ляду. Калі ревалюция - стихія, а Сћ кривавим віри нянавісці и жорсткасці гінуць ідеі, дзеля якіх и распачиналася гета ревалюция, то Сћсе Сћ виніку пазбаСћляецца чалавечага Сенсом. Колас-гуманіст у нови годину, калі многае виявілася Сћ жицці з жахлівай нагляднасцю, перагледзеСћ палі ранейшия подивимось, били ревалюцийни радикалізм, вияСћлени Сћ адним з ранніх яго вершаСћ у словах: В«Ні, не будз нам жицця,// Як паноСћ НЕ перавешаць В». Наш славути пясняр у разуменні ревалюциі СћзняСћся на недасягальную для многіх яго сучаснікаСћ вишиню, хоць на самай справе Сћсяго толькі паСћтариСћ добра вядомую рускай класіци XIX ст. ісціну В«старога гуманізма В», заснаванага на хрисціянскай маралі.
Настойлівае імкненне абнавіць жанравую форму апавядання прадеманстравалі маладия пісьменнікі, якія папоСћнілі шерагі білоруських літаратараСћ у пачатку 20-х гадоСћ. Пафас абнаСћлення речаіснасці, змен у етици и естетици, стварення В«новаго Чалавек В»биСћ уласціви Сћ тій ці іншай Ступені К. Чорнаму, М. Зарецкаму, К. Крапіве, М. Линькову, Р. Мурашко, В. Кавальо, П. Галавачу, Я. Скригану, Я. Неманскаму, М. Нікановічу - аСћтарам, якія виявілі сябе и свій Талент найперш у жанри апавядання. ЗаяСћленае Сћ ваяСћніча-декларатиСћнай формі адмаСћленне пекло В«літературна спадщина мінулагаВ», адмежаванне пекло традиций В«нашаніСћстваВ», якое псіхалагічна було апраСћданим и зразумелим, бо садзейнічала самасцвярдженню В«маладнякоСћцаСћВ», на практици приводзілі да пазерства, претенциезнасці, спрашченства, а Сћ виніку и да адриву пекло жицця. Найбільший таленавітия з В«маладнякоСћцаСћВ» Хутка адолелі хваробу левізни Сћ естетици І випрацавалі імунітет пекло павярхоСћнай паетизациі речаіснасці І Сћсяго В«новагоВ» Сћ їй, пекло саманадзейнага Жаданом ствариць невядомую світлу В«пралетарскую літаратуру В», пекло фармалістичнага штукарства, Голан декларатиСћнасці и естетичнага нігілізму.
Гістория В«МаладнякоСћскагаВ» апавядання була Сћсяго момантам у працесе станаСћлення и развіцця білоруський прози, альо шмат дала для розуміння природи празаічнага слова. Своеасаблівимі стилявимі прикметамі гетага апавядання билі запазичания Сћ паезіі метафаризм, штучна пафаснасць, напружаная емациянальнасць, павишаная Сћвага да гукапісу, ритмізаванасць мови, схільнасць да інверсіі Сћ пабудове фрази и інш. Паширанимі жанрамі з'яСћляліся імпресіі, ецюди, замалеСћкі, прозаверши, ескізи. Даніну В«паетичнайВ» прозі, абстрактним вобразе, касмізму светаадчування, рубленай фразою аддалі так ці інакш амаль усьо маладия празаікі: А. Бабарека (В«Каля БалотаВ», В«Цемнаю ночкайВ», 1923), М. Зарецкі (В«КамсамолкаВ», В«Співала ВяснаВ», 1925), В. Каваль (В«маєві ВечарВ», В«Шапаціць пажоСћклае лісцеВ», В«Радасць гучна В», 1926), Б. Мікуліч (В« Восени бродзіць В», 1927;В« Музика В»,В« Тема и варияциі В», 1928), М. Нікановіч (В« Песні Вясна В»,В« У хвалять жицця В», 1925;В« Крик праця В», 1926;В« Залатия званочкі В», 1927), К. Чорней (В« будз жиць В», 1924; В«Радасць жанчиниВ», В«Сребра жиццяВ», В«Восени и радасцьВ», 1925). Узаемазалежнасць зместу и форми В«маладнякоСћциВ» разумелі вельмі непасредна, без агаворак и вариянтаСћ, палі Сћсеабдимнае пачуцце бясконцай радасці, якое визначала іх светаадчуванне, яни вияСћлялі Сћ ліричнай формі. Мастацкі експеримент, фарматворчасць, стилявия вишукі билі спосабам виказвання палею ідейнай пазіциі и естетичнай ариентациі.
У сяредзіне +20-Х гадоСћ у жанри апавядання больш виразнимі Сталі прикмети мастацкага пасталення. Маладия празаікі з большай увагай и павагай Сталі вивучаць ТВОРЧА вопит класікаСћ білоруський и сусветнай літаратур. У виніку Менш стала паетизмаСћ и стилявих упригожванняСћ, аптимістичнае светаадчуванне вияСћлялася Сћсе часцей ускосна, з дапамогаю приемаСћ и принципаСћ, уласцівих празаічнаму маСћленню. Празаікі Сћсе больш увагі аддавалі псіхалагічнай распрацоСћци сюжета и характар, мастацкаму аналітизму, якія яшче нядаСћна лічиліся прикметай В«буржуазнасціВ» и ігнараваліся.
Асабліва шмат для таго, каб проза стала прозай ва Сћласним Сенсит, зрабіСћ К. Чорней. Епічни Талент празаіка вельмі Хутка вирас з кароткай кашулі В«ліричнай прозиВ». Ужо Сћ ранніх апавяданнях яго заСћважалася імкненне асенсоСћваць речаіснасць па-філасофску Глибока и сістемна. Калі Сћ апавяданні В«Жалезни КрикВ» (1924) Маладога аСћтара захапляСћ В«жалезни душеюВ» Чалавек, Які насміхаСћся над В«ціхімі, палявимі людзьмі В», што баяццаВ« жалезнага крикі В»паравоза, своеасаблівага сімвала паступальнага руху гісториі, ревалюцийних пераСћтваренняСћ, то Сћжо Сћ апавяданні В«Нови людзіВ», а яшче больш у апавяданні В«Па дарозеВ» (1925), яго насцярожвае Такі позірк В«зверхуВ» на Чалавек. УражваСћ дияпазон души, розмах пачуццяСћ І, думак чорнаСћскага героя: аднаго да болю кранае пагібель малої пташкі (В«Восени и радасцьВ»), а другог пакідае абиякавим гвалтоСћная смерць каня, на якога ен глядзіць НЕ як на живую істоту, а як на сродак наживи (В«БуланиВ», 1925). В«БяздоннеВ» (1925), В«Маленька драмаВ» (1926), В«Трагедия М...
