6]. Даследчик тлумачиць, што ў сітуациі, калі фашист свае рукою вилівае на траву Бабоўчина малако, яно, наадварот, замести живатворчага пачатку, становіцца неживим у Вусни ката, и менавіта таму мурава ўзялася цвіллю (тленності) [4, с. 116]. А ў гібелі карів І. Афанасьеў бачиць знішченне центру міфалагічнага сялянскага сусвету. Логіка ў гетим меркаванні, безумоўна, ёсць, но сам аўтар позначають, што Сцепаніда, як ні дзіўна, що не Дужа ўбівалася па карів - яна Чака горшага.
В. Бикаў дакладна ўлавіў псіхалагічнае стаўленне гаспадині да звикл у гаспадарци вадкасцей, сярод якіх Малаков належиць асаблівае месца. Вобразе Малака, вади, самагону, па-першае, паяднани ў архітектоніци твора з жаночим персанажам, а па-інше, набиваюць падтекставае, калі НЕ сказаць сімвалічнае, гучанне. Так, у екстремальних абставінах ВАДЗА са свае студні надаецца значенне нечага святога, дотик да чаго без дазволу гаспадині падворка расценьваецца як абразив. Сцепаніду перасмикнула пекло балючай криўди, калі нямецкі начальнік стаў правяраць на смак и на якасць Ваду з іх калодзежа. Антипод чистай вади - ненавісни самагон, з-за якога, па жаночай логіци, усьо напасці: з-за яго мяняе скрипку на змеявік и з-за яго фактична гіне Пятрок, на яго купляюцца прадажния души паліцаяў- сваякоў Гужа и Каландзёнка. Калі вада и малако ў жаночим разуменні - дар божи, то самагон - нечалавечая, придумка нячистага, якаючи можа Биць викаристана толькі для нелюдзяў.
калі гавариць пра фінал Аповесці, то самагубства Сцепаніди, як и пана Адолі, билога гаспадара Яхімоўшчини (як смерць Васі Ганчарика (Знак бяди) ЦІ Хведара Роўби з Аповесці Аблава, 1989), абумоўлена немагчимасцю жиць далей, НЕ парушаючи ўласних жиццёвих перакананняў. І. Афанасьеў у названай вишей рабоце виказвае іншую мнение пра причину жиццёвага фіналу Багацькі. Ен бачиць сувязь ахвяравання Сцепаніди з пакланеннем Агню [4, с. 121] усходнеславянскіх народаў. Нам здаецца, што ў АГНІ гераіня хутчей ачишчаецца пекло даўняга Грахам, Які ціснуў йой душу - пекло несумленна набитай хати.
Ганка, галоўная гераіня апавядання Велікоднае яйка, як и Сцепаніда, тривае да апошняй мяжи. Мета яе жицця - вирасціць дзяцей, яе адзіни набитак у жицці, адзінае шчасце [17, с. 17]. Увогуле, твор присвечани сумнавядомим 1930-их рр. Яго гераіні - удава Пятруха, веруючия сестри Барашкави, баба Наста - маці паліцая, якую па гета причине вигналі з уласнай хати, калгасніца Паланея, сялянкі Касачова Галя и Каржови нявесткі, Хадоска, сяброўка Ганкі. Дзяржаўную моц, залагодити и сілу прадстаўляе ў творити били асабіст партизанскага атрада падриўнікоў, а затим парторг калгаса, чоловік Ганкі з гаваркім прозвішчам Випаўзкоў.
Канфлікт, Які привёў да трагічнай развязкі, разгареўся тади, калі ен, пихліва імкнучися сцвердзіць палю ўладу, примушае жанок на Вялікдзень вивозіць у поле гній. Ганка - НЕ толькі актиўная ўдзельніца бабскага бунту, виразніца абурення вяскоўцаў з-за пазбаўлення іх апошняга - духоўнага свята, яе вобразе яшче - увасабленне народнага гніву, Які, як и ў Знаку бяди, ледзьве НЕ зрокава згушчаецца пекло пачатку да фіналу твора. Таму Надав замах жонкі на жиццё Випаўзкова ў стані афекту виглядае НЕ як амаральни, антигуманни ўчинак, а наадварот, як заканамерни вихад справядлівага народнага гніву.
У вобразе Ганкі ўвасоблена НЕ толькі цяжкая частка жанчини ваеннай и пасляваеннай пари, но и лёс тих, хто, нягледзячи на смяртельную небяспеку, асмельваўся Биць нязгодним з недаречнай и жорсткай палітикай випаўзкаў. Жиццё гераіні Сконч ў Галоўпячорлагу. Вобразе жанчини можна паставіць у адзін шераг НЕ толькі з характар ??Сцепаніди, но и з вобразе жонкі аднаго са зняволених у апавяданні Жоўти пясочак.
Валяр янава Дуся, так звалі гетую гераіню, на зло кідаецца, ніби тигрица, що не паглядзіць, хто Перад йой - следчи, канваір ЦІ Надав начальнік турм, Яна не зважиць ні на чин, ні на сілу. З уласнага досведу Валяр янаў ведаў, што такія характар ??ў ТУРМ доўга НЕ витримліваюць. Або іх забіваюць, или яни - Самі забіваюць сябе [25, с. 535]. Нязвиклая характаристика для жанчини, и критим НЕ менше, яна принципова вияўляе, Які вибар прапаноўвае йой аўтар.
калі гавариць аб праблєми вибару ў творчасці В. Бикава, якаючи ўвогуле вельмі грунтоўна даследавана ў нашим літаратуразнаўстве, що не ў абстрактна-абагульненим плані, а канкретна - Скажіть, у дачиненні да яго жаночих вобразаў, то, як бачна з разгледжаних твораў, вибар у яго гераінь трагічни. Шкірна з іх павінна вирашиць: ЦІ застацца сабою ў будь-яких абставінах, ЦІ расстацца з жиццём. Для актиўна настроенай жанчини фіналам становіцца свядоми вихад з даўкага кола жицця, а для жанчини-ахвяри вибар ажиццяўляюць абставіни и галоўни герой.
Такім чинам, адним з самих ім'я Боже у пісьменніка з'яўляецца вобразе жанчини-гераіні (змагаркі) - носьбіткі найлепших...
