Розлука пазалотаю.
Пакуль живеш - и я живу
Любоўю и пяшчотаю.
Альо чим далей, критим больш виразна яўни мажор саступаў месца іншай танальнасці, мативам Гаркот, болю, расчаравання, Кахане нераздзеленага ЦІ драматична абцяжаранага рознимі жиццёвимі перашкодамі.
Тема Кахане разгортваецца ў зборніку Ясельда у різни кірунках. Те яно паўстае трагічним, то поўніцца спадзяваннем на Світлана паразуменне, як у лаканічним васьмірадкоўі Я дихало цябе абаўю ...:
Я дихало цябе абаўю,
Зберажи гети Променю и літа,
І жаноцкую реўнасць травню,
За якой - чисціня на паўсвету.
Я не кінуся шчасця шукаць,
На самоце галубіць Патол.
Буду Мудрого І светла маўчаць,
Як бярозка между чистага поля. [13, 111]
Учитаемся ў радкі видатнага твора ўважліва - и Перад намі адкриецца душа Жанчини, надзвичай чистая и светлая Надав у свае реўнасці. Самотня, магчима, ні ў чим НЕ вінаватая, Яна не Жадан зла таму, хто яе пакінуў, сама сагравае, бароніць яго пекло няўдач и нягод, далікатна и пяшчотна абдимае яго дихало и просіць толькі аднаго - каб колішні Каха збярог светлия імгненні, промні колишніх радасних сустреч.
У зборніку На Беразі пляча паявілася паема аб нераздзеленим каханні Акно ў дождж и цели шераг шчимлівих вершаў (У маладой Журба, Приходзім З нагоди ЦІ з торбу, Сярод зіми сняжистай, Гета, міли мій, лёсу насмішка и іншия)
У кнізе Пара кулемету и жалю інтимная лірика прадстаўлена асабліва шчодра, причим вершамі, напісанимі найчасцей з вялікім паетичним майстерствам. Вось як хораша сказана пра Кахане шчимліва-балючае:
Хоць на дзень спиніцца - а не Маєш!
Дик чаму ж заехаў да мяне?
Дик навошта ж слоўца мені шукаеш,
Пекло якога - струмам па спіне?!
Чи не прасіла я ў цябе падмогі
Бадай, яшче Лепші пра Кахане запозненае и таму таксамо НЕ зусім звиклае и ў нечим зноў жа балюча-зрушанае:
Баюся я нявиказаних слоў,
Яни - палин, яни дурман и м'ята.
Приходзіць позна Лепші любоў,
Як за пакути горкія адплата.
Баюся я нявиказаних слоў ... [15, 151]
Пра пераважни настрій інтимнай лірикі ў Каліне зіми даюць пеўнае ўяўленне наступния радкі з верша Ти побачим, тут:
Я аціхаю, биццам НЕ травня
Душа ўва мені, а спрес адчай и мука.
Ти побачим, тут. І пекло таго ўдвая
Мені балючей аклятая розлука.
У гета жа кнізе змешчана и невялікая ліричная паема Признанне вачамі - пранізлівая споведзь пра Кахане да старейшага ўзростам мужчини, у дадатак яшче и жанатага - яго скоўвае сямейни звикл коло, далека НЕ ??ганчарни. Таму и гета Кахане плиг ўсёй яго високай адухоўленасці и самаахвярнасці з боці жанчини нясе ў сабе и упав адчаю, напружанасці и викліку ўсталяванаму розумінню пристойнасці. А Такі виклік заўсёди нялёгка даецца Чулим натурам.
Реха неспатольнае кулемету виразна гучицць и ў лірици самих апошніх гадоў, дзе ёсць такія магутния ўсплёскі інтимнага пачуцця, якое Живе насуперак гвалтоўним СПРОБА задушиць яго:
Перакрию артерию болю
пекучі джгутів бязбожнай зіми.
Ди НЕ ГАСП святло за табою
Рік Каторі ЦІ століття на зямлі!
Развіталіся. Досиць журицца ...
Інтимная лірака Яўгеніі Янішчиц - видатная з ява ў білоруський літаратури. Кахане и любоў складаюць галоўни емациянальна-сенсави центр яе паетичнага світлу. Гета и зразумела: жанчина заўсёди застаецца жанчинай, Яна не можа жиць без Кахане. Пра сябе паеткамі сказала: Ди ў кожнай смяшинци и ў слёзци будь//Перш-наперш я толькі жанчина (Сухі и маланкай апалей стовбур ...). Малад гераіня Я. Янішчиц була запалонена мроямі, усёй існасцю свойого жаночага серца яна прагнула пяшчоти, цеплині, святла.
У творах паеткі адбіліся розния душеўния стани - пекло пачуцця закаханасці, калі Голас ... пекло шчасця звонкі (У безназоўнай цішині ...) так драми адзінокага чалавека, якому було так вусцішна и горасна ... (далекому - як! І праз нямую розлогий ...). На змена маладой летуценнасці и радасці, прадчуванням тр?? вогі прийшло дачаснае розлучимося и спароджани ім шчимліви біль, самота и душеўния пакути.
