нациянальних духоўних якасцяў, пераможци, узброенай супраць зла актиўнай дабринёй.
1.3.2 вобразе жанчин-ахвяр, жанчин-здрадніц у прозі В.Бикава як заложніц войнаў и таталітарних сістем
вобразе жанчини-ахвяри мужчинскага вибару ў ваеннай прозі В. Бикава пераважна стаіць на другім плані. Так, шмат агульнага паміж вобразамі юнай італьянскай патриёткі Джуліі Навеллі з рання Аповесці Альпійская балада (1963) i каханай Агєєва Мариі (Кар ер). Іх паядноўвае ўсё тая ж думка аб ахвярах и кошце ахвярнасці, аб мужчинскай вінаватасці и жаночай плацу, аб расстраляним Наступний пакаленні. Абедзвюм гетим гераіням було Суджай ўпершиню спазнаць Кахане и шчасце будучага мацяринства ў пагранічним стані паміж жиццём и смерцю, калі сапраўднае (високае або нізкае) вияўляецца асабліва виразна и акреслена, ачишчаючися пекло будзённага, наноснага и дробязнага. Персанажи-мужчини Іван Цярешка и Павло Агееў - галоўния героі - адчуваюць сябе адказнимі за тієї вичарпани кредо Давер да жицця и людзей, Які биў адабрани ў іх Кахане, у іх ненароджаних и народжаних Вайн дзяцей.
таксамо НЕ зведалі Кахане да Вайни цнатлівия, чистия душею Зося Нарейка з Аповесці Пайсці и не вярнуцца (1978) i Франя з Аповесці Пакахай мяне, салдацік. Іх першае жаночае пачуццё було зганьбавана, падманута, няспраўджана, знявечана горкім напластаваннем гамору и забойства. Віна через не ім учиненае, а ім дапушчанае забойства остаўкі Франі падштурхоўвае вяртанне Змітрака Барейкі да ўласнай чалавечнасці. Усведамленне бясценнасці жицця, кошту бязвіннай ахвяри прийшло да яго праз страту кароткай, но ўзвишанай кулемету, праз адкриццё новаго, глибокага и поўнага хрисціянскай дабрині дзявочага светабачання, праз розумінню таго, што забойства дзяўчини - гета ёсць двайное забойства: яе и яе будучи малих.
Разбуральнікам Зосінага (Пайсці и не вярнуцца) уяўлення пра сапраўднае пачуццё стаў яе спадарожнік - здраднік Антон Галубін, Які, паводле А.Рагулі, сабе запраграміраваў некалькі роляў. Галоўнай ... застаецца гандляра ЦІ ката. Збіраючися стації мужам, ен хоча вигадна падзяліць Зосько з гестапаўцамі: сабе пакінуць Зосьчина ціла, а ім прадаць яе Сумленний [64, с. 138].
І, як аказваецца, тієї, хто здольни пагарджаць Каха, здольни здрадзіць сяброўству, Сумленний, сабе, замахнуцца на чуже жиццё. Висакародства Зосі, тонка душа Франі НЕ засцерагаюць іх пекло розплати за мужчинскія ўзброения гульні. Галубін страляе ў сваю виратавальніцу Зосю. Змітрок вяртаецца да каханай и застав там разрабавани савецкімі тилавікамі будинок и неживую дзяўчину.
Наогул, Сіла - мужчинская (моц і зброя) i жаночая (душа и дабриня) - у творах В. Бикава виразна пазначани и размежавани. Узброени мужчина аказваецца часта па Волі абставін слабким, чим Моцний духам жанчина, залежних пекло яе, што саме па сабе Няма бянтежиць самастойних, Незалежности персанажаў пісьменніка. Гетая сітуация, паводле аўтарскай устаноўкі, вияўляе таксамо сапраўднасць духоўнай сіли и часовасць, ілюзорнасць сіли фізічнай.
Вияўленне многіх жаночих вобразаў у творах пісьменніка звязана з хрисціянскай мараллю, у якой для аўтара заключаецца канцепция чалавечага існавання.
Так, для Паўла Агєєва (Кар ер) невирашальним робіцца ўнутрани канфлікт - хто ен: абаронца ЦІ абараняеми ў епізодзе з гаспадиняй Бараноўскай. Ен, Парані салдат, ранєй заклікани ратаваць мірних жихароў пекло фашистаў, становіцца падапечним адринутай навакольнимі з причини стойкіх хрисціянскіх перакананняў, палітична ненадзейнай пападдзі Бараноўскай. Яна, забиўшися пра асабістую криўду на савєцкую ўладу, бясстрашна виконвае свій абавязак у адносінах да бліжняга, паступае адпаведна сваім ідеалам.
Падобнае робувань непакоіць и Ягора Азевіча (Сцюжа). Ен виказвае палю тривогу ў размове з велікадушнай вясковай жанчинай, у адрине якой вилежваў неадступную хваробу. Безіменна цётка, вобразе якой увабраў усю Білорусь и самаахвярних у свае дабрині яе жанок, вихаджвае, лечиць параненага Азевіча, нягледзячи на тое, што пазнала ў ім чалавека, Які ў памятния сялянам 1930-я рр. біў у хатах па недалёкіх вёсках Жорна, заганяў у калгаси, абагульваў маёмасць, мітингаваў, аднаго з такіх, якія вінавати ў беспадстаўним аришце яе чоловіка-бригадзіра.
Шматзначна виглядае адказ на робувань: абаронца ЦІ забойца Булаўскі, герой апавядання вочной стаўка (1999), у сітуациі з настаўніцай Станіславай Вікенцьеўнай и яе старої свякроўю, сина и чоловіка якіх, польського афіцера, знішчилі ў 1939 р. Савета. Станіслава Вікенцьеўна и стара дапамагаюць залячиць рани бальшавіку Булаўскаму, хоць ведаюць, што такія, як ен, мелі дачиненне да расстрелу іх ЮРАК. Булаўскі и ёсць прадстаўнік тих савецкіх войскаў, чие салдати расстрельвалі чоловіка Станіслави, и ў тієї жа годину ен - тієї, каму патребна дапамога. І Булаўскі гетую д...
