприхаваную радасць ворагаСћ Рефармациі Сћ наша краіне, альо праворуч жицця віленскага ваяводи Знайшла дастойних паслядоСћнікаСћ. На чале рефармацийнага руху стаСћ ягони брат, вялікі гетьман літоСћскі Мікалай Радзівіл Руди. p> таксамо смерць Мікалая Чорнага стала сур'езним випрабаваннем для кальвіністаСћ Вялікага Княства. БагаслоСћскія спречкі разгареліся Сћнутри евангельска-рефармаванага Задзіночання з нечуванай сілай и привялі да падзелу адзінага рефармаванага збору на так кликані великі збор - уласна кальвіністаСћ, вірних навуци Жана Кальвіна, и Меншем збор - так званих ариянаСћ ці антитринітарияСћ, якія Самі сябе називалі літоСћскімі братамі.
Вайна з Масква, якаючи цягнулася Сћжо шмат гадоСћ, вострое паставіла Перад Вялікім Княствам даСћняе вань пра вунію (САЮЗ) з Польскім КаралеСћствам.
У 1563 Годзе пачаліся перамови делегациі Вя...
