ці. Драматург викриваў паразітичную сутнасць царської чиноўніцтва, яго прадажнасць, вострое висмейваючи плиг гетим и Кастава абмежаванасць шляхти. Я. Янушкевіч сцвярджае, што сатиричная скіраванасць камедиі абумоўлена жанравим вибарам твора, названага В. Дуніним-Марцінкевічам фарс-вадевілем [Янушкевіч 2007, 229].
Тое, што камедия Пінская шляхта В. Дуніна-Марцінкевіча травні агульния Риси з іншимі творамі рускай и ўкраінскай літаратури було адзначана даўно и шмат разоў. А вось аўтарства Пінскай шляхти ставілася пад сумненія нядаўна.
Прафесар Ніна Мячкоўская (хутчей мовазнаўца, чим літаратуразнаўца - як адзначиў Адам Мальдзіс) заявіла аб критим, што аўтарства Пінскай залога не належиць В. Дуніну-Марцінкевічу. Яе Подивившись на камедию Беларускага Дудара билі викладзени ў +2000 Годзе ў престижним виданні Wiener Slaawistischer Almanach 46.
Наконт гетага доўгі годину існавала шмат спречних виказванняў и думак. На Міжнароднай навукова-практичнай канференциі Вінцет Дунін-Марцінкевіч у еўрапейскім кантексце удзельнікам неабходна було прийсці да канкретнага виваду.
Я. Янушкевіч сцвярджаў, што НЕ треба сумнявацца ў таленце пісьменніка, Які валодаў некалькімі мовамі, причим В. Дунін-Марцінкевіч биў на Палессі; што радкі Пінскай шляхти и Залётаў пераклікаюцца паміж сабой.
Пінскі гісторик Аляксандр Ільін спасилаецца на тое, што ўсе тексти В. Дуніна-Марцінкевіча напісани лацінкай, а Пінская шляхта - кіриліцай. Абапіраючися на артикул гомельскага вучонага прафесара Паўла Ахрименка, Які сцвярджаў, што ў паляшуцкай п есе ёсць слід спливу Наталкі-Палтаўкі І. Катляреўскага, А. Ільін припісвае аўтарства Стефані Куклінскаму.
У артикуле аднаго аўстрийскага часопіса сцвярджаецца, што В. Дунін-Марцінкевіч не міг напісаць камедию, бо НЕ назваў яе сярод сваіх твораў у пісьме ў редакцию пецярбургскага часопіса Край, дзе хацеў друкавацца, а назваў толькі свій пераклад лацінкай паеми Адама Міцкевіча Пан Тадеуш.
Яснасць у спречку ўнёс у сваім дакладзе на канференциі Г. Кісялёў: Пінская шляхта напісана кіриліцай и не магла друкавацца ў польскім Краі. Ен адзначаў дві Найбільший значних моманта. Зразумеўши, што друкаваць лацінкай палі Беларускія творити ен ўжо Не зможу, Дунін-Марцінкевіч рашиў викаристаць рускія периядичния виданні. Менавіта пагетаму ен звярнуўся з просьбай у газету Віленскі веснік (но там адказалі маўчаннем, ведаўши, што аўтар знаходзіцца пад наочний паліциі). Менавіта пагетаму ен перайшоў у Пінскай шляхце на кіриліцу. А тое, што паляшуцкі аригінал пісаўся менавіта Дуніним-Марцінкевічам, нядаўна пацвердзіла графічная експертиза [Мальдзіс 2008].
Альо як Биць з пінскай гаворкай? Аўтар камедиі биў толькі ў Альпені, а там сапраўди інши диялект. Пінскай гаворкай міг валодаць Стефан Куклінскі, пра якога пісаў Аляксандр Ільін. Альо ж яго версия адразу адиходзіць, калі параўнаць мастацкія асаблівасці Пінскай шляхти з творамі С. Куклінскага: апошняе и побачим НЕ стаяла З першого. Напісана ж Пінская залога не на сапраўднай гаворци, а на штучнай, стилізаванай, придуманай мове, даречи, як и Мужицкая праўда. Гета яшче ў 1980-х гадах Сталі аргументаваць такія літаратураведи, як Любоў Тарасюк и Іван Шпакоўскі.
аднако многія навукоўци ўпеўнени, што так кінця праясніць жиццё и творчасць Вінцента Дуніна-Марцінкевіча наўрад ЦІ ў каго атримаецца.
. Адметнасць сатири ў камедиі заліт
П єса заліт напісана на білоруський и польскай мовах, польскі текст упершиню перакладзени на білоруську мову ў +1914 Годзе Я. Купали. П єса була забаронена цензурай и ўпершиню надрукавана толькі ў 1 918 Годзе. Першів пастаноўка Залётаў була ажиццёўлена театральнай трупай самогу В. Дуніна-Марцінкевіча, а ў 1915 Годзе ставілася Віленскім Музична-драматичним гуртка.
Беларускія літаратуразнаўци сцвярджаюць, што камедия В. Дуніна-Марцінкевіча заліт сведчиць пра тое, як узмужнеў Талент драматурга, як значний ўзрасло сацияльна-палітичнае гучанне кожнай реплікі з вуснаў персанажаў, майстерства ў пабудове и развіцці камедийнага сюжету, наколькі рознакаляровай стала Мастацкая палітра пісьменніка. У камедиі заўважаецца нетрадицийни падиход драматурга да характаристикі персанажаў. Суддзя Сакальніцкі павінен, здавай, прадеманстраваць сакалінасць, зоркасць, пільнасць, альо аж да фінальнай сцени паводзіць сябе зусім НЕ па-сакалінаму, - сцвярджае Я. Янушкевіч.- Затое ў адмоўнага персанажа п еси Сабковіча, празванага Дарабкевічам, прозвішча и мянушка падкресліваюць прихаванае нутро новаспечанага прадстаўніка пареформеннай вёскі. У перакладзе з польскай мови sobkiewicz азначае егаіст, сабедбаец, а dorobkiewicz - вискачка, нувариш (літаральна нови Багач) [Янушкевіч 1991, с. 112]. А вось М. ??Шаўлоўская, наадварот, гавориць,...
