ца немінучих Перама, дасягнуць жаданага ў жицці и змаганні, бо дзе свеціць, Пану сонца - там воля и шчасце. Гукание и чаканне гетага нябеснага свяціла, аднако, що не ператвараецца ў самамету, маўляў, вось яно ўзидзе - и ўсе імгненна перайначицца. Сонца - тая креатиўная Сіла, якая пабуджае да актиўнага дзеяння:
Знай: Хутка ти ўбачиш свій край у світанні,
У ззянні Чирвони усходніх зарніц.
Ти мусіш змагацца, а ў гетим змаганніпесні, и сонца, и волю здабиць! [8, с.184].
Канцепция сонца ў алегаричнай формі ўвасабляе сабой патриятична-визваленчую ідею. Узвишанае стаўленне да сонца як ідеалу розкривання ўяўленні Паета пра Свабоду, справядлівасць, праўду, радасць бицця. Гети вобразе сімвалізуе ў творах М. Танка мару пра шчасліви народні ліс, ідеальнае грамадства будучага. Сонца бачицца Паету неад емнай сутнасцю нациянальнага бицця:
Рани и межи краіна залечиць,
Плечі расправіць Широкий магутния,
Прийдзе народ на вялікае віча.
Сонцев зазвоняць палеткі ўзарания.
("вки песні)
Година ужо Зямля апаясаць зарий,
Рассеяць густа Зазори па старонци,
Каб зазвінелі Наші Ніви чорнаю ралі
Пад ЗАЛАТА нарогам сонца.
«З паднятай галавіт» [8, с.134].
Сонца, святла и цеплині НЕ Грабала роднаму краю Паета, без іх, здаецца, пакутуе ўсе живое:
Ди ніколі НЕ можна
Було ўдоваль напіцца
Таго сонца сіротам малим
беспрацоўних кварталаў,
Сівим камяніцам,
Сутаренням глибокім,
Сирим [7, с.129].
Сонца робіцца сведкаю и саўдзельнікам Падзу:
позной.
Абози бежанцаў
сонца схаває з дарожним скрипучим болем" На Акопов [8, с.254].
Сацияльна завостранасць у трактоўци вобразе сонца досиць виразная. Плиг гетим вияўляецца грамадзянская пазіция Паета, яго патриятични светапогляд. Ен виступаю як носьбіт сацияльнага и духоўнага дзеяння. «А ми гімн Сонцев пішам на граніце, - з упеўненасцю сцвярджае Пает (» Чака сонца).
Сонца супрацьпастаўляецца з реаліямі заходнебеларускай речаіснасці, и гетая антиномія вияўляе Глибокій супяречнасць у грамадскіх адносінах, Сацияльна-гістаричним бицці народу, Які пазбаўлени паўнавартаснага духоўнага існавання и будучині.
Як ми пераконваемся, виключнасць вобразе сонца абумоўлена яго сенсавай значнасцю у сацияльнай канцепциі речаіснасці, з ім звязана вияўленне нациянальнай ідеі. Білорусь уяўляецца Паету як краіна сонца.
Сонца - пастаянни спадарожнік Паета на етапах, у яго вандраваннях и Шуканов лепшай долі для роднага краю:
Ізноў дарога! <. > Удалі сінее ціха бор,
и плюшчиць вочи
даль пекло сонца ("дарога) [8, с.243].
Яму найчасцей пачуваецца няўтульна, дарога стамляе, бо серца пригнятае сум, вяредзяць неспакойния ду...
