ў гуслях толькі дремле, ў пісню ўчаравани.
Прадсмертнаю кляцьбой канаючага раба,
Малітвай грешніка, зарезаўшага матку,
Звярнуся до Сонцев, Сонцев без канца ї пачатку.
Хай спаліць мені душу, як стовбур разбіти граба,
Хай вочи висмаліць, як кветку ў лільі слабал,
Альо и криж мій спапяліць хай папарадку! [3, с. 17]
Купалаўскае ўсведамленне багацця свойого ўласнага ўнутранага жицця дазваляе яго ліричнаму герою лічиць сябе пасланцом з магіл пекло спячих там прарокаў, здольним узваліць на палі Плечі криж усеагульнай нядолі и ахвяраваць сваім жиццем у імя вялікіх Перама да лепшага ў народним жицці . Згадка пра прарокаў невипадковая ў гетим творити. Часави и літаратурни кантекст падказвае, што гаворка ідзе не Пра міфічних біблейскіх прарокаў, а пра канкретних людзей, папяреднікаў Купали ў змаганні за Свабоду. Найперш пра А.Міцкевіча, Які таксамо ўслаўляў смерць у дарозе да агульнанароднай мети: te szesliwy, kto padl wsrod zawoduтой шчасліви, хто загінуў у бітве, - пісаў ен, разумеючи гібель героя ў імя агульнанародних ідеалаў як приклад для інших. Другі, сучасности Купалу прарок, С. Виспянскі таксамо жадаў smierc - wlasna smiercia przerazic (смерць - уласнай смерцю ўразіць). Нешта падобнае гучиць и ў заключний (трецяй и чацвертай) строфах згаданага купалаўскага Санет. Заканамерна, што, наследуючи традициі мінулага, Янка Купала визначае для сябе ролю білоруського Праметея, Які дзеля Свабода палею Айчини гатова ахвяраваць НЕ толькі сваім шчасцем, альо и жиццем.
За цябе загінуць гатоў я ў барацьбе
криўдай тієї, што цярпіш пекло людзей и Бога,
Ад чужинца и ад сина свойого сляпога [3, с. 80], -
сцвярджае ен у вершить Для зямлі прадзедаў маіх.
Усведамленне палею прарочай - праметееўскай місіі ішло ў Купали паступова, альо няўхільна. Ад сціплих, альо виразна акреслених деклараций палею нациянальнай приналежнасці да пагарджанага народу и Жаданом падтримаць яго заняпали дух сваімі песнямі, виказаних у вершить 1905-1907 рр.. (Я не Паета, Я не соку І інших творах тає пари), та розумінню високага духоўнага патенциялу ўласнага народу (А хто там ідзе (1905-1907), бессмяротнасці и моці занядбанага роднага слова (роднаВ слова (1908). Духоўная еднасць з уласним народам була для Купали НЕ толькі паетичнай метафарай, альо и праграмай усяго жицця. I таму шкірного светапоглядни зрух, звязана з нациянальнай ідеяй, арганічна ўпливаў на кшталтаванне канцепциі ўласнага мастакоўскага призначення. Гераічнаму и праслаўленаму ў гістаричних дзеях народу, Які валодае Магутни бессмяротним словами, мала адпавядае ў роли правадира-прарока сціпли верабейка, узрошчани над Гайнан, як акресліваў ролю палею песні Пает у Ранні перияд творчасці [3, с. 179]. Ужо да 1911 з яўляецца ў творах Купали вобразе пісняра, Які сваім духоўним воблікам адпавядае гетаму Новам ўсприманню свойого народу. У вершить Блізкім и далекім, звяртаючися да цемратворцаў, тих, хто НЕ Жадан ўсприняць нову палітичную реальнасць и права беларусаў на палі нациянальнае самавизначенне, Пает падкреслівае палю асабістую духоўную моц, палю абранасць, якую ахоўваюць вишейшия, непадуладния простим смяротним сіли :
Жиў и без вас я, жиў и между вамі,
...
