ь «НОВА слави, нових сонц (» Ти чуєш, брат.). Рамантичния вобразе Агню и сонца робяцца ўвасабленнем пяснярскай місіі. Каб спраўдзіць яе, неабходна «зрабіць жиццем агонь. У вершить »Година нам виходзіць усім Грамада. , «Кантата,» Сіли шмат травнем у руках мазольних. « и інших вар іруецца матиў руху Грамада да сонечнай будучині. Пает Глибока розум, што надишоў адказни годину вибару свойого нациянальнага шляху, усвядомленага дзеяння, таму з упеўненасцю сцвярджае, што »ми да сонца ўдаль пайдзу." [4, с.82-83].
Треба крочиць туди, дзе
зирк гариць над Зямля
Неба світальнай зарий [4, с.83].
Сонца паўстае як антипод цемри, няволі, зімовай сцюдзенасці, здранцвення Сацияльна и духоўних СІЛ народу. Ен пераканани, што з яднанасць людскіх серцаў, згуртаванасць Грамада павінни адбицца дзеля перамогі святла над змрокам. Раскриваючи драматизм и трагізм барацьби ў Заходняй Беларусі, Пает, нягледзячи на чалавечия страти, услаўляе «бунтарния Дні, сагретия Сонцев и майскім цяплом (» Вянок). Гераізуе ен вобразе змагароў, што спачилі" у курганах пясчаних, спакойно, називає іх сокаламі. Сокал - птушка вишині и сонца, міфалагічнае яе ўсприманне адлюстроўвае чалавечую мару пра сувязь зямнога и нябеснага. Курган и сонца - узаемазвязания вобразе, у ідейна-сенсавим кантексце верша М. Танка яни ўвасабляюць глибінни Сенсит. Курган сімвалізуе завяршенне зямнога кола жицця, сонца над ім паўстае як найвишейшая ўзнагарода, сама бессмяротная слава и вічна криніца святла:
Шчаслівимі лепшимі днямі
Століття будзеце ви курганамі
Глядзець у ненагляднае сонца «Над курганамі» [4, с.295].
Па сутнасці Пает гавориць пра палеглих у курганах як рицараў сонца, а гета значиць, абаронцаў Свабода и будучині роднай зямлі. Магутнай и непераможнай бачицца яму Сіла гераічная, Сіла народна:
Сонца примусілі б ноччу чорнай
Пажар нових дзен гарець
«Сіли шмат травнем у руках мазольних.» [4, с.174].
Ідея сонца як Свабода вияўляе Сацияльна, духоўни и гістарични аптимізм Паета.
Асабліва Жаданом и чаканим сонца було для Паета за астрожнимі кратамі. У віленскай Турмій «Лукішкі, у якую ен трапіў за ревалюцийную дзейнасць, яму, як и іншим грузнемо, мроілася» сонца Волі и Вясна « (»Жаць ідзе наймичка рана.). М. Танк у «Лістках календар» пісаў, што яго НЕ пакідала адчуванне Краса і паезіі ў туремнай адзіночци, дзе билі толькі голи сцени. «Пішу скупим промніте сонца, што прабіўся праз Крат, - признаваўся Пает у адним з вершаў (» Аловак адабралі.). Надав адзін Сонечна Прамень, Які прабег па тварі, ЦІ тужлівая думка ў астрожнай цеснаце и цемри пра світальную зару абуджае віру и надзо. Сонца паўстае як Вишейш суддзя и збаўца, яно НЕ дае грузнемо заняпасці духам, дапамагае пераадолець зняволенне-ізаляцию, робіць чалавечую асобі больш тривалай, унутрана непахіснай:
Альо я віру, што сонца ўстанезаіграе сярпом на шибах,
На змрочних сценах Майга падвала,
На недакончанай маей песні.
("Серп сонца) [8, с.96].
усей палею свабодалюбнай сутнасцю Пает сцвярджае магчимасць дачакац...
