У 1782 було заснавана 6-класнае вучилішча, дзе навучаліся дзеці шляхти з Дзісенскага, Браслаўскага, Барисаўскага паветаў. На сродкі монастир тут утримліваліся 4 прафесари и настаўнікі. У Віленскім універсітеце кляштарам утримлівалася да 20 стипендиятаў. Кляштар биў у ліку буйних уніяцкіх на териториі Речи Паспалітай. У канц 18 стагоддзя вучилішча було ператворана ў 4-класнае публічнае, якое ўтримлівалася на лаходи кляштара, вялося навучанне дзяцей у вёсках. У +1834 яно було перайменавана ў праваслаўнае духоўнае вучилішча и перададзена пекло уніятаў у праваслаўнае кіраванне. Беразвецкаму кляштару належалі маёнтак Вярбілава, дзе таксамо билі манахі ў мясцовим кляштари, навакольния вёскі Забелло, Мікулічи, Засценкі, Дзмітраўшчина, Бурец и іншия.
У 1835 праведзена ревізія маёмасці кляштара: у наяўнасці - буйної живёли 219 галоў, хліба 611 чацвярцей, коней 12, карелкі 469 ведзер.
На царкоўнай вежи биў вялікі гадзіннік, Які званіў праз кожния 15 хвілін и праз гадзіну. Двухпавярхови корпус кляштара биў злучани з 2 царкоўнимі будинкамі, паблізу знаходзіўся вялікі сад з алеямі. Гаспадарчия забудови пристасавани для вялікай гаспадаркі. Працавалі вінакурни завод, 2 млини. Для царкоўних служкаў було пабудавана 12 драўляних дамоў.
У 1843 вучилішча перайшло пад кіраўніцтва Літоўскай духоўнай семінариі, усьо ўладанні кляштара канфіскавани, зеслі распрададзени и падзелени паміж вёскамі. Учё гета привяло да заняпаду кляштара, у 1874 ен биў зачинени. Загінулі каштоўния дакументи и акти двухвяковага існавання кляштара и вучилішча. Бібліятека, у якой було шмат кніг на різни мовах, раскрадзена.
У 1901 видзелени сродкі для рамонту царкоўних пабудоў, перабудаваная царква адкрита ў 1910, пазней адкрити вучилішча и жаночи кляштар, Які праіснаваў да 1-й сусветнай Вайни.
У 1920-30-я рр. тут размяшчаўся полк польскіх пагранічних військ, у 1939 - 41 рр. створана турма Нкусі.
У верасні один тисяча дев'ятсот сорок один Нямецького-фашисцкія захопнікі стварилі Беразвецкі лагер смерці (шталаг №351), у якім загінула каля 27 тис. савецкіх и італьянскіх ваеннапалонних.
У сяредзіне 1960-х гадоў Беразвечча злучиться з м Глибокае и ўвайшло ў яго склад.
Галубічи , вёска ў Глибоцкім раене, центр сельсавета. За 18 км на паўднёви ўсход пекло Глибокага, 6 км пекло чигуначнай станциі Падсвілле, на аўтамабільнай дарозе Падсвілле - Докшици. 206 двароў, 459 жихароў (2009).
Паводле звестак Полацкай ревізіі 1552, мястечка Галубічи належала Глібу, Фёдару и Багданов Іванавічам Корсак.
Уладальнік Галубіцкага и Залескага двароў Ян Корсак-Галубіцкі 29 ліпеня 1622 зрабіў запіс аб даренні тутейшай праваслаўнай царкве саёнткаш Карачанава (11 валок) i Варанова (5 валок) з усімі ворнимі зеслямі и сенажацямі, з гони бобровими з лови звірине, з селянами і боярами. У гетим даренні таксамо агаворвалася, што тут будуць утримлівацца законіци набожества грецького віри старожитнє. Ян Корсак займаў Пасадена Кашталян Полацкага ваяводства, камандваў літоўска-беларускім військам у бітве пад Тарапцом, меў чин палкоўніка.
аднако завяшчанне бацькі було порушували б яго синам Яўстафіем, Які 4.6.1625 р змяніў яго іншим дакументам, напісаним па-польску, дзе гаваридася, што ціла бацькі павінна Биць захавал ў царкве Святога Лукі ў Вільне, якаючи знаходзіцца плиг пабудаваним ім базильянскім кляштари. Мястечка Галубічи ен перадаў у пажиццёвае валоданне свае Жонца з умовай, што тут будуць утримлівацца уніяцкія манахі, а пасли яе смерці ўвесь маёнтак павінен перайсці гетим Манахов. Другі маёнтак Залісся таксамо биў перададзени Жонца, альо з абавязацельствам плаціць віленскім базильянскім Манахов Свята-Троіцкага кляштара па 100 коп грошай у рік, а пасли яе смерці перадаюць Залісся критим жа Манахов. Була виказати ўмова, каб на сродкі маёнтка ўтримліваліся шпіталі ў Галубічах и плиг кляштари ў Вільні. Адначасова для Залескай царкви було перададзена дзве служби и ўчастак зямлі.
пасли смерці Яўстафія Корсака пача цяжба з-за таго, што яго племеннік харунжи полацкі Ригор Корсак прагнаў цётку з Галубічаў и перадаў дело ў полацкі земскі суд, лічачи, што гета завяшчанне незаконнае. Літоўскі трибунал у 1635 вирашиў перадаць яму на вечнае каристанне палавіну маёнтка Галубічи, а Манахов-базильянам була пакінута ў валоданне інша палавіна. Пазней и гета частко манахамі була Страчана.
У канц 18 стагоддзя тут дзейнічала драўляная уніяцкая царква, якаючи згарела ў 1822 У 1843 була пабудавана царква Міколи Цудатворца на сродкі мясцовага насельніцтва. На ўскраіне вёскі знаходзіцца гарадзішча, вишиня яго 12-15 м, адносіцца да ранняга жалезнага століттю и сяреднявечча. Абследовалі Я. Драздовіч у 1939 р Л.У. Дучиц у 1981 У 2-й палавіне 19 -...
