м критичним "прицелам") дзве сучасния канцепциі Мастацтва, А. Буравого и Г. Паспелава, якія, калі так можна сказаць, бліжей стаяць да спасціження ісціни Сћ сутнасці Мастацтва и Мастацкай творчасці. АсноСћная думка, якую праводзіць І. ВолкаСћ встежити за гетимі вучонимі, и асабліва Сћслед за Г. Паспелавим, - гета наяСћнасць у Мастацтва свойого специфічнага прадмета пазнання и ідейна-емациянальнай аценкі: "Мастак, з пункту гледжання Паспелава, пазнае грамадскую характернасць жицця дзеля таго, каб виразіць да яе палі грамадска-зацікаСћления, ідеалагічния адносіни. Альо НЕ Сћ Сенсит теаретичних форм ідеалогіі (філасофіі, палітичних дактрин и р. д.), а Сћ критим Сенсит, як гета людзі робяць у паСћсядзенним жицці, - непасредна. Таму Сћ целим ен бачиць сутнасць Мастацтва Сћ непасредним ідеалагічним пазнанні сацияльнай характернасці чалавечага жицця и звязанай з їй звичайнай природи ".
Зазначим, што І. Волкаву хоць и імпануе канцепция Мастацтва и Мастацкай творчасці Г. Паспелава, аднако яе вучони таксамо лічиць НЕ зусім дасканалай.
У сваім падручніку "Теория літаратури" І. ВолкаСћ приводзіць и даволі критична аценьвае яшче адну сучасности айчинную канцепцию Мастацтва и Мастацкай творчасці, якаючи склалось Сћ значнай Ступені пад відпливаючи фармальнай школи 1920-х рр.., а таксамо пад відпливаючи сучаснага фармальна-структурнага літаратуразнаСћства, - Канцепцию Ю. Лотмана, викладзеную ім у кнізе "Аналіз паетичнага тексту". Сутнасць мастацкага твора разглядаецца тут як заключаная Сћ самім тексце и толькі Сћ тексце. Плиг гетим текст бярецца як поСћнасцю замкненому Сћ сабе сістема маСћленчих знакаСћ, значенне якіх самакаштоСћнае и НЕ виходзіць за рамкі дадзенага тексту. Вучони прама піша, што абстрагуецца пекло інших аспектаСћ (бакоСћ) мастацкага твора: "праблєми сацияльнага функциянавання тексту, псіхалагічнага Сћспримання, плиг Сћсей іх яСћнай важнасці, намі з розгледиш виключаюцца, не разглядаем ми и питанні стварення и гістаричнага функциянавання тексту. Прадметам Наша увагі будз паетични текст, узяти як асобнае, ужо закончанае и Сћнутрана самастойнае целае ".
Канцепциі сутнасці Мастацтва Г. Паспелава и Ю. Лотмана недааценьваюць, па І. Волкаву, "прамежкавае звяно паміж зиходним пазнавальна-аценачним зместам и гатова мастацкім текстам, м. зн. уласна ТВОРЧА працес, тієї сами працес, Які <. > Пакладзени Сћ Аснова "Суб'ектиСћна-творче" канцепций Мастацтва. Альо апошнія абсалютизуюць значенне гетага звяна Сћ Мастацкай творчасці, разглядаюць Мастацтва як праяСћленне чиста суб'ектиСћнай творчай здольнасці мастак и на гета Аснова адриваюць Мастацтва пекло речаіснасці и супрацьпастаСћляюць їй.
Таму, завдання сучаснай теориі літаратури заключаецца Сћ критим, - лічиць вучони, - каб пераадолець усьо гетия аднабаковасці и Даць целаснае СћяСћленне аб сутнасці Мастацкай творчасці, прасачиць, як з реальнага аб'ектиСћнага и суб'ектиСћнага жиццевага зместу творицца Сћласна мастацкі змест. Як ен набивае адпаведную форму и ператвараецца Сћ текст, як функциянуе Сћжо гатова твор у реальнай речаіснасці, у жицці асобнага Чалавек и Сћсяго грамадства ".
1.2 ТВОРЧА характар ​​Мастацтва. Мастацтва як з'ява естетичная
вань сутнасці, природи Мастацтва, яго специфікі хоць и застаецца па сенняшні дзень адкритим, аднако у теориі Мастацтва, подивимось на яго есць и бясспречния моманти - свойого роду аксіеми.
Па-Першай, Мастацтва травні ТВОРЧА характар. Творчасць - Гета ініциятиСћная адухоСћленая дзейнасць людзей дзеля захавання, перадачи и Сћзбагачення напрацаваних народамі и чалавецтвам у целим каштоСћнасцей. Світло творчасці даволі багатая и шматпланави. ТВОРЧА пачатак (у большай ці меншай Ступені) присутнічае ці НЕ ва Сћсіх формах дзейнасці людзей, уключаючи и сами звичайния - аж да паСћсядзенних зносін и приватних роздумаСћ, пераживанняСћ и р. д. Альо Найбільший поСћна творчия імпульси и здольнасці людзей реалізуюцца Сћ грамадскі важливих сферах дзейнасці: навуковай, витворча-технічнай, дзяржаСћна-палітичнай, філасофскай І, канешно ж, Мастацкай. Нездарма Мастацтва імянуюць менавіта Мастацкай творчасцю.
Па-другое, Мастацтва адносіцца да естетичних з'яСћ, р. зн. виклікае такія емоциі и пераживанні, якія Сћ дерло Чарга Сћздзейнічаюць на пачуцці Чалавек, а Сћжо потим асенсоСћваюцца ім Разумова. Сфера естетичнага надзвичай Широкий. Естетичнае присутнічае Сћ природзе, асабових и грамадскіх адносінах, альо НЕ як абавязковае. Калі ж яно и есць, то не виступав Сћ якасці галоСћнага и визначальнага. У Мастацтва ж естетичнае виходзіць на дерло план, становіцца дамінуючим, набивае сваю сапраСћдную паСћнату и глибіню.
Сувязі Мастацтва са сферай естетичнага шматпланавия. Па-Першай, прадметам пазнання и СћзнаСћлення Сћ мастацкіх творах становіцца жицце Сћ яго естетичних якасцях и Сћласцівасцях: усьо тое Сћ реальнасці, што "адрасавана" чалавечаму зроку и слихом. Па-другое, сам материял мастацкіх вобразаСћ (гук у Музична розчи...
