і кликані,
Вечаллю
Пра дзвін згадаўши вечави.
Я за аблачинамі здаўна
Звик сачиць, каб загадаць,
пливемо чия.
Як святлом праяснена да дна -
На світанні напілася з Вечалля! [16, с. 17].
... Вечица - воднае люстерка паміж вескамі Ідута и Старинкі. Віславоўка - раку, што пачинаецца непадалеку пекло вескі Бутава. Вітава - Возера ў басейне ракі Альзініца. Якія пригожия французько-італьянскія Назв! Якія пригожия ббеларускія назвиІ I становіцца зразумела, чаму гети Вушацкі край нараджае паетаў, чаму так непариўна звязана природа ў паезіі Р. Барадуліна з яго радзімай! .. Вечалле - гета назва аднаго з азераў на Ушаччине, альо адначасова Нешта вечнае, векавое, спакон дзен дадзенае, поклічнае (віча), святе нарешце. I калі маці ў Свецє людзей, паводле Барадуліна, уяўляецца центральнай фігурай, Восс білоруського Космасом, навік застаючися душею хати, то Возера ўяўляецца материялізаванай душею природи, криніцай и захавальнікам адвечнай праўди.
Усведамляючи значнасць и жиццевую неабходнасць Возера як нечага спрадвечна дадзенага, непахіснага и непадробнага, Пает звяртаецца да яго са словамі вялікай павагі и Паша:
Спадчиннае Возера травні,
Вечнасцю привечанае
Вечалле.
Вечалле [16, с. 21].
Реха «векавой привечанасці», хвалимося азернай падступаючи да паетавай памяці, нясе ўспаміни пра бацьку, дзедо, вяртае голас мами - рідних и блізкіх да Сконе людзей, жицце якіх було звязана з гетим месцев. Вада, такім чинам, нябачнимі ніцямі лучиць Паета з іншимі людзьмі и асациюецца з пражитимі гадамі, з далячинямі и витокамі - яна месціць у сабе ўвесь святі ареол назваў и реалій, якія так надзейна захоўвае ў палею глибіні. Адсюль винікае, што вада виступаю як абуджальнік пачуццяў, з'яўляецца своеасаблівим стимулятарам для праяўлення гістаричних льно-етичних категорий, звязані з пачуццямі Сумленний, абавязку, дабрині и р. д.
Возера - тонка-адчувальни датчик и регістратар адносінаў Чалавек и природи, І, адначасова, універсальни каталізатар чалавечага ў Чалавек. I пажаданні Паета, як нам здаецца, цякуць у гетим кірунку:
будз світлим, твар вади,
будз легкай, хвалячи гаю,
Што мрояў Невади
На бераг дум вяртае.
Воблік вади [16, с. 140].
Вада ўспримаецца Пает І як жиццядайная Сіла, якая падпітвае душу и ціла Чалавек. Решткі старажитних уяўленняў наших продкаў аб Вадза як чароўнай сіле, своеасаблівим еліксіри жицця можна знайсці ў Наступний Радка:
будз вечнаю, вада,
Што ў снезе раставаться,
ласінага сляда
Ад смагі ратавала.
Воблік вади [16, с. 141].
Ригор Барадулін звяртаецца да вади, заклікаючи яе НЕ спиняць свойого вічного руху - «Пакуль бяжиць вада, датуль яна живая», - прадаўжаць свій вічні кругазварот у природзе:
Вада, у вякі пливі,
Няспиннасцю працята. <...
