ця.
Бикаўская репрезентация феміннага вобразе прадугледжвае наступнае. Вядучую ролю ў яго стваренні адигривае НЕ апісальни кампанент, що не канкретния аценачния меркаванні апавядальніка и Надав НЕ партретная характаристика. Ядро вобразе канцентруецца вакол учинкаў и абставін, звязваецца з праяўленнем асабістих якасцяў гераіні, раскриваецца ў яе дзеяннях и ўзаемадачиненнях з іншимі вобразамі. Як винік судакранання з жаночимі персанажамі, на іх тлі звичайна раскриваецца и развіваецца характар ??галоўнага героя - мужчини. Іншимі словамі, жанчина и стаўленне да яе - своеасабліви критерий аценкі аўтарам духоўнай сутнасці яго героя. Тия ж творіть, дзе жанчини виступаюць у роли галоўних гераінь, - апавяданне Сваякі (1966), аповесць Знак бяди и апавяданне Велікоднае яйка - можна ўмоўна назваць диягнастичнимі ў плані аценкі аўтарам стану здароўя нашага грамадства на пеўним етапі.
У вобразе кожнай з гераінь па-асабліваму раскриваецца сутнасць жанчини и жаночага змагання. Зробім СПРОБА ў праблемна-тематичним накірунку прасачиць, як и калі адбиваецца льно вибар бикаўскай гераіні.
праблєми агульначалавечага зла и розплати за яго хвалююць пісьменніка на працягу ўсёй яго творчасці. Альо ен асабліва засяроджвае ўвагу на критим факцій, што стваральнік зла и тієї, хто расплачваецца за яго, - у абагульненим Сенсит НЕ Адна и тая ж асобі. Ен бачиць мужчинскае Сумленний адказним за ваенния страти (Трецяя ракета, 1961; Кар ер, 1985; Пакахай мяне, салдацік, 1995; Балота, 2001), за знявечания людскія лёси (Зенітчица, 1995; вочной стаўка, 1999; Дваццаць мараки, 2000) , за агалцелую примусовую калективізацию, репресіі и гвалтоўнае висяленне вяскоўцаў (Знак бяди; Аблава, 1989; Сцюжа, 1969, 1991; Велікоднае яйка). Разам з критим пісьменнік сцвярджае Наступний мнение: жанчина з яе спрадвечнимі, гістарична наканаванимі гуманістичнимі ідеаламі Не зможу, чи не здолу перажиць таке зло. Аўтар неаднойчи паўтарае словами, якія маглі б стації епіграфам да яго творчасці. За ўсё треба плаціць - за дістатися и за кепскае, якія так Моцний звязана ў гетим жицці. Альо ўся праворуч ў критим: хто плоціць?- Усклікае ен у фінале Рамана Кар ер.- Плоціць, канешно ж, тієї, хто Менш за ўсіх вінавати, хто НЕ разлічвае на вигаду, хто пекло нарадження больш схільни даваць, у адрозненне пекло тих, хто навучиўся пристойна браци ди патрабаваць з інших. У свою годину ен заплаціў ЁЮ и биў бязлітасна пакаран. Таму што яна була паслана яму для шчасця, а не для збавення [24, с. 276].
Так падобнай виснови приходзіць аўтар и ў апавяданні На чорних лядах (1994): Як заўжди на Вайне, галоўная плата - кроў, и плоціць тієї, хто найменша вінавати [25, с. 273]. Той, хто найменша вінавати, паводле В. Бикава, - гета дзяўчина, жанчина-маці альбо безабароннае дзіця.
У адплату за винікі прамужчинскага развіцця цивілізациі и грамадства на алтар калективізациі, Вайни, Чарнобиля (Ваўчиная яма, 1999) паклалі свій лёс гераіні В. Бикава. Умоўна іх можна падзяліць на дзве групи.
Першів - змагаркі, гераіні, якія робяць свядоми вибар: чи не збаяцца памерці, пазбицца існавання, калі яно бачицца ім бессенсоўним. Гета Такі тип жанчин, як, наприклад, санінструктари Люся-Сінявочка (Трецяя ракета) i Каця (Мертвим НЕ баліць), Сцепаніда Багацький (Знак бяди), пападдзя Бараноўская, фельчарка Яўсееўна (Кар ер), Дуся Валяр янава (Жоўти пясочак, 1992 ), Ганка (Велікоднае яйка).
Інша - ахвяри абставін, якія НЕ ўсведамляюць причин свойого няшчасця ЦІ гібелі, адказнасць за пакути якіх назаўжди застанецца на мужчинскім сумленні. Гета Джулія Навеллі (Альпійская балада, 1963), маці (Сваякі), Зося Нарейка (Пайсці и не вярнуцца), Мари (Кар ер), жонка и дачка Хведара Роўби (Аблава), остаўка Франя (Пакахай мяне, салдацік), салдатка Аўгіння (Дваццаць Марак). У вишейадзначаних творах, дзе вобразе жанчини застаецца ў ціную, на другім плані, яна з яўляецца ахвярай абставін. Там жа, дзе ен - галоўни, яна пераважна виступає барацьбіткай.
Асобна стаяць нешматлікія вобразе жанчин, якія здрадзілі свайму Сумленний. Гета Паліна Пташкіна (Сцюжа), Ніна Башмакова (Зенітчица), Ніна (вочной стаўка), Анечка (Балота). Такія персанажи ўведзени ў тканіну твораў з Мета падкресліць, та якой Ступені таталітарная сістема можа знявечиць чалавечую душу.
В. Бикаў паказвае жанчину-гераіню, змагарку, що не стереатипна, що не традицийна (як жанчину-маці, Кахане або падпольшчицу) - гета значиць, у вияўленні яе сацияльна-родавих функцій. Ен адлюстроўвае жанчину як значимую першачарговую асобі, пекло якой у вялікай Ступені залежиць тое галоўнае, без чаго жиццё немагчима, - заўважае І Воюш [31, с. 10]. Так, калі ў знішчальна скажоних страхам и невядомасцю ваенних условиях НЕ здолу ацалець яе віра ў праўду, яе душа, то будуць разбурани маральния чалавечия зносіни. Падчас акупациі...
