аталіцизм и уніяцтва, у Першай палового XIX стагоддзя заставали Складання, пра што наочна сведчила знешняе стан праваслаўних храмаў. Чи не випадкова гісторик М.О. Каяловіч ў 1862 пісаў: «Я бачиў цяпер яшче целия дзесяткі церкваў, якія застаюцца зачиненимі за адсутнасцю сродкаў да іх аднаўлення, и яшче больш такіх, у якіх хоць здзяйсняецца набаженства, альо сярод такий беднасці и з такімі цяжкасцямі, што, права , калі б НЕ бачиў гета сам, то чи не павериў б » [17, с.341-342].
Для випраўлення сітуациі, якая склалось рускі ўрад неаднаразова примала адпаведния рашенні. Так, згодна з указамі 1835, 1851 и 1852 гг., Памешчикі для сваіх праваслаўних пригонних сялян абавязани билі будаваць Нови и рамантаваць стария царкви [22, с.153].
аднако гетия пастанови НЕ виконваліся, таму што польскія землеўладальнікі, па славам Мілавідава, що не жадалі праяўляць клопат аб праваслаўних храмах, а духавенства и вернікі з-за беднасці НЕ маглі гетага зрабіць за свій кошт. У виніку з 1831 па 1858 рр.. у губернії Паўночна-Заходняга краю разбуриліся 2000 церкваў, а ў 1551 патрабаваўся рамонт [25, с.74-75]. Нягледзячи на фінансавую дапамогу, што аказваецца рускім урадам (ў 1858 було видзелена 500 тис. руб., А ў 1860 - 1 млн. руб.), Царкоўна-будаўнічия роботи праводзіліся вельмі павольна. Па справаздачи ревізійнай камісіі 1864 Годзе, з призначаних да будаўніцтва и рамонту 618 храмаў Мінскай, Магілеўскай и Віцебскай губерняў, билі вибудавания толькі 81 и адрамантавани 55 церкваў. Гета тлумачицца критим, што зацвярдженне праекта кожнай пабудови, а гетак жа видзяленне фінансавих сродкаў, праходзілі праз губернскія праўлення и казенних палат, дзе ў большасці палею засядала польська адміністрация [25, с.75].
Істотния пераўтваренні пачаліся з 1863 р., што ў чималому Ступені звязана з наступствамі паўстання, якое праходзіла на териториі Беларусі. У рапарце М.М. Мураў єва на імя цара пекло 14 травня 1864 у ліку найважнейших мераприемстваў расійскай палітикі ў краі ім було ўказана на неабходнасць умацавання и адрадження Праваслаўя як носьбіта рускаго слов'янського духу, мяркуючи, што незалежнае пекло польскіх памешчикаў становішча праваслаўнага духавенства будз садзейнічаць супрацьстаянню якое праводзіцца ксяндзамі и шляхтай у паланізациі білоруського народу. Плиг гетим ен адзначаў, што неабходна за кошт ўрада забяспечиць материяльную дапамогу Праваслаўнай Царкви, у критим ліку на будаўніцтва и аднаўленне праваслаўних святинь [1, с.1].
У 1857 р., з'яўляючися міністрам дзяржаўних маемасцей, М.М. Мураў еў видаў распарадженне аб будаўніцтве за дзяржаўни рахунак у казенних маентках Паўночна-Заходняга краю 36 нових и рамонце 56 старих храмаў. Пасли призначення на Пасадена генерал-губернатара ен стаў кантраляваць хід будаўнічих робіт [20, с.17]. Затим 19 кастричніка 1864 циркулярни загидила пекло начальнікаў білоруських губерняў ен запатрабаваў дакладния звесткі аб таборі праваслаўних церкваў.
Істотним рашеннем паслужила ўстанова 12 ліпеня 1864 царкоўних саветаў, для якіх М.М. Мураў еў распрацаваў специяльния правіли. Згодна з ім, паради, якія складаліся з святара и некалькіх руплівих вернікаў, павінни билі назіраць за ходам будаўніцтва храму, за яго рамонтам и акрасаю, а гетак жа за захаванасцю парафіяльнага маемасці. У далейшим яни билі ператворания ў царкоўния папячицельства, якія мелі вялікія паўнамоцтви.
