ог боці: ЦІ магли б стації Ганна шчасліваю дзе-небудзь далека пекло бацькі, пекло Васіля, пекло сваіх Куранёў? Надав тое, што І.Мележ перасяляе яе ў Глінішчи, та Параскі - ужо нацяжка, бо и там яна Живе спатканнямі з мінулим - Васілём, бацькамі, Яўхімам, носіць ягонае дзіця.
характар ??Ганни развіваецца па законах жанру, адлюстроўваючи змена реальнага жицця. Ганну змяняюць замужжа, смерць дачкі - пакута назаўсёди пакінула ў йой знак. Нови штрихі да яе вобліку Дада потим пераезд у Глінішчи и сустреча з Башликова. Дзейсная жиццёвая Сіла Ганни аціхае з шкірним Раману Палескай хронікі, падаючи толькі знак колишньої гарачасці, няўримслівасці. Яе пачинае вабіць СПАК, ліс, цішиня и адзінота. Па запалі, па здольнасцях тієї Ганни, у якую закахаўся Васіль, Ніяк Нельга було прадбачиць, што яна некалі стані маладой удава плиг живим чоловікові, з трима дзецьмі, на парозе Вайни.
Дзіўная жанчина Ганна. Па-сапраўднаму Каха яна аднаго Васіля. Астатняе - толькі паслухмянае викананне аўтарскай Волі. Чи не ў характар ??Ганни мілавацца з Башликова и жиць з нялюбим Міканорам па суседстве з адзінокім Васілём, но аўтар НЕ пакідае яе и са Сцяпанам. Многія Білої Пляма Ганнінай души застаюцца неразгаданимі, и аўтар нам ужо іх НЕ адкрие.
вобразе Пракопавай Мані ў творити - антипод Ганни и па знешняй приваблівасці, и па працавітасці, и па асобасних якасцях. У тієї жа Ступені, у якой празаік захапляецца Ганна, ен асуджае Маню. Маня, тоўстая, санлівая, спіць, робячи, а ў Ганни ў руках робота гариць. Васіль Гару: Другім, канешно, можна и не паказваць гетага, а сам жа пекло сябе НЕ ўтоіш, що не ашукаеш самогу сябе: ЦІ ж таку треба Жонка! .. Няўдача, а не жонка! .. [55, с. 262]. Калі ў Ганни пераважаюць визначания маральния ариенціри, то Маня НЕ Лепші чинам праяўляе сябе ў годину наведвання болів Хадоські ў бальніци. Чи не скупіцца яна и на моцнае слова. Канчаткови аўтарскі присуд гераіні винесені І.Мележам у накідах да чацвёртага рама, дзе пісьменнік позначають, што Маня радуецца приходу немцаў, якія, можа, вернуць йой багацце. Критим самим ен паказвае першаснасць для жанчини материяльних каштоўнасцей, супрацьпастаўляючи яе Ганне, прагнай да пошукаў душеўнага ладу и шчасця.
вобразе Хадоські - адзін з самих ліричних, цёплих у Творити - таксамо пададзени ў рамках інтимнай плині. Яе чиста жаноцкі, пачуццёва-емациянальни, шчимліва наіўни и даверліви погляд на світ, мяккае, лагоднае и прамяністае аблічча асабліва вострое кантрастуюць з воблікам Яўхіма, Які прадстаўляе ў творити неўтаймоўную мужчинскую сілу, а ў дадзеним випадкі - безадказнасць, якой у Народзе заўжди знойдзецца апраўданне:Хіба мужчинская гета праворуч - за дзеўку думаць? Нарешце, у Канапляначкі з яўляецца прага справядлівай адплати за Яўхімаў учинак, за завейную ноч у Юравіцкай бальніци, знядоленай жанчине здаецца, што праз смерць Верачкі на малодшага Глушака сишла божая кара: Хоць б на МІГ паявілася спачуванне ў яе зеленаватих, халодних, як ільдзінкі, вачах ... Биў СПАК, хоць там сядзела Ганна, хоць побачим груганом горбіўся тієї, хто даў йой, Хадосьци, столькі гора, хто, можна сказаць, скалечиў йой усьо жиццё. Хадоська глядзела спакойно, можа ўпершиню за гетия гади так спакойно: бог пакараў іх! Заступіўся за яе, пакараў за ўсё! [55, с. 50]. Для Хадоські ўсё, што людзям уласціва ўспримаць як шчасце - Кахане, нарадженне дзяцей, - абярнулася непапраўнай бядой. Пісьменнік апасродкавана, праз згадкі куранёўцаў, адлюстроўвае, як змяніла бяда Канапляначку: Яшче заўважилі ў Кураньї, што плиг такий неприхільнасці да дарослих Хадоська аж дзіва гарнулася да дзяцей ... А яшче злия язикі казалі, што за ўсе гетия гади не було такогого, каб Хадоська падишла до якой маладзіци, у каторай було грудне на руках ... [55, с. 66].
Апісваючи яе замілаванасць кветкамі, аўтар мякка падкреслівае, што дзяўчина перастала вериць людзям, пазбягае шумлівай кампаніі, вячорак, засяродзілася на сваім гори и адзіноце, шукае СПАК ў размовах з раслінамі. Нельга НЕ заўважиць и своеасаблівих узаемадачиненняў двох персанажаў, Хадоські и Ганни, пеўнай кантрастнасці іх характараў. На пачатку твора ми захапляемся іх шчирим сяброўствам, альо з развіццём дзеяння дзяўчати становяцца ўсё больш непадобния Адна на адну. Першів па натури - пяшчотная, пакорлівая, Ласкава, інша - незалежна и ганарлівая, дере - пакутліва пливу па цяченні, інша ўступае ў Змагання за права распараджацца сваім жиццём у несприяльних абставінах. Лёс Канапляначкі нялёгкі, но пісьменнік больш літасціви да яе, чим да Ганни. У Рамані Подих навальніци відаць, як красуня-канапляначка акрияла пасли свойого цяжкага дзявочага гора, харошая сабою стала [55, с. 51].
Яна доўга пакутуе пекло таго, што адчувае віну Перад Хонем, Перад сабой, и пісьменнік у решце решт дориць йой Кахане и адданасць хлопця-Веселун, якія лечаць душеўния рани Канапляначкі. Некатория питанні ў ...
