ди вена, яна атримлівала Сћ пажиццевае каристанне траціну нерухомай маемасці чоловіка. Гетую маемасць спадкавалі родния чоловіка пасли вихаду Сћдави заміж або яе смерці.
У Статуце 1529 акреслени праві Сћдави Сћ випадкі призначення апекі. Калі чоловік призначаСћ апекуна над дзецьмі и маемасцю Сћ тестаменце [96], то Жонка заставали толькі на сваім вені, а астатняя маемасць ішла Сћ распарадженне апекуна. У адваротним випадкі Сћдава кіравала Сћсей маемасцю и дзецьмі да іх паСћналецця, о з надиходам паСћналецця дзяцей удава заставали толькі на сваім вені. Калі яго НЕ існавала, - дик на роСћнай частци з дзецьмі [97], усю іншую маемасць атримлівалі Сћ літературна спадщина дзеці. Калі Сћдава-апя-Кунка виходзіла заміж, АПЕК над дзецьмі яна мусіла перадаць рідним чоловіка. Відень ж належала їй, альо паСћналетнія дзеці з яе Згоди маглі викупіць яго.
Калі Сћдава пад годину апекі дзяцей и маемасці причиніла Шкоду маемасці дзяцей, то АПЕК пераходзіла брат чоловіка або іншим яго блізкім. . Удава Сћ гетим разі заставали на вені, а плиг яго адсутнасці - на аднолькавай з дзецьмі частци. Па смерці Сћдави вяноСћную маемасць атримлівалі Сћ літературна спадщина дзеці.
Такім чинам, у Статуце 1529 маемасць, якаючи давай Сћ вена Жонца, параСћнальна з дастатутавим прав дакладна акреслена трацінай нерухомай маемасці чоловіка и ахоСћвалася пекло стратаСћ, визначалася таксамо іпатека над гета маемасцю [98]. Звузіліся праві Сћдави Сћ дачиненні да спадчиннай маемасці чоловіка. Так, кіраваць усей маемасцю чоловіка на "Сћдовіним стальци" Сћдава магла толькі да паСћналецця дзяцей, а затим толькі сваім венах. Калі дзяцей не було, удава заставали не на «ўдовіним стальци", а на треці маемасці чоловіка. 3 маемасці чоловіка невенаваная Сћдава атримлівала столькі ж, колькі венаваная, - трецюю частко, альо правави режим гета маемасці троянд-ни. Невенаваная Сћдава магла каристацца нею пажиццева, а па яе смерці гетую маемасць атримлівала Сћ літературна спадщина Раднов чоловіка. Венаваная Сћдава магла призначиць спадкаемца гета маемасці, аднако родния чоловіка мелі права викупіць яе, заплаціСћши Сћсю суму вена.
Статут 1529 падрабязна регуляваСћ праві спадчиннікаСћ чоловіка. Калі бяздзетная Сћдава виходзіла заміж, дик апошнія, атримліваючи вена, павінни билі виплаціць їй увесь ягони кошт. Калі спадкаемци мужа не викупілі вена плиг жицці Сћдави, яни мелі права викупіць яго Сћ асобі, якой удава призначила вена, нема за Сћсю яго торбу, а толькі за вартасць унясення без привенка. Гета звязана з критим, што жанчина-Сћдава крейди права Сћласнасці толькі на свій пасаг - унясенне, приве-нак жа биСћ уласнасцю чоловіка, Які міг распарадзіцца ім толькі на карисць жонкі. Таму на Сћсю суму вена Сћдава крейди толькі права каристання [99].
Адзначалася, што афармляць вена на адну и тую ж асобі (Жонка) можна було толькі адзін раз, гета значиць у другім ШЛЮБ Жонка НŠ​​крейди права на вена. Статут змяшчаСћ імператиСћную норму пра тое, што калі Сћдава НЕ була забяспечаная венах, дик Яна не крейди и пасагу [100]. Гетим тлумачицца асаблівая Сћвага да пасагу и правільнага яго афармлення, бо толькі ен міг гарантаваць у далейшим материяльнае забеспяченне жанчини и яе дзяцей.
Другі Статут таксамо падкресліваСћ адсутнасць права жонкі на вена пекло другог шлюбу, альо СћдакладняСћ, што пасли смерці другог чоловіка Сћдава атримлівае роСћную з дзецьмі частко пажиццева [101]. Статут 1529 р. не регуляваСћ рацію Сћдави-мачихі [102]. Другі Статут удакладняСћ, што Сћдава-мачиха травні права толькі на частко нерухомай маемасці чоловіка разам з дзецьмі пекло Першай жонкі. 3 рухомай маемасці яна крейди права толькі на Сћнясенне. Плиг вихадзе заміж така Сћдава НЕ крейди права на вянец з боці дзяцей пекло Першай жонкі [103].
дерло Статут дазваляСћ падараванне (запіси) на карисць жонак, альо толькі з рухомай маемасці. Паводле Статуту 1566 рацію распарадження Сћласнасцю пашираліся. Гети Статут прадугледжваСћ ужо запіси и на траціну нерухомай маемасці, альо плиг Сћмове, што Сћдава зможите виконваць службу "Гаспадарскую и земську" [104]. p> У Статуце 1566 була істотная норма па ахів маемасних правоСћ дзяцей и спадчиннікаСћ чоловіка: яни маглі Сћтримаць кошт растрачанай удава маемасці з кошту вена. Апрача таго, запіс чоловіка на частко, велику за траціну нерухомай маемасці, лічиСћся несапраСћдним [+105].
Другі Статут паляпшаСћ и СћдакладняСћ становішча невенаванай удави. Паводле Статуту 1529 яна крейди права на пажиццевае валоданне маемасцю чоловіка, альо, уступіСћши Сћ шлюб, мусіла пакінуць маемасць дзецям або спадчиннікам чоловіка [106]. Згодна з статути 1566 р., у гетим випадкі дзеці павінни Даць такий удаві вянец як шляхцянци (30 коп грошаСћ). Калі маентак НЕ каштаваСћ 30 коп грошаСћ, їй видзялялася чверць маемасці Сћ пажиццевае каристанне [107]. Калі Сћдава НЕ виходзіла заміж, яна заставали да канца жицця на роСћнай з дзецьмі частци.
Што да інститута вена, дик у Статут 1588 р. з...
