ия приходзіць на гетия земли пасли спусташення іх татарамі и виступаю як визваліцель пекло ханскага стрибне [62]. Усьо летапіси и хронікі, а таксамо СтрийкоСћскі падкреслівалі, што наваградскія вялікія Князі завалодалі паСћдневим Захадите Беларусі НЕ сустракаючи ніякага супраціву з боці мясцовага насельніцтва и Надав плиг яго падтримци. Війни супраць валинскіх князеСћ и татараСћ паказани як абарончия [63]. Істотна падкресліць у сувязі з гетим два надзвичай важния моманти: ва Сћсіх летапісах другог зводу, як и Сћ "Кроніци" Мацея СтрийкоСћскага, "Русь" складзеная з паСћднева-заходніх земляСћ сучаснай Беларусі виступає не толькі як пасіСћни аб'ект, на Які скіравания дзеянні літоСћскіх князеСћ, альо як актиСћни Сћдзельнік, як творця, што супольна з літоСћцамі бяре удзел у будаСћніцтве Нова дзяржави. ПаСћсюль падкресліваецца значенне (у асобних летапісах яно Сћвогуле виглядае як визначальнае) перамогаСћ над валинскімі и татарскімі войскамі менавіта "рускіх" воінаСћ з земляСћ паСћднева-заходняй Беларусі. Вялікая Сћвага и значенне надаецца Наваградку и наваградскім дружинам. У летапісах падкреслівалася, што поСћнае аб'яднанне Трох ськладової частак дзяржави адбилося плиг легендарним наваградскім князя Швінтарогу, Які пасли смерці Утенуса становіцца таксамо князем Літви и Жамойці. Пасли гетага дзяржава стала називацца Вялікім Княствам ЛітоСћскім, Жамойцкім и Наваградскім и Рускім, причим аб'яднанне адбилося без скаристання сіли [64]. Плиг Сћсім гетим у ніводнага з летапісцаСћ НЕ виклікаСћ сумненія тієї факт, што легітимнимі Сћладальнікамі гетих земляСћ "пекло старини" з'яСћляліся менавіта "КіеСћскія манархі" і толькі нашесце Батия змяніла сітуацию на карисць літоСћскіх князеСћ. Війни тих жа валинскіх князеСћ супраць міфічних літоСћскіх князеСћ Рингольта, Скірмунта як раз виклікани іх "дзедзічним" прав на гетия земли, якога іх пазбавілі літоСћскія Сћладари, праСћда, у виніку іх асабістай слабасці, викліканай падпарадкаваннем татарам [65]. p> Пра распаСћсюджаннасць уяСћленняСћ пра мірнае далученне Сћсходнеславянскіх земляСћ да Літви Сћ асяроддзі палітичнай еліти княства Сћ 16 ст. сведчиць і "Размова Паляк з Ліцвінам "дзе сцвярджаецца, што" Русь "дабраахвотна, пасли перамогі літоСћцамі татараСћ, уступіла Сћ падданства да Літви [66]. Гетая Теза була надзвичай важлива Сћ дерло Чарга для прадстаСћнікоСћ русінскага набілітету Княства, бо дазваляла ім сцвярджаць, што іх земли НЕ заваевания правінциі, а часціна ширейшай дзяржави, якаючи зберагла поСћнапраСћную сувереннасць у сяреднявечним разуменні in dominium Suum rex imperator est (г.зн. паддани дізнався вишейшага Сћладара з умоваю збераження неабмежаванага панавання на Сћласнай териториі). Падобния ідеі билі Широкий распаСћсюджания и Сћ асяроддзі праваслаСћнай украінскай еліти Сћ Першай палового 17 ст., якаючи імкнулася давесці факт добраахвотнага, а не примусовага далучення украінскіх земляСћ да Карон Польскай [67].
аднако, калі агульнадзяржаСћния летапіси 2 зводу СћтримоС...
