аета аўтабіяграфічная. " Удава - бяроза без верху//адной бедаваць//Та століттю. Удавіная -//Частка савіная [2, с.185].
У матчинай песні Верабеечкі чи-чи, чи-чи ... паказани канфлікт нявесткі и свекриві. Такі канфлікт травні вялікае распаўсюджванне ў Народнай творчасці, бо спрадвеку гетая праблєми була актуальнай. У песні ўживаецца шмат приёмаў, характерних для фальклору. Побачим стаяць аднолькавия па структури галоўния часткі сказаў: На мори бяліць Палатний//На ліс сушаць,//Каб було гаразд.// На небі качаць - так зари канчаць,//У арешак складаць, як пачне халадаць [2, с.186]. Паўтори: я ж не качачка плисці па мори raquo ;, я ж не сонейка хадзіць небес сінім raquo ;, я ж не вавёрачка - арешкаў не маю raquo ;. Звароткі Зашумі, Дубровачко, як шуміла ў маі raquo ;, Чи не лютуй, що не злуй, свёкар-Сівер узмацняюць емациянальнасць песеннага апавядання. Голас галасуе - Цікавая таўталогія, якаючи Моцний акцентуе ўвагу на критим, што хацеў перадаць аўтар.
У паезію Р.Барадуліна арганічна ўваходзяць разнастайния жанравия фальклорния мативи песні, плачу, галашення, припеўкі, замів, праклёну, заклінання, легенди и падання, Баладі, приказкі, примаўкі, дзіцячага фальклору І, нарешце, сатири и Гумаров. У Аснова многіх твораў Р.Барадуліна пакладзени паданні (ушацкае падань пра самаахвярнасць маці ў вершити Святло raquo ;, падань пра ўзнікненне Мінска над Свіслаччу - у Каменнай баладзе ), легенди (вершити Птушкамі колісь билі цигани ... raquo ;, Дуброўка и інш.), казачния мативи (вершити Мяккія рукі raquo ;, Верасовачка и інш.).
Для беларусаў характерни Гумар з кпінамі, паджартоўваннямі, сміх и асудженнем усяго амаральнага и несправядлівага. Народний Гумар, Які Пает пачуў на роднай Ушаччине, ім па-майстерску апрацавани. Сабрания ўшацкія приказкі, прибабунькі, небиліци ў нядаўняй кнізе Здубавецьця (1996) маюць аўтабіяграфічнасць, бо з самого пачатку знаёмства са словами було для Барадуліна ўшацкім Гумаров. Laquo; І НЕ толькі словами да Скаб//Праціналі.// Биў жарт, як вожик [16, с.2].
Верш Барадуліна На маёвай расі сугучни па змесце з Народнай песняй. Та народнага песеннага ладу гети верш адносяць сталия епітети (нічка позной, маці грізна, маці злосного, сцежка РОСНО, вада кринічная), причим усьо гетия епітети ўжити пасли назоўнікаў, та якіх адносяцца, у виніку інверсіі, што таксамо з яўляецца неад емнай прикметай народнага , гутарковага; перамяшченне націску (туманності). Слова з памяншальна-ласкальнимі суфіксамі (нічка, расіначкі, хаціначкі). Народня тема: дзяўчина сустрелася з хлопцям позняю ночкай, и яни Ніяк НЕ могуць расстацца. А ўзийшла зара./Хутка раніца -/А юнак Ніяк/Не расстанецца [17, с.21].
Сярод гумаристичних жанраў білоруський Народнай творчасці адно з вядучих месцаў належиць припеўци. Припеўка - першакриніца Народнай души. У Барадулінскім Цикл припевак Полька са зборніка Свята пчали присутнічаюць елементи небиліци (дождж ідзе - дарога суха, дзвери я зраблю з паперу, хоць забула серп узяць - покотився Снап ляжаць), воклічния звароти (Ой, Поленька, Поленька, не брашице, зладзеі; ой ти, полька-тармасуха; ой, дзяўчина , чия ти? [2, с.227]). Ужо з самаго пачатку циклу можна сказаць пра яго тему. Відавочна, што мова пойдзе пра припеўкі, для якіх будз ў хаце Цесна: Угінай, загул, масніци,/Позні годину припеўци сніцца ... [2, с.227].
У твор уведзени Назв танцаў (Полечку, Шейк, Твіст). Народний матиў робувань да дзяўчини, ЦІ пойдзе яна гуляціі: Ой, дзяўчина, чия ти//А ЦІ пойдзеш гуляціі ти? raquo ;. І параду, агульнапринятая ў Народзе: Чи не хадзі пацёмначи,//Пра бацькоў НЕ помнячи [2, с.227]. І Народнай адступленне пекло яе: Добрия ў бацькоў намір,//Толькі ї треба супраць заходи://Дзвери я зраблю з паперу,//Каб хадзілі кавалери [2, с.227].
У мастацкім Свецє Р.Барадуліна ключавимі виглядаюць вобразе бору и туману. Бор - найперш паетаў суразмоўца. У Паета ёсць верш, Які так и називаецца Бор raquo ;. У вершити аўтар Надал бору Риси чалавека, словами, увасабляе яго. Зайняті думаю свае//Бор, уздихаеш, засмучони [2, с.17], Табі и радасць я нясу,//Спяшу и горам падзяліцца [2, с.17]. Па гетих словах можна меркаваць, што бор для ліричнага героя, Які, думаю, атаясамліваецца з аўтарам, найлепши дарадца и Сябар, бо толькі з сапраўдним сябрів можна дзяліцца и горах, и радасцю laquo ;. Дзе б ні биў лірични герой, ен заўсёди адчувае бор, Чує яго Голас: І дзе б ні биў я, - чую, бор,//Твій бас, приглушани, знаёми [2, с.17]. Вобразе бору ў творчасці Паета сустракаецца вельмі часта. Наприклад, Ми зноў з табой удвух.// Цяпер ми болів бачим, - кажа Пает знаёмаму бору, - Дакор НЕ крану,//Падзякай НЕ зазначилися,//Што дошак на труну//Для маці даў, зямляча [2, с.177]; Неруш ранішні - матчина слова,//Мені, як бору цябе засланяць [4, с.54]; Толькі треба сп...
