тим палет з Богам на Хмари ў нязведани світло, нарешце, факти мінулага (камінь жа гети непрості зусім, з ведзьмай на ім цалаваўся вядзьмак) , сведчиць пра тое, што звикл біг речаў можа парушиць толькі ўнікальная асобі, якая ўсведамляе и примае палю виключнасць и наканаванасць. У Дані відсутні випадкі гета асілак-смяльчак, што даў пачатак шматстайнага и шматвобразнага руху каменя, калі спіхнуў яго з гари, разбуриў ягоную першапачатковую сутнасць (слуга, реч нячистай сіли) i примусіў критим самим змяніць и сутнасць навакольних речаў, бо Раптена становіцца весела адзінокім, якія раней зведалі жудасць у Палон Самотой.
У Народнай міфалогіі, у літературна спадщина Я. Баршчеўскага и М. Багдановіча існуе ўзнесла-паетични вобразе змія, вужа, Які ўспримаецца магутнай, неўтаймавальнай сілай, што виклікае адначасова и захапленне, и жах Перад неспазнаним, непераадольним стихійним пачаткам природи, што куди Мацнев за ўяўную дужасць Чалавек. Вуж, якому пакланяліся ў XIX ст., Заўседи паетизуецца ў беларусаў, асабліва Вужини Цар. Згадаєм героя прози Я. Баршчеўскага, Які сустреў дзіўни караван: Яни, сикаючи, саступалі з ягонае дарогі ... Страчан Сямень такогого велізарнага вужа, якога ніколі НЕ бачиў. Тієї сміла паўзе, а на ягонай галавіт зіхаціць золата. Сямень раскінуў білу хустку Перад ім и ўкленчиў. Вуж упусціў з галавіт Карон. 3 радасцю разглядаў Сямень Залати скарб, падобни на два бліскучия лісцікі, што канцамі зрасліся между сабою.
Пает канца XX ст. Віктар Шніп виразна палемізуе з класікамі и Надав адмаўляе традицийнае ўсприняцце спрадвечнага білоруса, кардинальна мяняючи реалізацию міфа. Так, у вершить Залатая Карона змяі галоўни атрибут царскан залагодить ужо не так на галавіт велічнай и страшеннай істоти, а
... як сонца ў мертвих пустель
Прамяніць з чорнае канави [14, с. 7],
дзе цяче кроў-вада. Вецер коціць Карону ЗАЛАТА па білим Свецє, яна нясецца па краі ніби грім. Альо гетага Ніхто НЕ чує, Ніхто НЕ здзіўлени збегам абставін - ми
... засядаем,
Змяю, галодния, жаром [19, с. 67].
Падобнага развіцця Падзу, прачитання класічнага міфа, евалюциі сюжета було цяжкавата чакаць Надав пекло аўтара з такім парадаксально подумки, якім и ўяўляецца В. Шніп. Так, ягоним антиподам велічнаму вобразе становіцца злодія з ЗАЛАТА каронай, якой НЕ меў ніводзін цар. Супрацьпастаўленне яўнае и апасродкаванае птушкі и паўзуна зусім невипадковае. Сімпатиі Чалавек да Першай, як и адкритая агіда да другог, знаходзяцца на ўзроўні інстинктиўнага, падсвядомага ўсприняцця. У паезіі, Мастацтва ўсе наадварот. В. Шніп паказвае, як и ў фальклорним усприманні, свойого злодія Яскраве прадстаўніком смерці, змрочнага, реакцийнага, пачварнага. Таму ен траціць атрибути птушинага класу, Атрада, бо ўжо зусім НЕ Лята, а толькі гучно за ўсіх гарланіць Кар. Вобразе значний ўзмацняе и адцяняе, як сапраўднага Караль світа, фон - ліс, Які таксамо ўспримаецца мертвим, як и ў іншай замалеўци-ескізе:
Ліс Памер. Неўзабаве за ім перасохне
Криніца.царица вужак ўцяче пекло бядоти ліхой.
Спей ў Хмари чарнюткай над Лісам сухім бліскавіца,
А ў Айчине няма Чалавек з живою вадой [19, с. 47].
Толькі св...
