ок з куццею, налье салодкай вадзіци-ситі з маку и меду, паспитаўши якуя можна, не криўдзячи старих, устаць ...
Калі адзяваўся, каб пахадзіць па марознаму вячерняму Дваро, заўважиў: непустия міскі пасли вячери так и асталіся на стале - каб Дзяди було чаго пад есці! [7, 5, с. 182-183].
Приведзени ўривак - Ярка сведчанне таго, як шмат означає для палешукоў ушанаванне памяці продкаў. Надав камсамолец Міканор, Які годинах палохаў маці сваім адмоўним стаўленнем да релігіі, расчуліўся и да глибіні души биў уражай бацькавай самотай и тугий па нябожчиках. Наступний етап Калядаў - шчодри вечар, таксамо апісани ў Рамані «Людзі на балоце». У адрозненне пекло вялікай Куцці, ен насичани радасцю, весялосцю. Вельмі даречи тут жарти, заспівавши, танці, гульні.
«До Канц тидня Курані зноў заварушиліся. 3 самаго ранку Перад шчодрим Вечар пацягнуліся ў неба дружния дими, пацягнуліся и НЕ ападалі ўжо увесь дзень. Чи не ўціхаў агонь и ў печи ў Міканоравай хаце: кіпела варива ў чигунах и чигунках, цяпер ужо НЕ поснае!- Скварчела сала и каўбаси на скаварадзе. Недаремна мерз у каморци разрезани, разабрани, дачасна загублені кабанчик!
Недаремна загублена було и жита на брагу: чуў Міканор, бацька толькі и Чака, каб ен сишоў куди-небудзь, - каб разліць гарелку з барила, што ў склепі, па пляшках. Пляшкі, вимития МАТКАЛ, стаялі напагатове пад Услон.
Яшче добра и НЕ ўцямнела пад акном, як непадалек пачулі пісня-шчадроўка. Неузабаве танклявия дзіцячия Галаси пішчалі ўжо каля вокал:
На НОВА літо
Нехай родзіцца жито! ..
Святі вечар!
Пажадаўши Міканораваму бацьку-гаспадару, каб радзіла НЕ толькі жита, альо и пшаніца, I «ўсякая пашніца», Галаси пад вокнамі, на момант перапинулі спеў, аб нечим паспрачаўшися, нядружна запішчалі:
Піво вариць,
Міканора жаніць! ..
Святі вечар!
Бацька на гета пажаданне ахвотна засмяяўся, весела зірнуў на Міканора, маці, усцешаная, притулілася тварі да незамерзлага ражка, угледзелася:
Зайчикави! Від малайці! Як дарослия - разумния!
Сам Зайчик, що не сакрет, навучиў розуму, пасилаючи!
А хоць и Зайчик, дак што! Усе адно - малайці!
Дзеці з-за акна ўжо раілі Міканораваму бацьку ЦІ Матц:
Залезь на баляску,
дастанов каўбаску!
Святі вечар!
Залезь на драбінку,
дастанов саланінку!
Святі вечар!
Расчуленая маці, що не апранаючися, винесла раннім Спевак ласкаві кавалак каўбаси, акраец свежага хліба. Альо НЕ ўправілася яна вярнуцца, що не паспелі Зайчикави, мабиць, вийсці на вуліцу, як пад вокнамі зноў запішчалі: на гети раз ужо суседскі малі Валодзька з Чарнушкавим Хведзькам, - запішчалі няцверда, баязліва, з няпеўнай надзеяй, мусіць, дерло раз у жицці. Яни Хутка збіліся, збянтежиліся и змоўклі дачасна. За ІМІ, таксамо амаль без перапинку, ніби толькі и чакалі, калі гетия скончаць, азвалася пад вокнамі нова чародка.
Ето ж Хоневи!- Аб явіла радасна матка, вя...
