с. 65]. Адмова частаваць калядоўшчикаў лічилася вялікім Грахов. «Абишоўши такім чинам спачатку палю вагомі, калядоўшчикі адпраўляюцца ў суседнія, інши раз верст за 10 - 15 и болів» [14, с. 65].
Зразумела, у святочния калядния Вечар моладзь НЕ абиходзілася без песняў и танцаў, што наладжваліся ў чиейсьці хаце альбо Карчма.
Вось прикладна так адбиваецца святкаванне абрадаў зімовага циклу на Гомельшчине.
А цяпер Зверни да Калядаў у Мележавих Кураньї и паназіраем, як разгортваецца дзеянне там. Пачнем з наведвання сям и Дамецікаў падчас вялікай куцці: «Увесь дзень Перад« святим Вечар »маці шкрабла нажом стіл, лави, мила ўсе. Адранку ледзь НЕ да самаго Вечар НЕ потух у печи агонь, варила, варила, пякла. Вячера мусіць Биць Посная, альо треба було згатаваць нямнога-няма: дванаццаць страў!
Маці не їла ўвесь дзень и другім не давала.
Толькі як добра сцямнела ў хаце, забрала решата з сенам, паклала на покуце; паставіла наверх гаршчок з куццею.
виперли ети рік цераза край!- Сказала пра куццю, што розпарити ў печи.- Добрі. Ураджай на збожжа павінен Буць!
Дай бог!- Сказаў бацька »[7, 5, с. 181 - 182]. За сталом, Акрам маці, сядзеў старі Дамецік (на покуці), побачим з ім - Міканор. Синоў у сям І Великому не було, а сястра адсутнічала, таму што була одружена ужо НЕ дерло рік и сустракала свята з мужам и дзецьмі. Згодна з традицияй яна мусіла приехаць да бацькоў паслися, на шчодрую куццю.
3 пашанай и ўрачистасцю сачиў бацька, як слала на вимитим стале сіна, як накривала яго чистим настольнікам, як клала Бохан хліба, ніж, лижкі, ставіла конаўку з Соллі. Памиўши ў кутку над цебарам рукі, ен, білі, у Лапцов, у зребних штанях, у доўгай да кален сарочци, падпярезанай святочні паяском, пачакаў, калі падидзе маці, и, що не глянуўши на Міканора, дерло момант няемка, стаў маліцца. Міканор слухаў яго малітву спачатку як усяк малітву, толькі болів шкадаваў тих, хто вериў у Цуд и моц Мален, бо цемнимі людзьмі гетимі билі яго матка и бацька; альо калі бацька Раптена з журбою памянуў дзедо Амяляна, калі ў голасо яго Нешта напять, задрижала, Міканор неспадзеўкі пачуў, што и ў ім затлівся туга. Дзедо Амялян, Які Памер Перад самай Міканоравай службай, ідучи з току! Дзедо, Які ведаў столькі козак, з якім столькі вечароў греліся, калі Міканор малі биў, на Чарані. Дзедо, Які зрабіў яму калісьці санкі, пра якога столькі помнілася! .. А бацька називаў ужо імени нябожчикаў - дзяцей сваіх, Міканоравих братоў и сясцер - памінаў Ілюшу, Маню, Матруну, Петрик, Мотрика.
У гети момант Міканор пачуў сябе ніби вінаватим Перад МАТКАЛ, що не зазлаваў за тоє, што ўткнула ў гаршчок з куццей, запаліла свечачку. Як було, калі разабрацца, зазлаваць на яе, цемная, сагнутую такімі бядотамі, поўную такий любові да тих, каго адабралі пекло яе хвароби ди неспадзявания няшчасці.
За сталом матка и бацька сядзелі, вячералі як ніколі маўкліва, ніби чулі за сабой цені тих, хто даўно ўжо НЕ прасіў отрути. Абое, було відаць, думалі, успамінам: бацька, дере, чим Брацило якой страви самому, адліваў лижку яе ў місу, пастаўленую на стале, Дзяди, нябожчикам. Маці сядзела за сталом, перастаўляла міскі, нічога НЕ прибірала. Вячера здал Міканору вельмі доўгаю и сумнаю; ен ледзь дачакаў, калі бацька, нарешце, паставіць на стіл гаршч...
