іце ... за Малад ...
Страшні, як лясун, Пракоп паклаў у далоньку вялікі важкі гурток: гета биў п'ятак.
пасли таго як бацька и мачиха благаславілі Малад на вянчанне, пад віск дудкі, плач гармошкі и гупання бубна Ганна и Яўхім вийшлі на двір ...
Ладаваліся ў царкву трима вазамі: на дерло Ганна з дружкамі, на другім Яўхім з братам Сцяпанам и дружинай, на апошнім - Пракоп з Сарокай.
... У сяло ўехалі, як и треба ўязджаць у сяло Малад, важлива, урачиста. Яўхім наказаў - каціць так, каб зналі наших! Музикі, якія зноў мясілі наперадзе ў Лапцов, як толькі падийшлі да дерло хат, далі такогого зику, грукату, што алешнікаўци, хто ў чим биў, умомант висипалі на вуліцу, як на Пажар.
... пасли вянчання ... бяздумная, спусцелая їхала яна <Ганна>, прабівалася цераза греблю назад, аж Пакуль пад віск и гупання марші не сишла каля палею хати, Перад якой ужо стаяў на Дваро стіл ...
Дружкі биццам ... заглушиць тривогу яе хацелі - заспявалі ахвотна, голасна.
Калі маладия з дружкамі, са сваякамі, са сватамі ўціснуліся ў хатнія дзвери, мачиха забігала, залямантавала:
Маладия Наші! Жанішок наш дарагі! Сваточкі, госцечкі! .. Сядайце, паспитайце, чаго бог паслаў, чаго з яго міласцю придбалі! .. Кеб пасядзець разам, пачаставаць з вялікай радасці! ..
Сядайце!- Ціха сказаў и Ганнін бацька.
А чаго ж и сядзем!- Весела абвясціў Яўхім.- Ми не ганарлівия, можна сказаць, для етаго и приехалі!
Іх пасадзілі разам, Яўхіма и Ганну, напокуце. Госці яшче доўга тоўпіліся каля Лавака, залазілі за сталлю адзін за адним, рассаджваліся.
Плеўся Жваво, радасни Гоман са сміх, чулася, биў у хаце тієї настрій, Які звичайна приходзіць Перад гульня, гарелкай, діставшись ядою.
Потим ускочила Сарока, паспитала ніби гарелку, скривілася, як пекло палину, стараючися перакричаць усіх, заявіла, што піць НЕ можа, бо гарелка гірки, и людзі, душачися ядой, заверашчалі, загулі.
гірки! Горко-о!
Сталі сварицца припеўкамі свати и дружкі. Дружкі на чале з задзіристай, звонкай Маруся кпілі, здзекваліся са сватоў:
Наш сваток НЕ ўмее ля стала стаяці
Цай з дружкамі размаўляці.
Ідзі ў місця ди купі сабе мила,
Штоб Жонка любіла!
Штоб дзеці пазналі!
Дай бацька назвалі!
Толькі калі ўнеслі коровай и троє жанок, пастаўши на лаўкі, узяліся здимаць з Ганни вянок и завязваць хустку, бацька зноў спахмурнеў, и губи яго смикнуліся журбою и вінаватасцю, Ганна перахапіла позірк яго, весела, з любоўю ўсміхнулася, и ен паяснеў, ніби асветлени яе ўсмешкай.
Клапоцячися пра бацьку, яна зусім НЕ пашкадавала, што страціла вянок, знак палею дзявочай Волі, альо весялосці, як ні старайся, хапіла ненадоўга, Пакуль НЕ падзялілі коровай, пасядзелі для приліку трошкі, и Сарока тонам знаўци аб явіла:
Від папілі, пагулялі, пара и виходзіць. Пара ўже до другаму дому - до суджанаму, до Малад!
От і настала пара ісці з дому, ісці зусім, назаўседи
На ...
